کتاب امیرکبیر و ایران

کتاب امیرکبیر و ایران نوشتهٔ فریدون آدمیت است. انتشارات خوارزمی این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی یک زندگی‌نامه.

درباره کتاب امیرکبیر و ایران

کتاب امیرکبیر و ایران حاوی توضیحاتی درمورد زندگی امیرکبیر از تولد تا درگذشت او است. فریدون آدمیت در این اثر درمورد اقدامات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و مذهبی امیرکبیر و اصلاحات و تفکرات او سخن گفته است. «امیرکبیر» که نام اصلی او «میرزا محمد تقی خان فراهانی» است، یکی از صدراعظم‌های بزرگ و نامدار ایران در دورهٔ ناصرالدین شاه قاجار بود. مدت نخست‌وزیری امیرکبیر ۳۹ ماه (سه سال و سه ماه) بود. دارالفنون، در سال ۱۲۳۰ خورشیدی به‌ابتکار میرزا تقی‌خان امیرکبیر برای آموزش علوم و فنون جدید در تهران تأسیس شد. دارالفنون را می‌توان نخستین دانشگاه در تاریخ مدرن ایران دانست؛ همچنین انتشار روزنامهٔ «وقایع اتفاقیه» از جمله اقدامات او به شمار می‌آید. او از شاگردان خاندان قائم‌مقام فراهانی بود. پس از اینکه با توطئهٔ اطرافیان و خاندان شاه از مقام خود عزل و به کاشان تبعید شد، در حمام فین و به‌دستور ناصرالدین شاه قاجار به قتل رسید. پیکر امیرکبیر در کربلا به خاک سپرده شده است. کتاب امیرکبیر و ایران شما را با امیرکبیر آشنا می‌کند. فریدون آدمیت در مقدمهٔ این کتاب، امیرکبیر را تنها فردی دانسته که به‌درستی می‌توان اشرف مخلوقات نامیدش.

خواندن کتاب امیرکبیر و ایران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد وقایع دوران قاجار و زندگی‌نامهٔ امیرکبیر پیشنهاد می‌کنیم.

درباره فریدون آدمیت

فریدون آدمیت در سال ۱۲۹۹ در تهران به دنیا آمد و در ۱۰ فروردین ۱۳۸۷ در تهران درگذشت. او نویسنده، تاریخ‌نگار و از مقامات عالی‌رتبهٔ وزارت امور خارجه در ایران بود. آثار او عمدتاً دربارهٔ تاریخ مشروطیت و شخصیت‌های مرتبط با آن است. روش او در تاریخ‌نگاری به‌گفتهٔ خودش، تاریخ‌نگاری تحلیلی - انتقادی بود. از کتاب‌های او می‌توان به «فکر آزادی و مقدمهٔ نهضت مشروطیت ایران» و «امیرکبیر و ایران» و «افکار سیاسی و اجتماعی - اقتصادی در آثار منتشرنشدهٔ دوران قاجار» اشاره کرد.

بخشی از کتاب امیرکبیر و ایران

«سنجش و تحلیل سیاست خارجی امیر از چند نظر باریک‌ترین و دقیق‌ترین مباحث این کتاب است: از نظر پرپیچ و تاب‌بودن فن سیاست خارجی و دیپلماسی که لِم اجرای آن است؛ از نظر شناخت سیاست روس و انگلیس که در مجموع سیاست داخلی و خارجی ایران تأثیر داشت؛ از نظر شناخت سیاست امیر در برخورد با آن سیاست‌ها؛ از نظر تکنیک نویسنده در نگارش تاریخ دیپلماسی؛ و بالاخره از نظر مطالعهٔ خوانندگانی که نکته‌سنج و صاحب دقت ذهن هستند.

سیاست خارجی و دیپلماسی فقط در رابطهٔ با قدرت مفهوم عینی دارد؛ قدرت در سیاست بین‌المللی نه مطلق است و نه مستقل، و حد قدرت ماهیت سیاست خارجی را توجیه می‌کند. به‌هرحال قدرت واقعیت است، و واقعیت را باید بشناسیم از آنکه واقعیت‌ها کالبد تاریخ را می‌سازند. در عین حال ارزش‌ها را انکار نمی‌کنیم، از آنکه ارزش‌ها عنصر مهمی از تفکر تاریخی ما را تشکیل می‌دهند. فرض دیگر اینکه سیاست خارجی ذاتاً نمی‌تواند مبحث به‌کلی مستقلی باشد چه از یک سو همبسته به‌وضع داخلی کشور است، و از سوی دیگر پیوسته به‌سیاست بین‌المللی یا به‌بیان دقیق‌تر وابسته به‌سیاست کلی دولت‌های بزرگ. اما حد آن همبستگی و این پیوستگی در احوال زمان و مکان تغییرپذیر است.

از آغاز سدهٔ گذشته که شروع تاریخ بین‌المللی جدید است، و ایران به‌میدان سیاست کشورهای بزرگ کشیده‌شد، ایران هیچ‌گاه ارزش بین‌المللی «رتبهٔ اول» را نیافت. از آنجا که از سیر تحول مادی و عقلی تاریخ جدید عقب افتاده‌بود ___ نمی‌توانست مقام ذاتی ممتازی را به‌دست‌آورد؛ و از آنجا که وضع جغرافیایی آن ایجاب نمی‌کرد ___ ضرورتی نداشت که دولت‌های بزرگ مقام عرضی ممتازی برای آن بشناسند. (درست برخلاف عثمانی که از نظر ماهوی وضع آن مشابه ایران بود و اعتبار ذاتی بین‌المللی نداشت، اما سیاست بین‌المللی به‌سبب موقع جغرافیای آن، مقام عرضی مهمی برای آن قائل بود).»