کتاب کیک خرگوش

کتاب کیک خرگوش نوشتهٔ آنی هارتنت و ترجمهٔ نوشین سلیمانی است. نشر نیماژ این رمان معاصر آمریکایی را منتشر کرده است؛ داستان یک خانواده که به‌شکل خنده‌آوری، غمناک است.

درباره کتاب کیک خرگوش

کتاب کیک خرگوش (Rabbit Cake) حاوی یک رمان معاصر و آمریکایی است که آن را اثری روان‌شناسانه دانسته‌اند. این رمان، یک ترومای سخت را در قالب کمدی سیاه بررسی کرده است. جهان داستان از نگاه «الویس» روایت می‌شود؛ دختری ۱۱ساله و بسیار کنجکاو و زیرک که به‌تازگی مشاوران مدرسه به او گفته‌اند باید ۱۸ ماه به خودش زمان بدهد تا با یک مصیبت کنار بیاید. مصیبت او درگذشت مادری است که به‌تازگی خانواده را ترک کرده و در رودخانه غرق شده است. اعضای خانواده بیشتر از اینکه از مرگ مادر شوک شوند، ناراحت کمک‌هایی هستند که شاید تا پیش از مرگش می‌توانستند به او برسانند. مادر این خانواده سال‌ها از اختلال خواب‌گردی رنج می‌برد و اینکه هر شب او را در جایی بی‌ارتباط به خانه پیدا کنند امری عادی بود. این اختلال روانی و ژنتیکی حالا به «لیزی»، خواهر بزرگ‌تر الویس رسیده است. پس از حادثهٔ مادر، حالا خواب‌گردی‌های لیزی هم بیشتر شده است. هر کس در این خانواده به‌شکلی با از دست‌رفتن مادر عزاداری می‌کند؛ پدر با حولهٔ حمام و رژ لب مادر مشغول شده، لیزی از مدرسه انصراف داده و بی‌امان مشغول درست‌کردن «کیک خرگوش» است که مادر در هر مراسمی درست می‌کرد و الویس‌کوچولو هم پژوهش نیمه‌تمام مادر در جانورشناسی را ادامه می‌دهد. وضعیت این خانواده به‌شکل خنده‌آوری غمناک است. آنی هارتنت نویسندهٔ این تراژدی کمیک است.

خواندن کتاب کیک خرگوش را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی آمریکا و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کیک خرگوش

«مجلهٔ کاسموپولیتنِ لیزی اشتباه می‌کرد که می‌گفت تنها راه برای جبران فقدان حضور فردی، جایگزین‌کردن فردی به‌جای اوست. من یاد گرفتم فقط صبرکردن است که می‌تواند فقدان حضور یک نفر را برای آدم جبران کند. ما هم سگ جدیدی برای پُرکردن جای بومر نمی‌گیریم، یعنی حالا حالاها این کار را نخواهیم کرد. تازه حتی یک‌ذره هم به نامادری‌داشتن نزدیک نشدیم، با اینکه پدر گفته بود توی این بخش از آلاباما کلی زن مجرد هست. لیزی دیگر دوست‌دختر بعدی را مسموم نمی‌کند، چه تصادفی و چه از قصد. دیگر عصبانی نیست یا احساس گناه نمی‌کند. خوابش خیلی بهتر شده که خب برای درمان کاملش بهترین چیز است. پدر تصمیم گرفته لیزی را بفرستد مدرسهٔ خصوصی توی جورجیا چون مدرسهٔ عمومی هیچ هم به دردش نخورده بود. از ترم بهار مدرسه را شروع می‌کند. اسمش آکادمی پاین مانتن کولینریه، پدر توی اینترنت پیدایش کرد. در برنامه‌ریزی تحصیلی‌اش، رده‌بندی‌ها مطرح نیستند برای همین لیزی مجبور نیست سال تحصیلی قبلی‌اش را دوباره تکرار کند. لیزی هم توی غذاهای پختنی و هم دسری یک پا استاد شده بود. یک کمی پول و پله دستمان را گرفته؛ برای همین مسافت خانه تا پاین مانتن خیلی برایمان دغدغه نخواهد بود. تازه پدر برای کالج من هم شروع کرده به پول جمع‌کردن. این درست برمی‌گردد به بعد از زمانی‌که دکتر لیلیان جواب ایمیلی را که تابستان گذشته فرستاده بودم داد. ازش پرسیده بودم احیاناً می‌داند کجا می‌توانم بابت تمام‌کردن کتاب مادرم حامی مالی بگیرم. در نامه نوشته بود که حسابی دلش برای اوا تنگ و از شنیدن خبر فوتش خیلی ناراحت شده. دکتر لیلیان گفت نسخهٔ خطی تأثیرگذار بوده و پیشنهاد داد آن را به شبکهٔ حیوانات بفروشم چون دیگر کسی کتاب نمی‌خواند. در واقع، از قبل بی‌اجازه آن را برای مدیران برنامه‌های تلویزیونی فرستاده بود و امیدوار بود بهم برنخورده باشد. بهم برنخورده بود، به پدر هم همین‌طور. دست‌کم نه وقتی چک شبکهٔ حیوانات در ابعاد یک فیل گنده آمد دم در. بروبچه‌های شبکهٔ حیوانات همان زمان هم فیلمبرداری برنامهٔ زندگی خفتهٔ حیوانات و لری را شروع کرده بودند که درمورد خواب‌گردی سگ نژاد بیگل در وایومینگ بود. سگ، ستارهٔ این برنامه بود و دکتر لیلیان هم راویِ آن. نام مادر چندین بار در تیتراژ خواهد آمد و نام من هم دو باری فهرست خواهد شد.»