کتاب درمان خویشتن با تائو

معرفی کتاب درمان خویشتن با تائو

کتاب الکترونیکی «درمان خویشتن با تائو (یگانگی و بیگانگی)» نوشتهٔ «مارسل اشهاوزیه» با ترجمهٔ «هاله نادری» و نشر مضامین، اثری در حوزهٔ فلسفهٔ شرقی و تائوئیسم است که به بررسی رابطهٔ ذهن، آگاهی و تجربهٔ زیسته از منظر تائو می‌پردازد. نویسنده با رویکردی فلسفی و وجودی، مفاهیم بنیادین تائو، ذن و ساتوری را واکاوی می‌کند و تلاش دارد راهی برای مواجهه با چالش‌های ذهنی و وجودی انسان معاصر ارائه دهد. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب درمان خویشتن با تائو

این کتاب در سال‌های اخیر و در ادامهٔ مجموعه‌ای با عنوان «باز کردن قفل تائو» نوشته شده است. «درمان خویشتن با تائو» به جای پرداختن به آموزه‌های سنتی تائوئیسم یا بودیسم، بر تجربهٔ زیسته و درک شخصی از تائو تمرکز دارد و تلاش می‌کند مفاهیم انتزاعی مانند یگانگی، بیگانگی، ذهن و آگاهی را به زبان ساده و قابل لمس برای مخاطب امروزی بیان کند. نویسنده، که خود را مهندس و نه فیلسوف می‌داند، با نگاهی انتقادی و تحلیلی به ذهن خودآگاه و نقش آن در ایجاد رنج، اضطراب و تعارضات درونی می‌پردازد. کتاب در دو بخش اصلی تنظیم شده است: بخش نخست به شرح مفاهیم بنیادین تائو، ساتوری و رابطهٔ آن‌ها با تجربهٔ آنی می‌پردازد و بخش دوم تائو را به‌عنوان راهی برای درمان وجودی و مواجهه با مشکلات روانی و فلسفی انسان معاصر معرفی می‌کند. در سراسر کتاب، نویسنده از مثال‌ها، داستان‌ها و اشاراتی به متون کلاسیک ذن و تائوئیسم بهره می‌گیرد تا پیوند میان فلسفهٔ شرق و دغدغه‌های روزمرهٔ انسان غربی را نشان دهد. این اثر به‌دور از تفسیرهای مذهبی، بر جنبه‌های متافیزیکی و روان‌شناختی تائو تأکید دارد و سعی می‌کند راهی برای آرامش، پذیرش و رهایی از دوگانگی‌های ذهنی ارائه دهد.

خلاصه کتاب درمان خویشتن با تائو

پیام اصلی کتاب بر تجربهٔ آنی و بی‌واسطهٔ زندگی تأکید دارد و تائو را نه به‌عنوان مفهومی انتزاعی یا آموزه‌ای دینی، بلکه به‌عنوان حقیقتی زنده و جاری در لحظه معرفی می‌کند. نویسنده با نقد ذهن خودآگاه و نقش آن در ایجاد تفاوت، تعارض و رنج، پیشنهاد می‌دهد که رهایی از دوگانگی‌های ذهنی و پذیرش تغییر، راهی برای رسیدن به آرامش و یگانگی با هستی است. کتاب با مثال‌هایی مانند داستان «نعیمه و میوهٔ رواجه» نشان می‌دهد که تجربهٔ واقعی، فراتر از کلمات و مفاهیم است و تنها در لحظهٔ حال قابل درک است. نویسنده تأکید می‌کند که تائو و ساتوری (روشنگری ذن) تجربه‌هایی شخصی و غیرقابل انتقال‌اند و نمی‌توان آن‌ها را از طریق آموزش یا تقلید به‌دست آورد. در بخش دوم، تائو به‌عنوان درمانی وجودی برای رهایی از اضطراب، افسوس، ترس از مرگ و رنج‌های ذهنی معرفی می‌شود. نویسنده توضیح می‌دهد که پذیرش نقص، رنج و تغییر، و رهاکردن تلاش برای کمال یا کنترل آینده، می‌تواند به آرامش و رضایت درونی منجر شود. کتاب همچنین به رابطهٔ عقل و تائو، نقش ارادهٔ آزاد، و اهمیت عشق و بخشش در زندگی می‌پردازد و پیشنهاد می‌کند که با پذیرش یگانگی با جهان و رهاکردن دوگانگی‌های ذهنی، می‌توان به نوعی آزادی و آرامش دست یافت.

چرا باید کتاب درمان خویشتن با تائو را خواند؟

این کتاب با رویکردی فلسفی و وجودی، مفاهیم پیچیدهٔ تائو، ذن و یگانگی را به زبانی ملموس و امروزی بیان می‌کند و راهی برای مواجهه با اضطراب، تعارضات ذهنی و رنج‌های وجودی ارائه می‌دهد. خواننده با مطالعهٔ این اثر می‌تواند نگاهی تازه به تجربهٔ لحظهٔ حال، پذیرش تغییر و رهایی از دوگانگی‌های ذهنی پیدا کند و از آموزه‌های فلسفهٔ شرق برای بهبود کیفیت زندگی بهره ببرد.

خواندن کتاب درمان خویشتن با تائو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای علاقه‌مندان به فلسفهٔ شرق، تائوئیسم، ذن و روان‌شناسی وجودی مناسب است. همچنین کسانی که با اضطراب، وسواس، افسوس یا تعارضات ذهنی دست‌وپنجه نرم می‌کنند و به دنبال راهی برای آرامش و پذیرش خود هستند، می‌توانند از این اثر بهره ببرند.

فهرست کتاب درمان خویشتن با تائو

- مقدمه‌ای بر نادوگانگی: معرفی مفهوم نادوگانگی و اهمیت تجربهٔ آنی در فلسفهٔ تائو و ذن.- آمایش ذهن: آماده‌سازی ذهن برای درک مفاهیم کتاب و مواجهه با سردرگمی‌های فلسفی.بخش اول: شرح تائو۱. تشخیص تغییر: بررسی مفهوم تغییر و نقش آن در تجربهٔ لحظهٔ حال.۲. تشخیص تفاوت: تحلیل تفاوت و دوگانگی‌های ذهنی.۳. ساتوری: درک تفاوت و روشنگری ذن به‌عنوان تجربه‌ای شخصی.۴. تائو: درک تغییر و یگانگی با هستی.۵. شیرجهٔ بی‌پایان: تجربهٔ بی‌پایان تائو و یگانگی با جهان.۶. ماهیت تائو: بررسی ویژگی‌های تائو و نقش آن در زندگی.۷. سامسارا: مفهوم چرخهٔ رنج و تفاوت در زندگی روزمره.۸. تائو و دانش: رابطهٔ دانش مفهومی و حقیقت درونی.۹. تائو و علم: جایگاه علم و عقل در مواجهه با تائو.۱۰. تائو و ارادهٔ آزاد: بررسی جبر و اختیار از منظر تائو.۱۱. پس از یافتن تائو: تغییر نگرش پس از تجربهٔ یگانگی.۱۲. راهنمایی تائو: نقش تائو در هدایت زندگی و تصمیم‌گیری.بخش دوم: تائو به‌عنوان یک درمان وجودی۱. تائو به‌عنوان یک درمان وجودی: معرفی تائو به‌عنوان راهی برای مواجهه با رنج و تعارضات ذهنی.۲. تائو و تضاد درونی: بررسی ریشه‌های تعارضات ذهنی و نقش تائو در حل آن‌ها.۳. تائو و افسوس: مواجهه با گذشته و پذیرش اشتباهات.۴. تائو و ترس از مرگ: تحلیل نگرش به مرگ و زندگی از منظر تائو.۵. تائو و رنج: پذیرش رنج و نقص به‌عنوان بخشی از تجربهٔ انسانی.۶. تائو و جبر: بررسی جبرگرایی و نقش ذهن در ساختن واقعیت.۷. تائو و ضیافت زندگی: اهمیت لذت بردن از زندگی و پذیرش مسئولیت‌ها.۸. تائو و آرامش درونی: جمع‌بندی آموزه‌های کتاب و تأکید بر آرامش و پذیرش.

بخشی از کتاب درمان خویشتن با تائو

«بیایید دوباره توجه خود را به تجربه‌ی طعم رواجه معطوف کنیم. تردیدی وجود ندارد که وقتی نعیمه میوه را می‌چشد طعم آن را می‌شناسد، زیرا طبق تعریف، درست است. با این حال، کلمات قادر به انتقال طعم به شخص دیگری نبودند. پس باید نتیجه بگیریم که طعم رواجه فراتر از کلام، غیرقابل توصیف، وصف‌ناپذیر، ناگفتنی و ناشناخته است. به‌هر روی، نعیمه می‌تواند درمورد طعم رواجه صحبت کند. اما وقتی این کار را انجام می‌دهد، کلمات او تجربه‌ی طعم واقعی رواجه را منتقل نمی‌کنند. در غیر این‌صورت، او می‌تواند کسی را وادار کند که طعم رواجه را تصور کند، چیزی که او در داستان ما قادر به آن نیست. به‌عبارت دیگر طعم رواجه‌ای که می‌توان از آن یاد کرد طعم واقعی رواجه نیست. طعم واقعی آن، ناشناخته است.همین امر درمورد طعم آناناس نیز صادق است؛ طعم آناناسی که می‌توان از آن یاد کرد طعم واقعی آناناس نیست. بلکه فقط در تجربه‌ی فعلی کسی که خاطره‌ی طعم آناناس را دارد و می‌توان با کلمات آن را تحریک نمود، معنا پیدا می‌کند. طعم واقعی آناناس، فراتر از کلمات و ناشناخته است. ما حتی می‌توانیم این مشاهده را به تمام تجربیات آنی کنونی مانند بوییدن، احساس کردن، شنیدن و دیدن و هم‌چنین تجربیات فعال مانند فکر کردن و انجام دادن تعمیم دهیم؛ تجربه‌ی آنی‌ای که می‌توان از آن یاد کرد تجربه‌ی آنی واقعی نیست. کلمات همیشه بی‌واسطگی را از تجربیات می‌زدایند و تجربیات بدون بی‌واسطگی تجربه‌ی واقعی نیستند. تجربه‌ی واقعی و آنی همیشه فراتر از کلمات و ناشناخته است.»