کتاب یکبار از این دنیا گذر خواهی کرد

کتاب یکبار از این دنیا گذر خواهی کرد نوشتهٔ کمال سایار و ترجمهٔ الهام قهرمانی است. نشر گویا این کتاب را منتشر کرده است. این اثر در باب آرام‌کردن ریتم زندگی است.

درباره کتاب یکبار از این دنیا گذر خواهی کرد

کتاب یکبار از این دنیا گذر خواهی کرد می‌تواند شفایی اثربخش در میانهٔ آشوب زندگی مدرن باشد. این کتاب دعوت به زندگی را تکرار کرده است. نویسنده می‌خواهد ما با زندگی پیوند برقرار کنیم و با آن تغییر شکل دهیم و خود را وسعت ببخشیم؛ زندگیمان را نیز وسعت ببخشیم. این کتاب در چهار فصل نوشته شده است؛ «آهستگی زیباست»، «ناراحتی مدرن»،‌ «خانواده در دنیای مدرن» و «بحران منیت و جامعه». نویسندهٔ این کتاب یک روان‌پزشک است. او یکی از اعضای هیئت‌علمی گروه روان‌پزشکی دانشکدهٔ پزشکی دانشگاه «مرمره» بوده است.

خواندن کتاب یکبار از این دنیا گذر خواهی کرد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران حوزهٔ روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب یکبار از این دنیا گذر خواهی کرد

«در دنیای مدرن، موفقیت، کارکردی مشروعیت بخش دارد. اما کسی از خود نمی‌پرسد فردی که پله‌های موفقیت را طی کرده باشد، از چه مسیرهایی به آن دست پیدا کرده است؟ این امر پذیرفته شده که موفقیت به فرد این حق را می‌دهد که خود را برتر از دیگران بداند. یکی از مهم‌ترین چیزهایی که باعث ارزشمندی نفس می‌شود موفقیت است. اما موفقیت در چه چیزی؟ دانشمند خوب بودن، بشردوست بودن یا شهروندی صادق بودن در جامعهٔ امروزی به شهرت، پول یا قدرت تبدیل نمی‌شود. موفقیت در ترکیه امروزی تا زمانی معنا دارد که بتواند درهای شهرت، پول و قدرت را باز کند.

روش کنونی تعریف موفقیت مشکلی دارد: افراد نه با آنچه می‌توانند به جامعه، فرهنگ یا بشریت ارائه دهند، بلکه با آنچه که می‌توانند به خود ارائه دهند موفق در نظر گرفته می‌شوند، به همین دلیل است که نمی‌توانیم چهره‌های مشهور رسانه‌ها پیشکسوتان شبکه‌های اجتماعی را ببینیم که در حل یک مشکل اجتماعی پیشقدم می‌شوند، چرا آن‌ها وقت گرانبهای خود را برای آنچه پول یا شهرتی برایشان به ارمغان نمی‌آورد تلف کنند؟ امروز منیت به تنهایی به منبعی برای تأمین ارزش تبدیل شده است: «آنچه برای من خوب باشد، خوب شمرده می‌شود» ما نیازی به متصف شدن به جهان بینی، دین یا چارچوب نداریم. اگر چیزی، منافع شخصی ما را تأمین کند، صرف نظر از اخلاقیات، آن چیز خوب تلقی می‌شود. اگر اقتدار اخلاقی بالاتر از منیت وجود نداشته باشد، اگر هیچ کد اخلاقی وجود نداشته باشد که فرد تسلیم آن شود، آنگاه است که برای شخص، منفعت شخصی بر منفعت اجتماعی، مقدم شمرده می‌شود؛ اگر نتوان در مورد درست و غلط و خوب و بد، معیارهای عینی تعیین کرد، آنگاه هر کس، خود را به عنوان معیار و راهنما قرار خواهد داد. اخلاق اکنون امری، فردی است.

در عصری که رشد فردی جایگاهی ویژه پیدا کرده، تغییر و ثابت ماندن تقریباً نشانهٔ شکست تلقی می‌شود. وقتی روابط عاطفی کوتاه مدت، حسابگر و خودمحور باشد، کسی از نظر احساسی بر شخصی غیر از خود سرمایه‌گذاری نمی‌کند. گویی عشق، دیگر نیازی به مطالبهٔ فداکاری، تعهد یا وفاداری ندارد. امروز، عشق در مورد من است، این چیزی است که من به آن نیاز دارم تا خودم را پیدا کنم، خود حقیقی ام را محقق کنم، به استقلال و رشد شخصی دست پیدا کنم؛ تا این اندازه سرخم کردن در برابر منیت و تقدیس کردن آن، روابط صمیمانه را تضعیف می‌کند، روابط نزدیک، پر از تشویش است، هر رابطه‌ای خطر رنج عاطفی را به همراه دارد، شخص به خود می‌گوید: «مراقب باش! ممکن است صدمه ببینی!» هر رابطه‌ای یک انفجار احتمالی است.

در روزگاری که انسان «خود را طواف می‌کند» روابط نیز کوتاه مدت و سطحی است. تحرک جغرافیایی، وفاداری به مکان را از بین می‌برد. از خودگذشتگی و وفاداری در روابط انسانی جستجو می‌شود و اعتماد در حال از بین رفتن است. افرادی که تنها خود را مرجع همه چیز می‌دانند به دیگری به دیدهٔ تردید می‌نگرند. نکند می‌خواهد از من سواستفاده کند؟ چنین شبهه‌هایی دوستی و همبستگی را تضعیف می‌کند. هیچ یک از ما نمی‌توانیم ذهن طرف مقابل را بخوانیم. اما زندگی اجتماعی مستلزم حداقل اعتماد است و ما را ملزم می‌کند باور کنیم که دیگران همان چیزی هستند که ادعا می‌کنند. برای اینکه افراد سالمی باشیم، باید حس اعتماد اولیه را نسبت به دیگران و جهان داشته باشیم. متأسفانه حال و هوای امروز ما بیش از حد به دور از عواطف و آمیخته به بدگمانیست.»