کتاب به سوی المپیک

کتاب به سوی المپیک نوشتهٔ سعید نظرپور است. انتشارات گیوا این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی درمورد عوامل موفقیت و شکست در بازی‌های المپیک.

درباره کتاب به سوی المپیک

المپیک به‌عنوان بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان، هر چهار سال یک بار‌ برگزار می‌شود. این دوره، بهترین قهرمانان جهان را به میدان مبارزه فرا می‌خواند تا علاوه‌بر ارسال پیام صلح و دوستی ملت‌ها‌، پیام موفقیت ورزشکاران هر کشور را به گوش جهانیان برساند. کتاب به سوی المپیک درمورد عوامل موفقیت و شکست در بازی‌های المپیک سخن گفته است. این کتاب که هفت فصل دارد، می‌تواند با تعیین و مقایسهٔ عوامل موفقیت و شکست در بازی‌های المپیک و پارالمپیک، به نقاط روشنی برای کسب مدال‌های بیشتر و موفقیت‌های بیشتر در این بازی‌ها کمک کند.

خواندن کتاب به سوی المپیک را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به مدیران و تصمیم‌گیران ورزشی در کمیتهٔ ملی المپیک، مربیان ورزشی و به‌ویژه مربیان المپیک و ورزشکاران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب به سوی المپیک

«"فصل چهارم: ایران در المپیک"

المپیک ۱۸۹۶ م.‌، ۱۲۷۵ خ.

اولین دوره بازی‌های المپیک، ده دوره بازی‌های المپیک بدون حضور ایرانیان. بازی‌های المپیک نوین هرچهار سال یک بار از سال ۱۸۹۶ میلادی برابر با ۱۲۷۵ خورشیدی در آتن برگزار شد، اما ایرانیان با آن بیگانه بودند. آهنچی و نژند (۱۳۵۵) می‌نویسند: ایران در آن زمان وضع آشفته‌ای داشت. اندکی پیش از شروع بازی‌های المپیک در آتن، ناصرالدین شاه قاجار در صحن حضرت عبدالعظیم به وسیلهٔ میرزا رضای کرمانی کشته شد و مظفرالدین شاه زمام امور را به دست گرفت. مشکلات داخلی آن قدر زیاد بود که فرصتی برای اندیشیدن به بازی‌های المپیک وجود نداشت. از طرفی، در ایران کسی با بازی‌های المپیک آشنا نبود.

از ایران شرکت‌کننده‌ای در ده دوره اول بازی‌های المپیک تا سال ۱۹۳۲ وجود نداشت. علل عدم شرکت ایران در ده دوره اول بازی‌های المپیک را می‌توان در سه مورد خلاصه کرد:

- پایین بودن سطح زندگی مردم ایران. در آن زمان مردم به فکر تأمین زندگی و امر معاش بودند و به تفریح یا ورزش و شرکت در بازی‌های المپیک توجهی نداشتند.

- دولت ایران در آن زمان با مشکلات سیاسی داخلی و خارجی درگیر بود و فرصتی برای اندیشیدن به بازی‌های المپیک نداشت. ضمن اینکه احتمالاً از وجود یا اهمیت بازی‌های المپیک نیز بی اطلاع بود.

- نبود افراد آشنا به المپیک در ایران موجب شد که دانش مربوط به آن در ایران توسعه نیابد.

المپیک ۱۹۳۶ م. / ۱۳۲۴ خ.

حضور دانشجویان ایرانی به عنوان تماشاگر. به مناسبت برگزاری پازدهمین دورهٔ بازی‌های المپیک، کمیته تربیت بدنی آلمان از ۳۰ نفر از دانشجویان رشته تربیت بدنی همه کشورهای جهان برای شرکت درکنگره تربیت بدنی و اردوی بین‌المللی دانشجویان دعوت به عمل آورد. از ایران نیر ۲۹ نفر از دانشجویان ایرانی که در آلمان مشغول تحصیل بودند، درآن کنگره شرکت کردند. دانشجویان ایرانی تجربیات خود را از آن اردو در کتابی با نام «نامهٔ المپیا» در همان سال و در برلین منتشر کردند. برخی از آنان صرف نظر از رشته تحصیلیشان، زندگی خود را صرف ورزش کردند و بعدها مسئولیتهای اجرایی‌ای را در زمینهٔ ورزش در ایران عهده دار شدند.

المپیک ۱۹۴۸ م. / ۱۳۲۷ خ.

اولین حضور و کسب اولین مدال توسط سلماسی (برنز)‌. ایران برای اولین بار در المپیک ۱۹۴۸ لندن حضور یافت. ورزشکاران ایرانی در اولین حضور خود در المپیک در پنج رشته ورزشی شرکت کردند: کشتی آزاد، وزنه برداری، مشت زنی، بسکتبال، تیراندازی، ورزشکاران ایرانی تلاش فراوانی کردند، ولی در مقابل ورزشکاران آزمودهٔ کشورهای دیگر مقام چندانی کسب نکردند. نتایج ورزشکاران ایرانی در اولین دوره خوب نبود و به غیر از یکی دو مورد همگی در دوره اول یا دوم مسابقات حذف شدند. موفق‌ترین ورزشکاران ایران جعفر سلماسی بود که در وزنه برداری، دسته پروزن توانست به مقام سوم المپیک و مدال برنز دست یابد. در واقع، جعفر سلماسی اولین کسی است که در المپیک درخشید و در اولین حضور ایران در المپیک، اولین مدال المپیک ایران را ثبت کرد. بدین ترتیب، پرچم ایران برای اولین بار در بازی‌های المپیک بر افراشته شد. ایران در این المپیک در رده بنهدی غیر رسمی مدال‌ها و در میان ۵۹ کشور جهان با کسب یک برنز در رده بیست و هشتم قرار گرفت.

المپیک ۱۹۵۲ م. / ۱۳۳۱ خ.

کسب اولین مدال نقره توسط تختی، کسب بیشترین مدال‌ها در یک دوره. ایران برای دومین بار در بازی‌های المپیک ۱۹۵۲ شرکت کرد. در این رقابتها ورزشکاران ایران در رشته‌های کشتی، وزنه برداری، بوکس و دو و میدانی به رقابت با حریفان پرداختند و در مقایسه با دوره قبل نتایج بهتری را کسب کردند. کسب دو نقره و سه برنیز در کشتی و یک نقره و یک برنز در وزنه برداری (هفت مدال) از نظر تعداد مدال هرگز در المپیک‌های بعدی تا به حال تکرار نشده است. تیم کشتی ایران توانست با کسب دو مدال نقره و سه مدال برنز به مقام سوم تیمی المپیک دست یابد. ایران در این دوره، خودش را به عنوان مدعی‌ای جدید در کشتی به جهان معرفی کرد. در این دوره ایران با کسب هفت مدال (سه نقره و چهار برنز) در رده بندی غیررسمی مدال‌ها در رده شانزدهم درمیان ۷۰ کشور قرار گرفت.»