کتاب لجاجت در کودکان

کتاب «لجاجت در کودکان» نوشتۀ مرضیه خمسه است و شرکت رسانه ساز دانش آن را منتشر کرده است. این کتاب به بررسی علل و درمان لجبازی در کودکان می‌پردازد.

درباره کتاب لجاجت در کودکان

لجاجت یکی از رفتارهای ناسازگارانۀ کودکان است که در سنین ۲ یا ۳ سالگی از خود نشان می دهند. کودکان بدون هیچ پیش فرض قبلی و بی آنکه بدانند این کار خوب است یا بد، از لجبازی به عنوان وسیله‌ای برای محک زدن واکنش‌های دیگران استفاده می‌کنند و در مواردی نشان‌دهندۀ رشد شخصیتی کودک است و نشان از ارادۀ قوی و قاطعیت آن‌ها در آینده دارد. آن‌ها برای به دست آوردن استقلال و ایجاد هویت برای خود لجبازی یا مخالفت می‌کنند و تمایل دارند بر روی عقیده و نظر خود پافشاری کنند. لجبازی معمولاً از طریق رفتارهایی مانند آسیب رساندن به دیگران، ناسازگفتن، گریه کردن، فریاد کشیدن، شکستن وسایل آسیب رساند به خود و دیگران بروز می‌کند.

گاهی لجبازی تبدیل به یک اختلال می‌شود و رنگ و بوی ستیزه‌جویی به خود می‌گیرد. اگرچه تمامی کودکان از یک سنی به بعد نیاز به استقلال را در خود کشف کرده و آن را پرورش می‌دهند؛ اما در کودکان لجباز این امر بسیار با خشونت اتفاق می‌افتد در واقع به‌گونه‌ای ابراز استقلال می‌کنند که استقلال دیگران را هم سلب می‌کنند.این اختلال به صورت‌های مختلفی نمایش داده می‌شود از جمله جروبحث کردن با بزرگسالان، بی‌اعتنایی به دستورات، ایجاد مزاحمت برای دیگران، کینه‌توزی، پرخاشگری و سرزنش دیگران. اکثر والدین هنگام مشاهدۀ این اختلال در کودک خود دچار سردرگمی می‌شوند چون نمی‌توانند به‌خوبی مشکل کودک را شخیص دهند؛ بنابراین در برابر لجبازی کودکانشان با مشکلات بسیار جدی روبه‌رو می‌شوند.

کتاب لجاجت در کودکان ابتدا مفهوم و طریقۀ تشخیص لجبازی در کودکان را تشریح می‌کند، سپس علت‌ها را جستجو و بررسی می‌کند و در نهایت راهکارهایی برای درمان ارائه می‌دهد. فهرست مطالب کتاب لجاجت در کودکان عبارت است از: «مقدمه»، «مستقل بارآوردن کودکان»، «عجله و شتاب‌زدگی هرگز»، «عدم تقویت و پاداش»، «آرامش و امنیت در خانواده»، «راهنمایی آری اما دخالت نه»، «عدم لجبازی والدین»، «علل لجاجت کودکان»، «درمان لجاجت» و «منابع».

خواندن کتاب لجاجت در کودکان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به والدین، مشاوران و مربیان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب لجاجت در کودکان

«در برخورد کلی در زندگی باید طوری با کودک برخورد کرد که او بتواند در امور روزمرۀ خود به طور مستقل و گاهی بدون نیاز به دیگران تصمیم بگیرد؛ زیرا او باید بتواند به‌تنهایی خودش را اداره کند و امیال و آرزوهای مستقل داشته باشد. دراین‌خصوص نباید فشارهای منفی را وارد کرد؛ بلکه باید با راهنمایی‌های به جا و دوستانه، روش‌های صحیح را به‌موقع به او آموزش داد.»