کتاب می لرزم و ماکوندو

«تئاتر تنها امکان شخصی من است که کمک می‌کند واقعیت را جلب کنم و با نیروی زیاد به آن شدت بخشم»- ژوئل پومرا

«می‌لرزم و ماکوندو» دو نمایشنامه‌اند که به ترتیب اثر ژوئل پومرا(-۱۹۶۳) نمایشنامه‌نویس فرانسوی و سارکیس چوملوکجیان هستند. «ماکوندو» بر اساس داستان‌های «مردی پیر با بال‌های بزرگ» و «زیباترین غریق دنیا» نوشته گابریل گارسیا مارکز نوشته شده است. ماکوندو نام شهری خیالی در «صدسال تنهایی» مارکز است.

در بخشی از نمایشنامه می‌لرزم می‌خوانیم:

مادر بچه: آدم یه گنجه، یه جواهر که باید مراقبش بود. معرکه‌ست که شاهد رشد و پیشرفتش مثل یه گل یا درخت باشی، من دنبال این نیستم که یه آدم عالی‌رتبه تربیت کنم، نه. می‌دونید، خیلی هم دیوونه نیستم. من می‌خوام که اون بتونه خودش باشه. یه روز می‌خواستم که به‌اندازهٔ کافی قوی بشه و بتونه مستقل از دیگران باشه. بتونه راهش رو انتخاب کنه، همین. می‌خواستم که برای زندگی کردن به نگاه دیگران نیاز نداشته باشه. امروزه خیلی به نگاه و نظرات دیگران وابسته‌ایم. واسه همینه که از موقع تولدش تا حالا، سعی می‌کنم عقاید و نظرات خودم رو نگم و بهش اجازه بدم خودش فکر کنه و زیر بار تأثیر من له نشه.

مرد: یه بچه دیگه تو راهه؟

مکث.

پدر بچه: بله.

مرد: چند وقته که حرف نمی‌زنه؟

مادر: یه ساله.

پدر: تقریباً دو ساله.

مرد به بچه نزدیک می‌شود. پدر و مادرش نفسشان را حبس کرده‌اند. دستش را برای سلام کردن دراز می‌کند. بچه هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد.

مادر: تو جامعهٔ وحشتناکی زندگی می‌کنیم، جامعه‌ای که هر کس به‌خاطر دیگران زندگی می‌کنه. جامعه‌ای که همه‌چیزو قاطی کرده، خوبی و بدی رو قاطی کرده. می‌گن تو عصر ما، نادرستی حاکمه. من می‌خوام پسرم رک و راست و خوب باشه، همین. این‌طوری می‌تونه به هرچی می‌خواد برسه، بدون این‌که از طرف دیگران و در وهلهٔ اول از طرف من بهش دیکته بشه...