کتاب یک فیلم، یک جهان؛ همشهری کین

کتاب یک فیلم، یک جهان؛ همشهری کین نوشتهٔ پالین کیل و ترجمهٔ حسین عیدی زاده و ویراسته‌شده توسط گروه فیلم‌ها و احساس‌ها است و انتشارات خوب آن را منتشر کرده است. پالین کیل در این کتاب فیلم همشهری کین اثر ماندگار اورسن ولز را بررسی می‌‌کند و آن را به وسعت یک جهان می‌بیند.

پالین کیل نقد مفصلِ پیش رو را در دو شمارهٔ مجلهٔ نیویورکر در ۲۰ و ۲۷ فوریهٔ ۱۹۷۱ منتشر کرد؛ نقدی که مثل بمب صدا کرد، چون طرفداران اُرسن ولز انتظار نداشتند کسی بیاید و چنین رک و پوست‌کنده دربارهٔ همشهری کین بنویسد. 

درباره مجموعه یک فیلم یک جهان

مجموعه «یک فیلم، یک جهان» مشتمل بر تک‌نگاری‌هایی است دربارهٔ فیلم‌های نامی و اثرگذار تاریخ سینما. در انتخاب این کتاب‌ها، نه فیلم‌هایی خاص و سلیقه‌ای مشخص بلکه اهمیت فیلم و کتاب مد نظر در اولویت است و از میان چندین‌وچند مجموعهٔ کتاب انگلیسی و فرانسوی، آثاری برگزیده می‌شوند که تا حد ممکن با تاریخ کتاب‌های سینمایی ایران نسبتی داشته باشند و جای خالی آن‌ها حس شود؛ البته در مواردی نیز که کتاب دلخواه موجود نیست، کتابی مختص این مجموعه تدوین می‌شود.

هر کتابی از مجموعهٔ «یک فیلم، یک جهان» درصدد است «فیلم» مورد مطالعه‌اش را به وسعت یک «جهان» ببیند.

درباره کتاب یک فیلم، یک جهان؛ همشهری کین

همشهری کین یک درام معمایی به کارگردانی اورسن ولز و محصول سال ۱۹۴۱ است. همشهری کین در ۹ رشته نامزد جایزه اسکار شد که در نهایت برندهٔ جایزه اسکار بهترین فیلم‌نامه غیراقتباسی برای هرمن جی. منکویتس و اورسن ولز شد. این فیلم به نظر بنیاد فیلم آمریکا بهترین فیلم تاریخ سینما انتخاب شده است.

همشهری کین حول یک پرسش می‌چرخد: چارلز فاستر کین کیست؟ همشهری کین داستان مردی است که در کودکی از عشق مادر محروم شد و زیر دست قیّمی بی‌عاطفه بزرگ شد که ثروت را جایگزین عشق کرد. کین به شکلی تراژیک می‌کوشد عشق را به تنها روشی که می‌شناسد، یعنی به وسیلهٔ ثروت خود، بازپس گیرد اما در نهایت همه چیز را می‌بازد.

راوی فیلم، روزنامه‌‌نگاری به نام تامپسون، می‌کوشد از طریق مصاحبه با نزدیکان کین، راز «غنچه گل سرخ» را که در فیلم مطرح می‌شود بگشاید.

خواندن کتاب یک فیلم، یک جهان؛ همشهری کین را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به سینما و نقدهای سینمایی مخاطبان این کتاب و این مجموعه‌اند.

بخشی از کتاب یک فیلم، یک جهان؛ همشهری کین

«همشهری کین شاید همان فیلم ناطق آمریکایی باشد که به نظر می‌رسد به طراوت و تازگیِ همان روزی است که اکران شد. حتی شاید تازه‌تر هم به نظر بیاید. بسیاری از چیزهای فیلم که برای سال ۱۹۴۱ قراردادی و حتی پیش‌پاافتاده بودند حالا دیگر یا به گذشته تعلق دارند یا فراموش شده‌اند یا تازه به نظر می‌رسند. شخصیت‌پردازی پاپ امروزی و حتی بهتر از زمانی است که فیلم اکران شد. مخاطبان جدید می‌توانند حتی بیش از نسل قبلی از زرق‌وبرق تئاتری اُرسن ولز لذت ببرند، چون با سنتی که این کار از دلش بیرون آمده خیلی ناآشنا هستند. ولزِ جوانکه در زمان اکران فیلم بیست‌وپنج سال بیش‌تر نداشتبه این عادت داشت که دیگران او را به «نمایشگری افراطی» متهم کنند، اما همان مخاطبان جوانی که «تئاتر» را پس می‌زنند با معصومیت و ساده‌دلی به گستاخانه‌ترین ترفندهای تئاتریو نمایش‌های رادیویی قدیمدر همشهری کین واکنش نشان می‌دهند. در برخی نمایش‌های فیلم در محافل دانشگاهی، واکنش‌ها چنان از سر نادانی است که هنگام سخنرانی عوام‌فریبانهٔ کین دربارهٔ «محرومان»، دانشجویان ناآگاه با شوروشوق او را تشویق می‌کنند و شاید فریاد «زنده باد!» هم به گوش برسد. با این‌که کنایه‌های سیاسی برای مخاطب جوان روشن نیست، و هرچند این مخاطب جوان چیز زیادی دربارهٔ موضوع نمی‌داندویلیام رندلف هرست، استاد روزنامه‌نگاری میهن‌پرستانه، در نظر آن‌ها شخصیت منفی درشت‌هیکلی است درست مثل جو مک‌کارتی، شخصیتی منفی بدون هیچ‌کدام از نمودهای رذالتشبااین‌حال، به وقاحت، جسارت و خطر واکنش نشان می‌دهد. کارنامهٔ هرست و قدرتش موضوعی خطرناک در اختیار می‌گذاشت که تمامی آدم‌های مرتبط با این فیلم را تحریک می‌کرد و به آن‌ها انرژی می‌دادآن‌ها احساس می‌کردند در حال انجام‌دادن کاری هستند، نه فقط مشغول کار روی قصه‌ای که پیازداغش زیاد شده و به هیچ موضوع مهمی هم ربطی ندارد.»