کتاب سفیدها

کتاب «سفیدها» نوشتۀ لورن هانسبری و ترجمۀ نرگس باقری است و نشر تیرگان آن را منتشر کرده است. سفیدها یکی دیگر از نمایشنامه‌های لورن هانسبری با موضوع وضعیت سیاهان آفریقا است. 

درباره کتاب سفیدها

داستان نمایشنامۀ سفیدها در یک مجتمع درمانگاهی خیریه در آفریقا آغاز می‌شود، جایی که دکتر مارتا گوترلینگ به معاینۀ بومیان آفریقایی مشغول است. یک کشیش به نام نیلسون ۴۰ سال قبل این درمانگاه خیریه را تأسیس کرده است. به‌زودی یک روزنامه‌نگار آمریکایی به نام چارلی برای بررسی درگیری‌هایی که در حال وقوع است وارد داستان می‌شود و دربارۀ وضعیت درمانگاه با مارتا صحبت می‌کند و متوجه می‌شود که در آنجا برق، یخچال، ‌تلفن،‌ سیستم درست فاضلاب و خیلی چیزهای دیگر وجود ندارد. صدای شلیک گلوله نیز هرازگاهی از دهکده شنیده می‌شود. درواقع هیچ جایی در دنیا شبیه آنجا نیست.

تشمبه ماتوسه پسر رئیس دهکده هم بعد از مدت‌ها برای مراسم تشییع‌جنازهٔ پدرش به دهکده برمی‌گردد. او تاجر موفقی است که همسر و فرزند اروپایی دارد و در انگلیس زندگی می‌کند. تشمبه ماتوسه در بازگشت خود از وطنی که آن را برای زندگی بهتر ترک کرده بود، درگیر جنگ می‌شود. موضوع محوری نمایشنامۀ سفیدها، آفریقا و آزادی آن است. لورن هانسبری، نمایشنامه‌نویس و کارگردان نمایش آفریقایی‌تبار که همواره با نادیده‌گرفتن تاریخ و فرهنگ آفریقا برای حفظ هژمونی اروپای غربی و آمریکا مخالف بود، در این نمایشنامه به مبارزات سیاه‌پوستان بر ضد استعمار و درگیری‌های نژادی می‌پردازد.

خواندن کتاب سفیدها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به علاقه‌مندان به نمایشنامه و همچنین دوستداران آثار ادبی ضداستعماری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب سفیدها

«پنج دقیقه قبل از کنار رفتن پرده و شروع نمایش، نوای بوته‌زار آفریقایی از اطراف، کناره‌ها و پشت سر، به گوش حضار می‌رسد. نواها نرم‌نرمک آغاز می‌گردند: آوای جیرجیرک‌ها، قورباغه‌ها و شب دوست‌ها، نالۀ گاه‌وبیگاه یک پرنده و خندۀ یک کفتار. صحنه، باز است و گرداگرد درمانگاه خیریه به‌صورت سایه‌ای محو به چشم می‌آید و از پردۀ گردی که صحنه را دربرگرفته، تلألؤ سبز- خاکستری شامگاه آفریقایی ساطع می‌گردد. تا پنج دقیقۀ آینده، پردۀ گرد اطراف صحنه به‌تدریج به رنگ سرم‌های غلیظ با ستاره‌ای چشمک‌زن تغییر می‌یابد. نوای بوت هزار بلندتر می‌گردد و پس از حدود سه دقیقه صدای طبل‌ها را به‌صورت پراکنده از بلندگوهای طرفین می‌شنویم که توسط طبل‌های طرف دیگر پاسخ داده می‌شوند. اینان ابداً طبل‌های فیلم‌های سنتی نیستند بلکه به‌صورت متمایز و متنوع، بیانگر خلق‌وخو و نیات افراد هستند. ضرباهنگشان بلندتر می‌شود و درست قبل از کنار رفتن پرده، هنگام خاموشی چراغ‌های صحنه، به اوج خود می‌رسد، از میان حضار می‌گذرد و گویندگان حاضر بر روی صحنه را هدف قرار می‌دهند. ناگهان سکوت برقرار می‌گردد.»