کتاب هنر و فن میانجی گری

کتاب «هنر و فن میانجی گری» نوشتۀ اصغر گرشاسبی است و نشر مهاجر آن را منتشر کرده است. این کتاب مهارت میانجی‌گری را معرفی کرده و آموزش می‌دهد.

درباره کتاب هنر و فن میانجی گری

بروز اختلاف در جوامع امروزی اجتناب‌ناپذیر است و ازآنجایی‌که مانع از روابط مسالمت‌آمیز میان افراد می‌شود باید برای حل آن قدم برداشت. انسان‌ها همواره هنگام بروز اختلافات گوناگون از روش‌های مختلفی مانند جنگ، رجوع به محکمه و قاضی، مذاکره و متوسل‌شدن به میانجی استفاده می‌کردند. میانجی‌گری یکی از قدیمی‌ترین و معروف‌ترین شیوه‌های مدیریت اختلاف به شمار می‌رود. میانجی‌گری اساساً در شرایط اختلاف اجتماعی اتفاق می‌افتد و کانون توجه آن فرایندهای حل اختلاف است. میانجی‌گری امروزه در سطح اختلافات بین‌المللی کاربرد گسترده‌ای پیدا کرده است.

تاکنون کتاب‌های زیادی در مورد میانجی‌گری تألیف و ترجمه نشده است. باتوجه‌به نیاز کشور و تشدید وضعیت هسته‌ای، اصغر گرشاسبی بر آن شد تا کتاب هنر و فن میانجی‌گری را به رشتۀ تحریر در آورد. این کتاب به اختلافات میان گروه‌ها، سازمان‌ها، شرکت‌ها و کشورها می‌پردازد. مباحث کتاب به‌گونه‌ای تنظیم شده است که خوانندگان می‌توانند در حوزۀ اختلافات فردی و جزئی هم از آن بهرۀ کافی ببرند.

 کتاب هنر و فن میانجی‌گری در ۹ فصل تنظیم شده است. عناوین فصل‌های کتاب عبارت است از: «فصل اول: تعاریف و مباحث پایه»، «فصل دوم: اصول و ارکان میانجی‌گری»، «فصل سوم: فرایند میانجی‌گری»، «فصل چهارم:سبک‌های میانجی‌گری»، «فصل پنجم: فنون و شگردهای میانجی‌گری»، «فصل ششم: میانجی»، «فصل هفتم: میانجی‌گری بین‌المللی»، «فصل هشتم: «میانجی‌گری و تفاوت‌های فرهنگی» و «فصل نهم: مسئلۀ عدم توازن قوا در میانجی‌گری»

خواندن کتاب هنر و فن میانجی گری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران کتاب‌های روان‌شناسی و علاقه‌مندان به فن میانجی‌گری پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب هنر و فن میانجی‌گری

«مدیریت اختلاف عبارت است از کنترل اختلاف با شیوه‌های مختلف از جمله میانجی‌گری، مذاکره و اجتناب. ساختار اجتماعی اختلاف نوع شیوه مدیریت اختلاف را تعیین می‌کند. اصولاً رهیافت مدیریت اختلاف هنگامی اتخاذ می‌شود که حل‌وفصل کامل اختلاف غیرممکن به نظر می‌رسد، اما می‌توان از حادتر شدن اختلاف جلوگیری نمود. در اختلافات پیچیده و لاینحل با کاربرد این شیوه می‌توان اوضاع را به نحو سازنده‌ای مدیریت نمود تا بعداً بتوان راه‌حلی یافت. هدف مدیریت اختلاف دخالت سازنده، به نحوی است که اختلاف موجود منافع بیشتر و مضرات کمتری را متوجه طرف‌های اختلاف نماید. مثلاً اعزام نیروهای پاسدار صلح به منطقه‌ای که درگیر نبردهای خونین است می‌تواند دامنه تلفات و خسارات را کاهش دهد. هر چند که این اقدام نمی‌تواند اختلاف موجود بین طرف‌های درگیر را حل نماید؛ اما در جایی که نیازمندی‌ها و منافع اساسی غیرقابل‌مذاکره در میان است، مدیریت اختلاف معقول‌ترین و تنها راه ممکن است. به اعتقاد بسیاری از محققین در هر اختلافی افراد به‌صورت خودآگاه یا ناخودآگاه یک فرایند دومرحله‌ای را برای مدیریت اختلاف دنبال می‌نمایند.»