کتاب آشنایی با تنظیم بازار

کتاب آشنایی با تنظیم بازار نوشتهٔ رابرت بالدوین و مارتین کیو و مارتین لاج و ترجمهٔ محمد صفار است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است. نویسندگان در این اثر نظریه، راهبرد و اجرای تنظیم بازار را شرح داده‌اند.

درباره کتاب آشنایی با تنظیم بازار

امروز تنظیم به بحثی چنان داغ تبدیل شده که حتی یک دهه پیش نیز سابقه نداشت. فعالیت‌های سازمان‌های بین‌المللی تا حدی مروج این پدیده در سطح جهان بوده است. بحران مالی سال‌های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ ناگهان موجب شد تقاضای فزاینده برای تنظیم دقیق‌تر بازارهای مالی جانشین تقاضا برای تنظیم‌زدایی و سیستم‌های تنظیم «سبک‌تر» شود و انتقادات و نگرانی‌ها دربارهٔ اصول سنتی تنظیم به سرعت به یک موضوع برجسته تبدیل گردد. در سایر حوزه‌ها نیز تنظیم حامیان و مخالفان متعددی دارد. حامیان «تنظیم» آن را ابزاری فن‌سالارانه می‌بینند که از ظرفیت بالقوه اعمال کنترل عقلانی بر اصلی‌ترین فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی برخوردار است. منتقدان تنظیم را چیزی کم و بیش شبیه «کاغذبازی» و تشریفات اداری زائدی می‌بینند که فعالیت اقتصادی را دشوارتر می‌سازد. نویسندگان در کتاب آشنایی با تنظیم بازار خوانندگان را با دسته‌ای از مسائل عملی و نظری آشنا کرده‌اند که به نظر ما برای مطالعهٔ «تنظیم» حیاتی هستند. نویسندگان نظر پژوهشگران و کنشگران عرصهٔ تنظیم بازار را شرح داده‌اند و پاسخ‌هایی برای حل مشکلات تنظیم بازار ارائه داده‌اند. 

خواندن کتاب آشنایی با تنظیم بازار را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران حوزهٔ اقتصاد پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آشنایی با تنظیم بازار

«چهارچوب‌های ریسک‌محور اصولاً به دنبال کنترل ریسک هستند نه تضمین تبعیت از مجموعه مقررات. آن‌ها اولویت‌هایی را تعیین می‌کنند که تصمیمات را روشن می‌سازند و هدف آن‌ها ایجاد ساختاری منطقی است که در آن تصمیمات قابل شرح و فهم می‌شوند. عموماً این چهارچوب‌ها چند عنصر مرکزی دارند. در وهلهٔ اول از تنظیم‌کننده می‌خواهند اهداف خود را به روشنی تعریف کنند و ریسک‌هایی را که سازمان‌های تحت تنظیم ممکن است بر سر راه تحقق این اهداف ایجاد کنند، شناسایی نمایند. دوم، تنظیم‌کننده سیستمی را برای ارزیابی و نمره‌دهی به این ریسک‌ها ایجاد نماید. این سازوکارها عرفاً ریسک‌ها را بر اساس شدّت ضرر یا تأثیر بالقوه و نیز احتمال وقوع آن‌ها دسته‌بندی می‌کنند. در اینجا معمولاً بین ریسک‌های «ذاتی» و ریسک‌های «مدیریت و کنترل» تمیز قائل می‌شوند. مفهوم اول به دنبال خطرات ذاتی مکان‌ها یا فعالیت‌هاست. در نتیجه، به موضوعاتی مانند مواد یا عملیات‌های مربوطه و نزدیکی یا دوری از منبع آسیب‌پذیر توجه می‌کنند (مانند اینکه آیا از مواد شیمیایی خیلی خطرناک استفاده می‌شود و آیا کارخانه در نزدیکی رودخانه واقع شده است؟) ریسک‌های مدیریت و کنترل به گرایشات در کنترل‌های داخلی یک سازمان برای تخفیف یا تشدید ریسک با تأثیرگذاری بر احتمال بروز خسارت مربوط می‌شوند. در سیستم نمره‌دهی ریسک هر دوی این جنبه‌های ریسک در کنار سایر فاکتورها مد نظر قرار می‌گیرند.

اما بین رژیم‌ها و کشورها در رویکردهای مأخوذه به نمره‌دهی ریسک تنوع زیادی وجود دارد. برخی سیستم‌ها بسیار کمّی و برخی به شدت کیفی هستند. با این حال، نمرهٔ ریسک هر کدام از موضوعات نگران‌کننده معمولاً با ارجاع به سبدی از ارزیابی‌ها تعیین می‌شود که با مسائل کمیت و احتمال ارتباط دارند (در مواردی که از نمره‌های عددی استفاده می‌شود، معمولاً مقدمه‌ای برای قضاوت‌های پیچیده‌تر هستند). این نمرات می‌توانند شرکت‌ها یا فعالیت‌ها را بر اساس مجموعه‌های متنوعی رده‌بندی کنند - مانند رژیم‌های «چراغ راهنما» که ریسک‌ها را به «بالا»، «متوسط» و «پایین» تقسیم می‌کنند - یا می‌توانند از تقسیمات جزئی‌تری استفاده نمایند. یکی از عناصر کیفی مهم معمولاً برآورد میدانی مدیریت شرکت تحت تنظیم و ظرفیت و تعهد آن نسبت به کنترل ریسک مفروض است.

یکی دیگر از عناصر بسیاری از رژیم‌های ریسک‌محور پیوندی است که بین سازوکار نمره‌دهی یا ارزیابی ریسک از یک طرف و تخصیص منابع از طرف دیگر وجود دارد. سیستم نمره‌دهی معمولاً تنظیم‌کننده را به سوی اولویت‌بندی تنظیم‌شوندگان بر اساس میزان نیاز به توجه هدایت می‌کند. بنابراین معمولاً به شرکت‌های پرریسک نوعی اولویت در مداخله داده می‌شود. چندان معمول نیست که بین نمرهٔ ریسک داده‌شده به یک شرکت و ماهیت ابزار مداخله‌ای که برای آن به کار گرفته می‌شود، رابطه‌ای وجود داشته باشد (برای مثال، اینکه تنظیم‌کننده از ابزار آموزشی، متقاعدسازی یا مجازات برای اثرگذاری بر شرکت استفاده خواهد کرد). اما این موضع ممکن است در طول زمان دچار تغییر شود، زیرا تنظیم‌کنندگان در سراسر جهان به شدت به استفاده از چهارچوب‌های ریسک‌محور روی آورده‌اند که به آن‌ها کمک می‌کند دربارهٔ شیوهٔ مداخله تصمیم‌گیری کنند.»