کتاب کارآفرینی سازمانی

کتاب کارآفرینی سازمانی نوشتهٔ امیرمحمد کلابی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب در حوزهٔ کسب‌وکار را منتشر کرده است؛.

درباره کتاب کارآفرینی سازمانی

کتاب کارآفرینی سازمانی حاصل تلاش چندین سالهٔ امیرمحمد کلابی بوده، سعی دارد تا با ارائهٔ تعاریف درست و چارچوب‌های نظری و مدل‌های موفق کارآفرینی سازمانی، به فهم درست این مفهوم و پیاده‌سازی موفق آن در سازمان‌ها کمک کند. موضوعات کتاب در سه بخش و در قالب ۱۲ فصل معرفی شده‌اند. در بخش اول، کلیات کارآفرینی سازمانی، فرایند کارآفرینی، راهبردهای کارآفرینی سازمانی در سازمان‌ها، مدل‌های کارآفرینی سازمانی و محرک‌ها، دستاوردها و نتایج کارآفرینی سازمانی بررسی شده است. در بخش دوم به کارآفرینی استراتژیک و چارچوب‌ها و ابعاد آن و همچنین نوسازی استراتژیک در کارآفرینی و مدل‌های کارآفرینی استراتژیک و تأثیر آن در سازمان‌ها پرداخته شده است. مفهوم نوسازی استراتژیک از دیدگاه کارآفرینی و مدیریت استراتژیک، بنیان‌های نظری، منطق نوسازی استراتژیک و مدل‌های نوسازی استراتژیک در این بخش تشریح و بررسی شده است. در بخش سوم به معرفی کسب‌وکار مخاطره‌آمیز سازمانی پرداخته و سعی شده تا با معرفی انواع کسب‌وکار مخاطره‌آمیز سازمانی و تشریح عوامل موثر بر موفقیت کسب‌وکارهای مخاطره‌آمیز سازمانی و نتایج حاصل از ایجاد آن به بهبود عملکرد این کسب‌وکارها کمک کرده و شانس موفقیت آنان را افزایش دهد. این کتاب می‌تواند برای توسعهٔ کارآفرینی و جهش علمی و عملی در راستای توسعهٔ اقتصادی و تربیت کارآفرینان نوآور جهت رفع محدودیت‌ها و چالش‌های پیشروی توسعه کارآفرینی، مفید باشد.

خواندن کتاب کارآفرینی سازمانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ آثاری در حوزهٔ کسب‌وکار و علاقه‌مندان به کارآفرینی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کارآفرینی سازمانی

«در یک محیط کسب‌وکار با تغییرات فناورانه سریع، سازمان‌های بزرگ، بخصوص سازمان‌های فناوری محور، در پی یافتن راه‌هایی برای کسب قابلیت‌های فناورانه جدید و کشف فرصت‌های کسب‌وکاری جدیدی برای بقا در بلندمدت هستند. بااین‌وجود، تجاری‌سازی این قابلیت‌های جدید در سازمانی که از انعطاف کمتری برای بهره‌برداری از محصولات و فناوری‌های جدید برخوردار است، با مشکلاتی همراه است. ازجمله راهکارهای حل این مشکل، اتخاذ یک رویکرد کسب‌وکار مخاطره‌آمیز سازمانی است (وان‌برگ و همکاران، ۲۰۱۲).

کسب‌وکار مخاطره‌آمیز سازمانی یک مسیر برای تجاری‌سازی نوآوری‌های فناوری محور است که می‌تواند هم به‌صورت درونی (بر اساس نوآوری‌هایی که کسب‌وکار جدیدی در سازمان موجود ایجاد می‌کند) و هم به‌صورت بیرونی (از طریق سرمایه‌گذاری در مؤسسات کوچک و متوسط با فناوری بالا) رخ دهد. درواقع، سازمان‌ها به‌منظور سازگاری با محیط پویا در پروژه‌هایی سرمایه‌گذاری می‌کنند که این پروژه‌ها منجر به افزایش انعطاف‌پذیری سازمان، تمرکززدایی مسئولیت مدیریت، فراهم آوردن فرصت‌هایی برای توسعه و امکان انطباق سازمان با محیط می‌شود. این پروژه‌ها ممکن است جهت بهره‌برداری از منابع و قابلیت‌های موجود برای انتقال نتایج مشخص کسب‌وکار، کشف راه‌های ممکن جهت توسعه قابلیت‌ها، نوسازی کسب‌وکار به‌واسطه سرمایه‌گذاری در بازارهای جدید و یا کشف فناوری‌های جدید مورداستفاده قرار گیرد (ووری و همکاران، ۲۰۱۲).

ادبیات آکادمیک تعاریف متنوعی را برای کسب‌وکار مخاطره‌آمیز سازمانی ارائه کرده است که بعضاً با یکدیگر مترادف می‌باشند. به‌عنوان‌مثال، جونز در سال ۲۰۱۰ کسب‌وکار مخاطره‌آمیز سازمانی را بخش خودکفایی دانسته که با منابع خود، پروژه‌های توسعه محصولات جدید را از ابتدا تا انتها مدیریت می‌کند. همچنین می‌توان آن را به‌عنوان کشف و تجاری‌سازی فناوری‌ها و محصولات جدیدی دانست که به‌طور ساختاری از وظایف بهره‌وری سازمان مجزا می‌باشد. این مهم شامل تلاش‌های کارآفرینانه‌ای است که به رابطه آن سازمان‌ها در کسب‌وکارهای جدید سرمایه‌گذاری کرده و یا خود، کسب‌وکار جدیدی را ایجاد می‌نمایند و در برخی پژوهش‌ها چنین اذعان شده که تنها بدین معنی است که سازمان یک کسب‌وکار کاملاً جدیدی ایجاد می‌نماید.

کسب‌وکار مخاطره‌آمیز سازمانی به‌عنوان جزئی از کارآفرینی سازمانی، ایجاد کسب‌وکار جدید داخل و یا خارج سازمان را بیان می‌کند و به‌عنوان نهاد کارآفرینانه‌ای تعریف می‌شود که در ساختار سازمان (در کسب‌وکار فعلی سازمان) سازمان‌دهی شده و از آغاز کار خود به‌عنوان یک کسب‌وکار جدید برای سازمان در نظر گرفته می‌شود. این نوع کسب‌وکار به معنی خلق سازمان‌های جدید درون سازمان، مالکیت و یا درگیری در اتحادهای پیچیده به‌منظور ورود به بازار می‌باشد و به آن دسته از سرمایه‌گذاری‌هایی اطلاق می‌شود که در آن فرصت‌هایی برای ایجاد یک سازمان جدید در داخل یا خارج سازمان وجود دارد. همچنین شامل ایجاد یک واحد سازمانی مستقل است که تعهدات و منابع را به سرمایه‌گذاری در فرصت‌های فناورانه و کسب‌وکاری جدید اختصاص می‌دهد (کوراتکو و همکاران، ۲۰۰۹).»