کتاب شصت سال سکوت

معرفی کتاب شصت سال سکوت

کتاب الکترونیکی «شصت سال سکوت» (نویسنده: منیژه آقامحمدی، تدوین: مریم سادات ذکریایی، ویراستار: لیلا (آرام) پارسامهر، ناشر: حامیان) روایتی داستانی از زندگی زنی است که با الهام از تجربیات شخصی نویسنده و هم‌نسلانش نوشته شده است. این اثر در دسته رمان‌های اجتماعی و خانوادگی قرار می‌گیرد و به روایت رنج‌ها، آرزوها و سکوت‌های زنان در بستر جامعه سنتی ایران می‌پردازد. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب شصت سال سکوت

«شصت سال سکوت» اثری داستانی است که در قالب خاطره‌نگاری و روایت اول‌شخص، زندگی زنی را از کودکی تا بزرگسالی دنبال می‌کند. نویسنده با الهام از زندگی خود و هم‌نسلانش، تصویری از جامعه روستایی و شهری ایران در دهه‌های گذشته ارائه می‌دهد؛ جایی که سنت‌ها، محدودیت‌ها و نقش‌های جنسیتی، مسیر زندگی دختران و زنان را رقم می‌زند. کتاب در فضایی واقع‌گرایانه و با جزئیات فراوان، به مسائلی چون محرومیت از تحصیل، ازدواج اجباری، روابط خانوادگی، مهاجرت، و تلاش برای استقلال می‌پردازد. دوره زمانی روایت، از دهه ۱۳۳۰ آغاز می‌شود و تا سال‌های پس از انقلاب و تغییرات اجتماعی ادامه می‌یابد. نویسنده در مقدمه تأکید می‌کند که شخصیت‌ها واقعی نیستند، اما واقعیت‌های تلخ و ناگفته‌ای را بازتاب می‌دهند که بسیاری از زنان ایرانی تجربه کرده‌اند. این کتاب، نه فقط داستان یک فرد، بلکه روایتی جمعی از زنان ساکت و رنج‌کشیده‌ای است که صدای‌شان کمتر شنیده شده است.

خلاصه کتاب شصت سال سکوت

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!داستان با روایت زندگی دختری روستایی آغاز می‌شود که از همان کودکی با محدودیت‌های خانوادگی و اجتماعی روبه‌روست. او عاشق درس خواندن است، اما تعصبات خانواده و نبود امکانات، آرزوی تحصیل را برایش دشوار می‌کند. با ورود معلم زن به روستا، امیدی در دلش زنده می‌شود، اما این فرصت کوتاه است و پس از رفتن معلم، دوباره با سد مخالفت‌ها روبه‌رو می‌شود. در نوجوانی، بدون رضایت قلبی، به ازدواجی اجباری تن می‌دهد و به شهری دیگر مهاجرت می‌کند. زندگی مشترک او با همسرش، که خود نیز قربانی تصمیمات خانواده است، سرشار از سکوت، کار بی‌وقفه و تلاش برای سازگاری است. او با مشکلات اقتصادی، روابط پیچیده با خانواده همسر، و مسئولیت‌های سنگین خانه‌داری و مادری دست‌وپنجه نرم می‌کند. تولد فرزندانش، آرمان و آهو، نقطه عطفی در زندگی اوست؛ اما همچنان حسرت تحصیل و استقلال در دلش باقی می‌ماند. روایت، با جزئیات زندگی روزمره، روابط خانوادگی، مهاجرت‌ها و چالش‌های زنان در جامعه سنتی ایران پیش می‌رود و تصویری از رنج، امید و مقاومت را به نمایش می‌گذارد، بی‌آنکه پایانی قطعی یا گره‌گشایی کامل ارائه دهد.

چرا باید کتاب شصت سال سکوت را خواند؟

این کتاب با روایت صادقانه و بی‌پرده از زندگی یک زن در بستر جامعه سنتی ایران، به موضوعاتی چون محرومیت از تحصیل، ازدواج اجباری، نقش‌های جنسیتی و سکوت‌های تحمیلی می‌پردازد. خواننده با لمس جزئیات زندگی روزمره و احساسات شخصیت اصلی، می‌تواند درک عمیق‌تری از رنج‌ها و آرزوهای زنان نسل‌های گذشته به دست آورد. «شصت سال سکوت» فرصتی است برای تأمل درباره ساختارهای اجتماعی و خانوادگی و تأثیر آن‌ها بر سرنوشت زنان.

خواندن کتاب شصت سال سکوت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به رمان‌های اجتماعی و خانوادگی، پژوهشگران حوزه زنان، و کسانی که دغدغه مسائل جنسیتی، تاریخ اجتماعی ایران یا روایت‌های زندگی‌نامه‌ای دارند، مناسب است. همچنین برای افرادی که با موضوعاتی چون ازدواج اجباری، مهاجرت و نقش زنان در خانواده مواجه‌اند، می‌تواند تجربه‌ای همدلانه و آموزنده باشد.

بخشی از کتاب شصت سال سکوت

«در بالکن را باز می‌کنم و مثل هر روز می‌گذارم هوای تازه توی خانه پخش شود و عطر گل‌هایی که با دست‌های خودم دانه دانه توی این گلدان‌ها کاشته‌ام، همه‌جا را پر کند. زمستان است و لباس کم پوشیده‌ام. سرمای اول صبح زمستان می‌دود توی جانم. ولی جان‌سختی می‌کنم و در را نمی‌بندم. به جایش می‌روم از توی اتاق ژاکت دستباف زرشکی رنگم را برمی‌دارم و می‌پوشم. حساب که می‌کنم، دقیقاً دو ماه دیگر شصت و هشت ساله می‌شوم. شصت و هشت سال از من گذشته، یا من از شصت و هشت سال گذر کرده‌ام. مثل برق و باد نگذشت، سخت گذشت به رنج و تلاش و دویدن‌های بی‌وقفه برای سامان گرفتن گذشت. اما هرچه بوده گذشت. من شاید بین هم‌سن و سال‌های خودم توی روستایمان، دقیق‌ترین خاطرات را داشته باشم. پدرم کدخدای روستا بود و هرکه از شهر می‌آمد از مأمور امنیه تا شهربانی و سربازبگیری و مأمور سجلی و روحانی‌ای که ماه محرم مهمان کدخدا بودند. دوم اردیبهشت سال ۱۳۳۵ هم مأمور سجلی خانه پدرم مهمان بود که من به دنیا آمدم و برایم سجلی صادر کرد. بیشتر افراد روستا دو اسم داشتند و این موضوع برایم مایه تعجب بود...»