بریده‌هایی از کتاب جدایی معنوی: چگونه درد جدایی را به درمان تبدیل کنیم

حقیقت، مشاهدۀ رویدادهای زندگی بدون پیش‌داوری‌ست. توهّم، داستانی‌ست که ما بر مبنای توجیه احساسات بهبودنیافتۀ گذشتۀ خود می‌آفرینیم. چند مثال زیر در تفاوت گذاشتن میان توهّم و حقیقت به شما کمک می‌کنند: حقیقت: «همسرم مرا ترک کرد.» توهّم: «همسرم مرا ترک کرد، زیرا من لیاقت عشق را نداشتم.» حقیقت: «همسرم حساب بانکی مرا خالی کرد.» توهّم: «همسرم مرا فریب داد و زندگی‌ام را برای همیشه تباه کرد.» حقیقت: «فرزندم درگیر یک مشکل عاطفی در مدرسه شده است.» توهّم: «فرزندم به علت جدایی من برای همۀ عمر دچار آسیب شده است.»

هر که تو را به خشم می‌آورد، بر تو چیره می‌شود.

«امروز پذیرش، پاسخ تمامی مشکلات من است. از آن رو پریشان و مضطرب هستم که کسی، مکان یا چیزی و یا واقعیتی از زندگی‌ام، برای من قابل قبول نبوده است و تا هنگامی که نتوانم این شخص یا مکان و موقعیت را دقیقاً همان گونه که در این لحظه باید باشد بپذیرم، آرامش نخواهم یافت.»

۲- قانون تسلیم: «هنگامی که ما دیگر مقاومت نکنیم و تسلیم شرایط موجود خود شویم، همه چیز شروع به تغییر می‌کند.» مقاومت، متهم شمارۀ یک در انکار برحق بودن ما برای بهبود یافتن است. ما به این دلیل مقاومت می‌کنیم که می‌ترسیم اگر تسلیم شویم، زندگی از اختیارمان خارج گردد یا این که با مسایلی رو به رو شویم که نتوانیم آن‌ها را اداره کنیم. ما آن هنگام برای دریافت کمک آماده هستیم که مشتاقانه به موقعیت خود بنگریم و ندانیم چگونه می‌توانیم آن را سر و سامان دهیم.

هر اندازه که آگاهی ما بیش‌تر باشد، به همان نسبت دروغ گفتن به خود دشوارتر می‌شود.

حقیقت، مشاهدۀ رویدادهای زندگی بدون پیش‌داوری‌ست. توهّم، داستانی‌ست که ما بر مبنای توجیه احساسات بهبودنیافتۀ گذشتۀ خود می‌آفرینیم.

درد، محرک بزرگی برای فروریختن دیوارهایی‌ست که از رفتارهای قدیمی محافظت می‌کنند. درد، ما را به سوی افکار و عقایدی می‌کشاند که هیچگاه امکان توجه به آن‌ها را نداشته‌ایم و به یافتن پاسخ پرسش‌های خود در جاهایی وامی‌دارد که پیش از این هرگز ندیده‌ایم. درد، ذهن ما را به سوی دیدگاه‌هایی می‌گشاید که کلید فراست، درک و آزادی را در خود دارند. نا به سامانی‌های عاطفی می‌توانند محرکی نیرومند برای پیوستن ما به ذات الهی‌مان باشند. درد، ما را به سفری برای اکتشاف درون می‌فرستد و به ما می‌آموزد که چگونه به تمامی وجودمان عشق بورزیم و پذیرای آن باشیم. بهبود آشفتگی‌های عاطفی، رهایی از درد را به ارمغان می‌آورد و ما را از تکرار و انجام الگوهای گذشتۀ خود بازمی‌دارد.

جایی که برای کرم ابریشم آخر دنیاست، پروانه به دنیا می‌آید. «توهّمات» ، ریچارد باخ

هر چه را که می‌خواهید تغییر دهید، هر چه را که از آن می‌ترسید و هر چه را که از پذیرفتن آن اجتناب می‌کنید باعث ایجاد مقاومت در درون شما می‌شود

جدایی، روند رها کردن است که برای بعضی‌ها در نخستین سال و برای برخی دیرتر اتفاق می‌افتد. جهان برای راهنمایی ما به وجود آمده است و اگر به آن اجازه دهیم، از ما محافظت می‌کند. اگر از این حقیقت منحرف شویم، همیشه در ترس به سر می‌بریم و درگیر هر آنچه که فکر می‌کنیم برای ما امنیت می‌آورد، می‌شویم.

وقتی که شما خیلی روی نتیجه متمرکز باشید، ممکن است وحشت‌زده شوید و این واقعیت را که در حال طی کردن گام به گام یک جریان هستید از یاد ببرید. وقتی شما از گذشتۀ امن خود به سوی آینده‌ای که افق آن ناپیداست می‌روید، عمیقاً احساس تنهایی و سرگشتگی می‌کنید، گویی که در دریایی پرتلاطم شناور هستید.

دکتر اسپنسر جانسن نویسندۀ کتاب «لحظۀ حال گران‌بها» می‌گوید: «توصیف سادۀ رنج کشیدن عبارت است از تفاوت میان آنچه هست و آنچه من می‌خواهم باشد.»

«هر روزی که شما نبخشایید، مانند آن است که ذره‌ای زهر بخورید.» این سم آهسته آهسته آینده‌ای را که آرزومند آن هستیم، از ما می‌رباید.

رها کردن به این مفهوم نیست که توجه خود را بر تفاوت‌های موجود میان پدیده‌ها متمرکز نمایید، بلکه به این معناست که از نتیجۀ کارها چشم‌پوشی و آن‌ها را به خدا واگذار کنید. نتیجۀ کارها باید به خرد هستی، یعنی به نیرویی برتر از شما سپرده شود. چنان نیرویی که می‌تواند طرح وجود هر کس را در والاترین شکلش تجلی ببخشد.

حالت مقدس تسلیم، ما توان آن را می‌یابیم که از نتیجه رها باشیم. برای رسیدن به این حالت روحانی باید در هر لحظه کامل و بی‌نقص بودن هستی را تأیید کنیم. باید به خود یادآور شویم که حکمت الهی وجود دارد و همه چیز درست همان گونه است که باید باشد.

هیچ کس سزاوار آن نیست که سنگینی بار یک قلب سخت و سنگ شده را حمل کند. غرور و تکبر، مانع گشودن قلب‌های ما به روی بخشایش می‌شود.

شرایط همواره آن گونه که به نظر می‌رسند، نیستنددر دل زمستان، من سرانجام آموختم که تابستانی شکست‌ناپذیر در درونم نهفته است.

روابط کارمایی به این دلیل وجود دارند تا عاملی برای یادگیری و رشد و نمو ما و ظهور والاترین استعدادهای نهفتۀ‌مان باشند. روح ما در بالاترین جایگاه خود می‌داند که چه کسی هستیم؛ اگر چه ممکن است ما در سطحی از آگاهی خود چرایی برخی رویدادها را درک نکنیم، اما روحمان از تجربیاتی که به آن‌ها نیاز داریم کاملاً آگاه است. ممکن است که شما در مسیر زندگی دچار اشتباه و سردرگمی شوید، فریب بخورید یا مورد بدرفتاری قرار بگیرید، اما هیچ یک از شرایطی که در زندگی با آن رویارو می‌شوید تصادفی نیست. هر موقعیت با هدف سوق دادن شما به سطح بالاتری از آگاهی ایجاد می‌شود و کار شما فقط این است که حقیقت را دریابید و سهمی را که هر رویداد می‌تواند در زندگی‌تان داشته باشد، کشف کنید.

اگر شما هم مانند من معتقد باشید که «هیچ چیز اتفاقی نیست و هر چیزی همان گونه که باید اتفاق می‌افتد.» آنگاه می‌پذیرید که شکست در ازدواجتان نیز در نهایت، راهی برای اعتلای شماست. اجازه دهید که بار دیگر این نکته را تکرار کنم: شکست در ازدواجتان، راهی برای اعتلای شماست! می‌دانم که در حال حاضر شاید این مفهوم به نظر اغراق‌آمیز بیاید و حتی ممکن است شما را خشمگین کند. اما به شما قول می‌دهم به محض‌ آن که با این دید به زندگی نگاه کنید، همه چیز تغییر خواهد کرد.

درد، نشانۀ آن است که آتش عواطف خشم‌آگین در نزدیکی ما زبانه می‌کشد و زخمی در درونمان نیاز به مراقبت و التیام دارد. اگر درد خود را مورد بررسی و توجه قرار دهیم، به سوی امنگاه آرامش هدایت خواهیم شد. درد، حس مقدسی‌ست که به ما اجازه می‌دهد کشف کنیم به راستی چه کسی هستیم. این حس ما را به جایگاهی در درونمان که هیچگاه به آن راه نیافته‌ایم، رهنمون می‌شود.

او گفت: «تو باید برای زندگی کردن در یک دنیای بزرگ، قلب بزرگی داشته باشی!»

«هیچ تغییری بدون از دست دادن ممکن نیست!»

«هر انسان آیینه‌ای‌ست که خداوند، مشتاق است خود را در آن ببیند.»

بنا بر این وقتی شما در وجود دیگران به ویژگی‌ای عشق می‌ورزید یا آن را می‌ستایید، در واقع جنبه‌هایی از خود را که در وجود شما آمادۀ ابراز هستند می‌بینید. همچنین هنگامی که خصوصیتی را که از آن متنفر هستید در همسر خود می‌بینید، در حقیقت به بخشی از وجودتان که مدفون کرده‌اید می‌نگرید. اگر از یکپارچه و بی‌نقص نبودن همسر خود ناراحت یا خشمگین هستید، به این دلیل است که نمی‌توانید نقص‌های خود را بپذیرید و آن‌ها را انکار، پنهان یا سرکوب می‌کنید

خرد هستی که در درون ما حضور دارد، می‌داند که برای در آغوش کشیدن شکوه وجودمان دقیقاً به چه نیاز داریم. هر یک از ما برای رشد و تکامل خود نیاز داریم به شکوه بی‌همتایمان که از پیش در درون ما رمزگذاری شده است، برسیم. این رمز با اطلاعات حیاتی و مهمی که در بر دارد، ما را به شگفت‌انگیزترین تجلی وجودمان رهنمون می‌شود. خرد هستی، ما را هدایت می‌کند که به درستی، مناسب‌ترین افراد را به سوی خود بخوانیم تا رویدادها و احساساتی را که برای آگاهی از والاترین تجلی وجود خود نیاز داریم، با آن‌ها تجربه کنیم.

قانون پذیرش به ما امکان درک عمیق این نکته را می‌دهد که چه آگاه باشیم یا نباشیم، همیشه در حال تکامل هستیم. زندگی هر کدام از ما به گونه‌ای طراحی شده است که دقیقاً آنچه را که برای حفاظت از خود در سیر تکاملی بی‌همتایمان نیاز داریم، دریافت کنیم. تا آن هنگام که دریابیم در این جهان آفریدۀ خداوند، همه چیز دقیقاً همان گونه کامل و بی‌نقص است که باید باشد، زندگی خود را با مردم، مکان‌ها و پدیده‌هایی که با آرزوهای ما تفاوت دارند می‌گذرانیم. ما درگیر ستیزی درونی در رویارویی با هر آنچه که هست می‌شویم و با این کار فقط بر درد و رنج خود می‌افزاییم. وقتی به سوی قانون پذیرش گام برداریم می‌بینیم، هر چیزی که در این لحظه روی می‌دهد، درست همان است که باید باشد. آنگاه درمی‌یابیم که در این جهان، هیچ چیز اتفاقی و تصادفی نیست. هنگامی که ما کامل بودن و نظم هستی را انکار می‌کنیم، به زندگی‌ای آکنده از ترس، رنج و ناامیدی محکوم می‌شویم. انکار واقعیت‌های زندگی، جنگی‌ست که ما هیچگاه نمی‌توانیم در آن پیروز شویم.

زندگی آن گونه که گمان می‌کنی باید باشد نیست، بلکه همین است که هست. این که چگونه با زندگی کنار بیایی، آن را متفاوت می‌کند. ویرجینیا ستیر

جدایی از همسر، خلای درون ما را آشکار می‌کند

ای چینگ می‌گوید: «فقط آن هنگام شهامت رویارویی با شرایط را پیدا می‌کنیم که بدون خیالبافی و خود فریبی، آن‌ها را همان گونه که هستند دریابیم. آنگاه نوری از ورای رویدادها تابیدن می‌گیرد که نشانگر مسیر پیشرفت و موفقیت ماست.»

هر چه را که می‌خواهید تغییر دهید، هر چه را که از آن می‌ترسید و هر چه را که از پذیرفتن آن اجتناب می‌کنید باعث ایجاد مقاومت در درون شما می‌شود.