کتاب او

کتاب او نوشتهٔ کارگروه موسسه محتوایی خدمات مشاوره ای و پژوهش های آستان قدس رضوی است. موسسه خدمات مشاوره ای و پژوهش های اجتماعی آستان قدس رضوی این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی دربردارندهٔ تفسیر سورهٔ توحید بر اساس اندیشهٔ علامه طباطبایی و آیت‌الله خمینی.

درباره کتاب او

کتاب او که تفسیر سورهٔ توحید بر اساس اندیشهٔ علامه طباطبایی و آیت‌الله خمینی را در بر گرفته، جلد سوم از مجموعهٔ «تفسیر روان و کاربردی» است. این کتاب سعی کرده است تا حد امکان، عمیق‌ترین معارف و مطالب معرفتی را با روان‌ترین بیان ارائه کند. گفته شده است که کتاب حاضر در میان آثار تفسیری موجود و نسبت به سطح محتوا، مناسب‌ترین بیان ممکن را برای مخاطب امروز در نظر گرفته است.

قرآن در لغت به‌معنی قرائت‌کردن و خواندن است. قرآن کریم دین و حقیقت را یکی دانسته است. این کتاب پدیده‌های طبیعی را نشانه‌هایی از قدرت و عظمت خدا می‌داند و دلیل تنوع ادیان را حاصل تنوع در مردم می‌داند. کتاب قرآن قوانین و حقوقی را که در جامعهٔ اسلامی باید رعایت شود، تعریف کرده است. قرآن، مؤمنان را به جهاد در راه خدا دعوت می‌کند و همه را به نیکوکاری به‌ویژه درمورد مسکینان و یتیمان فرا می‌خواند. مسلمانان باور دارند که قرآن یک بار به‌صورت کامل در شب قدر توسط جبرئیل بر حضرت محمد (ص) نازل شد و سپس یک بار دیگر به‌صورت تدریجی و آرام بر او نازل شده‌ است. در دیدگاه تاریخی، نظراتی وجود دارد که از یک سمت باور به این دارد که قرآن در دورهٔ عثمان جمع‌آوری شد و از سمت دیگر باور دارد که قرآن و تکمیل نهایی آن در زمان «عبدالملک بن مروان اموی» و «حجاج بن یوسف» به‌صورت تدریجی شکل گرفته است. دیدگاهی که امروز مورد قبول است، در نقطه‌ای وسط این دو دیدگاه قرار دارد. قرآنی که ما امروزه در دست داریم، بر اساس قرائت کوفی در قرن هشتم میلادی چاپ شده است. قدیمی‌ترین نسخهٔ کامل قرآن کریم متعلق به قرن نهم میلادی است و قرآن برای بیش از ۱۰۰۰ سال ثابت و بدون تغییر باقی مانده است.

خواندن کتاب او را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ تفسیر قرآن بر اساس اندیشهٔ علامه طباطبایی و آیت‌الله خمینی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب او

«تفسیر آیهٔ چهارم: وَلَمْ یکنْ لَهُ کفُوًا أَحَدٌ

روش تربیتی قرآن کریم در بیان معارف

قرآن کریمْ کتاب هدایت است؛ هرچند دانستنْ شرط رسیدن است، اما با صِرف علم و آگاهی و دانستن، حرکتی رخ نمی‌دهد، برای همین روش قرآن کریم در بیان معارف این است که هر وقت حقیقتی را بیان می‌کند، معمولاً بلافاصله، از آن ثمرهٔ عملی و کاربردی نیز بیرون می‌کشد و انسان را تنها در افق شناخت و آگاهی نگه نمی‌دارد. اگر در جایی نیز لحن کلام فقط لحن تبیین و توصیف و گزارش و استدلال است، باز هم آن را به‌نحوی ارائه می‌دهد که انسان بتواند از آن خروجیِ رفتاری و عملی بگیرد. سورهٔ مبارکه توحید نیز از این قاعده مستثنا نیست. از یک سو، توحید سورهٔ وحدت است و یگانگی و احدیّت خداوند را بیان می‌کند؛ ازاین‌رو توحید یعنی به خدا نسبت یگانگی دادن؛ یعنی انسان در وقت قرائت این سوره باید بکوشد که معنای وحدت حقیقی خداوند را مدام در قلبش جای دهد و جان خود را با معانی حیات‌بخش توحیدی، صفا بخشد. اما از سوی دیگر، این سوره، سورهٔ اخلاص است؛ سوره‌ای که برای خالص‌سازی قلب از شرک نازل شده است. تا در قلب خود برای غیر خدا حسابی باز کرده و غیر خدا را دارای استقلال فرض کنیم، هنوز از شرک خلاص نشده‌ایم و قلبمان از آلودگی آن رهایی پیدا نکرده است؛ به‌تعبیر شیرین امام‌صادق علیه‌السلام: الْقَلْبُ السَّلِیمُ الَّذِی یَلْقَی رَبَّهُ وَ لَیْسَ فِیهِ أَحَدٌ سِوَاهُ...کُلُّ قَلْبٍ فِیهِ شِرْکٌ أَوْ شَکٌّ فَهُوَ سَاقِطٌ.

«قلب پاک و سلیمْ قلبی است که خدا را ملاقات کند درحالی‌که غیر خدا در آن نیست، هر قلبی که در آن ذره‌ای شرک یا شک باشد، در روزی که عیار حقیقی هر چیز مشخص می‌شود، هیچ اعتباری ندارد.»

در سه آیهٔ ابتدایی سورهٔ توحید، شناخت ما از خداوند متعال تصحیح می‌شود و در نهایت، با بیانی شیوا به ما می‌آموزد که هیچ چیز جز این خدای بی‌نهایت، دل‌بستنی نیست. معنای آیهٔ چهارم چنین است: «هیچ کسی کفو و هم‌تراز و نظیر و شریک خداوند متعال نیست.»»