کتاب چهار هزار هفته

کتاب چهار هزار هفته نوشتهٔ الیور برکمن و ترجمهٔ رضا ربیعیان است. انتشارات شبنا این کتاب را روانهٔ بازار کرده است؛ کتابی حاوی راهنمای مدیریت زمان برای انسان‌های فانی.

درباره کتاب چهار هزار هفته

کتاب چهار هزار هفته (four thousand weeks) را یک راهنمای مدیریت زمان برای انسان‌های فانی دانسته‌اند. نویسندهٔ این کتاب گفته است که ما انسان‌ها به‌طور متوسط بین ۷۰ تا ۸۰ سال، معادل ۴۰۰۰ هفته عمر می‌کنیم. چگونه می‌توان این زمان کوتاه را مدیریت کرد؟ الیور برکمن در کتاب حاضر با بهره‌گرفتن از آموزه‌های فیلسوفان مختلف به این سؤال پاسخ می‌گوید. این اثر که در فهرست کتاب‌های پرفروش نیویورک تایمز قرار داشته، ارزش زمان بسیار محدود شما را دارد. نویسنده یک راهنمایی سرگرم‌کننده و فلسفی درمورد زمان و نحوهٔ مدیریت آن ارائه داده است. او به ما یاد داده که چطور با کنارگذاشتن راه‌حل‌های سطحی به بهترین شکل ممکن از زمانمان استفاده کنیم و از آن لذت ببریم. با او همراه شوید.

خواندن کتاب چهار هزار هفته را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه درمورد مدیریت زمان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب چهار هزار هفته

«داگلاس هافستاتر، دانشمند علوم ذهنی (شناختی)، به دلیل ابداع «قانون هافستاتر» به شهرت رسیده است؛ با عنایت به این قانون، هر کاری که قصد انجامش را دارید، «حتی با در نظر گرفتن قانون هافستاتر»، بیشتر از آنچه انتظار دارید طول خواهد کشید. به‌عبارت‌دیگر، حتی اگر بدانید که پروژه‌ای معین احتمالاً به زمان بیشتری نیاز دارد و برنامۀ زمانی خود را متناسب با آن تنظیم کنید، آن پروژه از زمانی که شما برای آن تخمین زده‌اید نیز، بیشتر طول می‌کشد. از این گفتار می‌توان نتیجه گرفت که توصیه‌های استاندارد درمورد برنامه‌ریزیـــ اینکه دوبرابر زمانی را که فکر می‌کنید نیاز دارید به خود بدهیدـــ درواقع می‌توانند اوضاع را بدتر کنند. مثلاً شاید به‌خوبی از تمایل غیرواقعی خود به این تصور آگاه باشید که می‌توانید خرید هفتگی مواد غذایی از مغازه‌های مختلف را در یک ساعت انجام دهید. اما اگر دقیقاً به این دلیل که می‌دانید بیش از حد خوش‌بین هستید، دو ساعت به خود زمان بدهید، احتمالاً خواهید دید که این کار دو ساعت و نیم طول خواهد کشید. (اثر این پدیده در مقیاس‌های بزرگ‌تر، مشهودتر است: دولت نیو ساوث ولز، با آگاهی کامل از اینکه پروژه‌های عمرانی بزرگ به صرف زمان و هزینه بیشتری تمایل دارند، چهار سال زمان را که به‌ظاهر کافی به نظر می‌رسید، به احداث خانۀ اپرای سیدنی اختصاص داد، اما درنهایت با صرف هزینۀ ۱۴۰۰ درصد بیشتر از بودجۀ اولیه، چهارده سال به طول انجامید.) البته، مقصود هافستاتر از بیان این موضوع، تشر زدن به انسان‌ها در فضایی طنزآلود بود. اما همیشه مسئله‌ای درمورد قانون او کمی ناراحت و نگرانم می‌کند، چون اگر این قانون درست باشد و باتوجه‌به تجربۀ من، قطعاً درست به نظر می‌رسد، نشان‌دهندۀ موضوع بسیار عجیبی است: فعالیت‌هایی که سعی می‌کنیم برای آن‌ها برنامه‌ریزی کنیم مقاومتی فعالانه در برابر تلاش‌های ما برای تطبیق آن‌ها با برنامه‌هایمان دارند. گویی تلاش‌های ما برای برنامه‌ریزی خوب، نه‌تنها شکست می‌خورد، بلکه به طولانی‌تر شدن امور نیز منجر می‌شود. گویی واقعیت در حال مقابله با ماست؛ خداوندگار خشمگینی که بدون توجه به تمام تلاش‌های ما برای توسل به درگاه او، مصمم است برتری خود را از طریق ایجاد وقفه‌های بیشتر در برنامۀ زمانی، به ما یادآوری کند.

اگر بخواهم منصفانه بگویم، این نوع مسائل احتمالاً من را بیشتر از همه آزار می‌دهد، زیرا من در خانواده‌ای تربیت شده‌ام که می‌توان آن‌ها را مبتلا به وسواس برنامه‌ریزی دانست. ما از آن دسته انسان‌هایی هستیم که دوست داریم تا حد ممکن، با تخمین پیشاپیش چگونگی پیشبرد آینده، برنامه‌ریزی کنیم و وقتی به افرادی برمی‌خوریم که ترجیح می‌دهند زندگی را همان‌طور که خودش پیش می‌رود، زندگی کنند، عصبانی و مضطرب می‌شویم. اگر من و همسرم تا پایان ماه ژوئن هر سال، پرسشی از سمت والدینم مبنی‌بر برنامه‌هایمان برای گذران کریسمس دریافت نکنیم، بسیار خوش‌شانس بوده‌ایم. من به‌نحوی بزرگ شده‌ام که فردی را که از چهار ماه قبل از سفر، بلیط یا هتلش را رزرو نکرده است به‌عنوان فردی بشناسم که در شرایط نامطمئن غیرقابل‌توجیهی زندگی می‌کند. ما برای تعطیلات خانوادگی، آن‌قدر زود خانه را ترک می‌کنیم که مطمئناً انتظاری سه‌ساعته در فرودگاه یا یک‌ساعته در ایستگاه راه‌آهن، خواهیم داشت. (در یکی از عناوین خبرنامه آنیون که گویی از کودکی من الهام گرفته شده است، «پدر پیشنهاد می‌کند چهارده ساعت زودتر به فرودگاه برسید.») تمامی این مسائل به‌واسطۀ ناراحتی و خشم ویژۀ ناشی از تشخیص واضح برخی صفات در دیگران و همچنین خود، مرا آزار می‌داد، همان‌طور که امروزه نیز آزارم می‌دهند.»