دانلود و خرید کتاب جدایی معنوی: چگونه درد جدایی را به درمان تبدیل کنیم

حقیقت، مشاهدۀ رویدادهای زندگی بدون پیش‌داوری‌ست. توهّم، داستانی‌ست که ما بر مبنای توجیه احساسات بهبودنیافتۀ گذشتۀ خود می‌آفرینیم. چند مثال زیر در تفاوت گذاشتن میان توهّم و حقیقت به شما کمک می‌کنند: حقیقت: «همسرم مرا ترک کرد.» توهّم: «همسرم مرا ترک کرد، زیرا من لیاقت عشق را نداشتم.» حقیقت: «همسرم حساب بانکی مرا خالی کرد.» توهّم: «همسرم مرا فریب داد و زندگی‌ام را برای همیشه تباه کرد.» حقیقت: «فرزندم درگیر یک مشکل عاطفی در مدرسه شده است.» توهّم: «فرزندم به علت جدایی من برای همۀ عمر دچار آسیب شده است.»

هر که تو را به خشم می‌آورد، بر تو چیره می‌شود.

«امروز پذیرش، پاسخ تمامی مشکلات من است. از آن رو پریشان و مضطرب هستم که کسی، مکان یا چیزی و یا واقعیتی از زندگی‌ام، برای من قابل قبول نبوده است و تا هنگامی که نتوانم این شخص یا مکان و موقعیت را دقیقاً همان گونه که در این لحظه باید باشد بپذیرم، آرامش نخواهم یافت.»

۲- قانون تسلیم: «هنگامی که ما دیگر مقاومت نکنیم و تسلیم شرایط موجود خود شویم، همه چیز شروع به تغییر می‌کند.» مقاومت، متهم شمارۀ یک در انکار برحق بودن ما برای بهبود یافتن است. ما به این دلیل مقاومت می‌کنیم که می‌ترسیم اگر تسلیم شویم، زندگی از اختیارمان خارج گردد یا این که با مسایلی رو به رو شویم که نتوانیم آن‌ها را اداره کنیم. ما آن هنگام برای دریافت کمک آماده هستیم که مشتاقانه به موقعیت خود بنگریم و ندانیم چگونه می‌توانیم آن را سر و سامان دهیم.

حقیقت، مشاهدۀ رویدادهای زندگی بدون پیش‌داوری‌ست. توهّم، داستانی‌ست که ما بر مبنای توجیه احساسات بهبودنیافتۀ گذشتۀ خود می‌آفرینیم.

جدایی، روند رها کردن است که برای بعضی‌ها در نخستین سال و برای برخی دیرتر اتفاق می‌افتد. جهان برای راهنمایی ما به وجود آمده است و اگر به آن اجازه دهیم، از ما محافظت می‌کند. اگر از این حقیقت منحرف شویم، همیشه در ترس به سر می‌بریم و درگیر هر آنچه که فکر می‌کنیم برای ما امنیت می‌آورد، می‌شویم.

هر اندازه که آگاهی ما بیش‌تر باشد، به همان نسبت دروغ گفتن به خود دشوارتر می‌شود.

درد، محرک بزرگی برای فروریختن دیوارهایی‌ست که از رفتارهای قدیمی محافظت می‌کنند. درد، ما را به سوی افکار و عقایدی می‌کشاند که هیچگاه امکان توجه به آن‌ها را نداشته‌ایم و به یافتن پاسخ پرسش‌های خود در جاهایی وامی‌دارد که پیش از این هرگز ندیده‌ایم. درد، ذهن ما را به سوی دیدگاه‌هایی می‌گشاید که کلید فراست، درک و آزادی را در خود دارند. نا به سامانی‌های عاطفی می‌توانند محرکی نیرومند برای پیوستن ما به ذات الهی‌مان باشند. درد، ما را به سفری برای اکتشاف درون می‌فرستد و به ما می‌آموزد که چگونه به تمامی وجودمان عشق بورزیم و پذیرای آن باشیم. بهبود آشفتگی‌های عاطفی، رهایی از درد را به ارمغان می‌آورد و ما را از تکرار و انجام الگوهای گذشتۀ خود بازمی‌دارد.

شرایط همواره آن گونه که به نظر می‌رسند، نیستنددر دل زمستان، من سرانجام آموختم که تابستانی شکست‌ناپذیر در درونم نهفته است.

رها کردن به این مفهوم نیست که توجه خود را بر تفاوت‌های موجود میان پدیده‌ها متمرکز نمایید، بلکه به این معناست که از نتیجۀ کارها چشم‌پوشی و آن‌ها را به خدا واگذار کنید. نتیجۀ کارها باید به خرد هستی، یعنی به نیرویی برتر از شما سپرده شود. چنان نیرویی که می‌تواند طرح وجود هر کس را در والاترین شکلش تجلی ببخشد.