کتاب درسنامه معاد

کتاب «درسنامه معاد» نوشتۀ اسماعیل حاجیان است و انتشارات نبا آن را منتشر کرده است. این کتاب ۲۵ درس دربارۀ معاد را در برمی‌گیرد.

درباره کتاب درسنامه معاد

معاد واژهٔ عربی است که از «عود» گرفته شده و به‌ معنی بازگشتن، رستاخیز یا دوباره‌ برخاستن است. معاد یکی از اصول‌دین اسلام است به این معنا که انسان‌ها در روز قیامت دوباره زنده خواهند شد، اعمال آنها در پیشگاه خدا سنجیده می‌شود و به کیفر یا پاداش درستکاری یا بدکاری خود می‌رسند. مسئلۀ معاد، اعتقاد به حیات بعد از مرگ، حسابرسی اعمال بندگان، پاداش، کیفر و اجرای عدالت از جمله مسائلی است که از نگاه قرآن بعد از توحید اهمیت بنیادی دارد برای همین تقریباً یک‌چهارم آیات قرآن دربارۀ موضوع معاد است. در تمام ادیان الهی، پیامبران مبدأ و معاد را موردتوجه قرار داده و به انسان‌ها هشدار می‌دهند که باید مراقب اعمال و رفتارشان باشند. در ۱۴۰۰ تا ۲۰۰۰ آیه از قرآن دربارۀ معاد و زندگی اخروی سخن گفته شده است. مسلمانان در اعتقاد و پذیرش اصل معاد اختلافی ندارند و تنها اختلاف در چگونگی آن است.

کتاب‌های متعددی دربارۀ معاد و روشن‌کردن حقایق آن و قیامت منتشر شده است. کتاب درس‌نامهٔ معاد نگاهی کلی به موضوع معاد از دید قرآن و روایات دارد و در قالب چندین درس ارائه شده است؛ درس‌‌نامۀ معاد شامل ۲۵ بخش می‌شود؛ «درس ۱: اهمیت بحث معاد از دیدگاه قرآن و روایات»، «درس ۲: معاد در فرهنگ اقوام پیشین»، «درس ۳: اسامی و اوصاف قیامت در قرآن»، «درس ۴: منطق مخالفان معاد»، «درس ۵: دلائل امکان معاد»، «درس ۶: دلائل ضرورت و وقوع معاد»، «درس ۷: بقای روح»، «درس ۸: معاد جسمانی»، «درس ۹: مرگ، دروازۀ عالم بقا»، «درس ۱۰: عالم برزخ»، «درس ۱۱: نشانه‌های رستاخیز»، «درس ۱۲: فریاد مرگ و حیات»، «درس ۱۳: محشر و مواقف قیامت»، «درس ۱۴: مامۀ اعمال»، «درس ۱۵: تجسم اعمال»، «درس ۱۶: محکمۀ عدل الهی»، «درس ۱۷: میزان: ترازوی سنجش اعمال»، «درس ۱۸: گواهان اعمال»، «درس ۱۹: صراط و مرصاد»، «درس ۲۰: شفاعت»، «درس ۲۱: بهشت و بهشتیان ۱»، «درس ۲۲: بهشت و بهشتیان ۲»، «درس ۲۳: دوزخ و دوزخیان ۱»، «درس ۲۴: دوزخ و دوزخیان ۲» و «درس ۲۵: اعراف و اعرافیان»

خواندن کتاب درسنامه معاد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به پژوهشگران دین اسلام و همچنین دانشجویان الهیات و عارف اسلامی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب درسنامه معاد

«اعتقاد به عالم آخرت و سرایی پس از این دنیا در فطرت انسان‌ها نهادینه شده است. این باور و اعتقاد از دیرباز میان ملل و اقوام گذشته نموهایی داشته است. در میان اقوام وحشی و انسان‌های غیرمتمدن نیز آثاری از اعتقاد به عالم دیگر و سرای پس از مرگ یافت می‌شود؛ ولی به علت نداشتن رشد فکر و هدایت دینی، غالباً اعتقاد به معاد را با خرافه‌ها و تفکرات غلط ذهنی خویش مخلوط می‌کردند و بر اساس آن به سنت‌ها و رسوم جاهلی که در فرهنگشان رسوخ می‌نمود معتقد می‌گشتند.»