کتاب راهنمای عملی نمایشنامه نویسی

کتاب راهنمای عملی نمایشنامه نویسی نوشتهٔ نویل گرگ و ترجمهٔ مصطفی امینی است. انتشارات افراز این کتاب را منتشر کرده است. این کتاب راهکارهایی برای نمایشنامه‌نویسی همراه با ۱۳۹ تمرین کاربردی ارائه داده است.

درباره کتاب راهنمای عملی نمایشنامه نویسی

کتاب راهنمای عملی نمایشنامه نویسی نوشتهٔ نویل گرگ (۲۰۰۹ - ۱۹۴۴)، نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر انگلیسی است. او در این کتاب نمایشنامه‌نویسی را به‌صورت عملی همراه با تمرین به آموزش داده است. این کتاب در نه فصل تنظیم شده است. فصل اول دامنه‌ای از تمرین‌ها را پیشنهاد می‌کند که می‌تواند نویسندگان تازه‌کار را با عناصر اولیه نگارش نمایشنامه‌ها درگیر کند. فصل‌های بعدی به طور مفصل و جزئی بر جنبه‌های خاص حرفهٔ نمایشنامه‌نویسی متمرکز است. از جمله مواردی که در این اثر به آن‌ها اشاره شده است خلق شخصیت و ساختار نمایشنامه است. هر تمرین، با مثال و نتیجه‌گیری به صورت قدم‌به‌قدم ارائه می‌شود. نویسنده یک چارچوب زمانی تقریبی برای تمرین‌ها تعیین کرده‌ است. او همچنین مشخص کرده که کدام تمرین‌ها را می‌توان فردی و کدام یک را گروهی انجام داد. از این کتاب می‌توان به‌عنوان راهنمایی قدم‌به‌قدم برای ساختن یک روایت کامل، به‌شکل فردی و گروهی، به عنوان منبعی فشرده برای دوره‌ها و کارگاه‌های کوتاه‌‌مدت و منبعی از الگوها برای پروژه‌های اجرایی با مقیاس بزرگ استفاده کرد. این کتاب برای همه اشخاص و گروه‌هایی در نظر گرفته شده است که به عنوان بخشی از تحول اجرای زنده، با «واژه» سروکار دارند.

خواندن کتاب راهنمای عملی نمایشنامه نویسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند راه‌‌وروش نمایشنامه‌‌نویسی را فرا بگیرند، پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب راهنمای عملی نمایشنامه نویسی

«حتی اگر کمدی و تراژدی در معنای نابشان امروزه وجود نداشته باشند، دیده‌ایم که همیشه تحت تأثیر این دو قالب هستیم. همچنین مفید است که از خود بپرسیم چه «نوع» داستانی می‌گوییم. گفته شده است که تنها تعداد محدودی نوع داستانی وجود دارد و این انواع می‌توانند در تمام فرهنگ‌ها یافت شوند. مطمئن نیستم که فهرست قطعی‌ای از انواع داستانی وجود داشته باشد، اما در اینجا من تعدادی را مشخص کرده‌ام. پیشنهادهای خود را به این فهرست اضافه کنید. از خود بپرسید آیا نمایشنامهٔ شما به یکی از آنها گرایش دارد.

داستان انتقام. نمایشنامه‌های دورهٔ جیمز اول، مانند تراژدی‌های انتقام به ذهن می‌آید، با آنکه داستان‌های انتقامی می‌تواند کمدی نیز باشد: فارس‌های فرانسوی کلاسیک، پیرامون شوهران زنان خیانتکاری است که به‌خاطر تحقیر خود انتقام می‌گیرند.

داستان رستگاری. داستان‌هایی که در آن پروتاگونیست گناه یا اشتباه خود در گذشته را جبران می‌کند. ماری استوارت اثر شیللر که در آن ملکه‌ای به‌عنوان شهیدی در راه اعتقاد خود، به‌سوی سکوی اعدام می‌رود مثالی از آن است. مصلحت کشور ما اثر تیمبرلیک ورتنبیکر دربارهٔ جبران طبیعت نوآوری است. هر آنچه شما دوست دارید اثر شکسپیر می‌تواند به‌عنوان توصیفی از جبران قدرت عشق بررسی شود. همچنین این نمایشنامه مثال خوبی از نمایشنامه‌هایی است که در آن انواع ترکیب می‌شوند: با یک تراژدی انتقامی بالقوه آغاز می‌شود و در محدودهٔ «کمدی دهقانی» ادامه پیدا می‌کند.

داستان آیین گذر. داستان‌هایی که در آن پروتاگونیست با آزمون یا مجموعه‌ای از آزمون‌ها روبه‌رو می‌شود تا به‌عنوان یک انسان رشد یابد و تحول پیدا کند. شنل‌قرمزی و بسیاری از قصه‌های عامهٔ دیگر در سراسر جهان عمدتاً از این نوع به حساب می‌آیند.

داستان پرسش. داستان‌هایی که در آن پروتاگونیست در جست‌وجوی یک موضوع یا پاسخ است که مشکل اصلی زندگی را حل خواهد کرد. ُادیپ در جست‌وجوی پاسخی برای حل یک معما است، پاسخ به آن سقوطش را محقق می‌کند. شوالیهٔ شاه آرتور در جست‌وجوی پاسخ پرسشی است تا جام مقدس را پیدا کند. در نمایشنامهٔ کامینوی واقعی اثر تنسی ویلیامز در جست‌وجوی پاسخ پرسشی است تا دریابد چطور از جایی که در دام آن افتاده است نجات پیدا کند.»