کتاب وابی سابی

کتاب وابی سابی نوشتهٔ بث کمپتن و ترجمهٔ آزاده مسعودنیا در نشر ثالث چاپ شده است. به مخاطبان کمک می‌کند تا با حکمت ژاپنی‌ها برای یک زندگی سراسر ناکامل و ناتمام آشنا شوند.

درباره کتاب وابی سابی

وابی سابی یک اصطلاح ژاپنی است که از دو کلمهٔ وابی به معنای ستایش و زیبا‌دیدن اندوه و فقر و سادگی و سابی به معنای ستایش و زیبا‌دیدن پیری و کهنگی و تنهایی و دلتنگی ساخته شده است. وابی سابی اصولاً بازمی‌گردد به احساس زیبایی‌شناسی و طبیعت لطیف و آرام مردم ژاپن. درواقع نوعی جهان‌بینی است که رهنمونمان می‌شود به‌سوی آن مسیری که آن‌ها در زندگی تجربه می‌کنند.

وقتی که ما خودمان را از طبیعت جدا می‌کنیم، برایمان تبدیل به چیزی می‌شود که در تلاش برای کنترل‌کردن و مدیریت آن هستیم غافل از اینکه طبیعت هر وقت که بخواهد می‌تواند قدرت شگفت‌انگیزش را بر ما آشکار کند. من معتقدم فقط با زندگی‌کردن در سایهٔ روابط صمیمانه با طبیعت، احترام‌گذاشتن به آن و جاری‌شدن درون ریتم هستی می‌توانیم ناب‌ترین احساسات خود را تجربه کنیم و شکرگزار هر روز زندگی‌مان و لحظه‌به‌لحظهٔ آن باشیم.

وابی سابی به‌صورت تنگاتنگی با این ارتباط صمیمانه و اساسی با طبیعت، در هم تنیده است. وابی سابی یعنی پذیرش ناپایداری همه‌چیز در جهان و تجربهٔ زندگی به واسطهٔ جملهٔ احساسات درونی و بیرونی. این اصطلاح البته چیزی فراتر از صرفاً یک مفهوم زیباشناسی است. بلکه بینشی ژاپنی را در مورد زندگی نه‌چندان بی‌نقص ولی کامل بیان می‌کند. این مفهوم بر پایهٔ پذیرش ناپایداری زندگی و زودگذر‌بودن همه‌چیز و همچنین پذیرش نقص‌ها بیان شده است.

کتاب وابی سابی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به کتاب‌های توسعهٔ فردی پیشنهاد می‌شود. وابی سابی بیشتر از همه مناسب کسانی است که در زندگی در جست‌وجوی آرامش هستند.

بخشی از کتاب وابی سابی

«بیایید دنیا را در اواسط قرن شانزدهم تصور کنیم؛ دوران کشفیات بزرگ به واسطهٔ اروپاییان دریانورد، اسپانیایی‌ها و پرتغالی‌هایی که مسیرهای بازرگانی و سوداگری را در سرتاسر جهان هموار نمودند. آن زمان که بسیاری از کشورها سیاست‌های اقتصادی ملی را مبتنی بر اندوختن حداکثری طلا و نقره اجرا می‌کردند، موقعیت مناسبی برای استعمارگری و انحصار بازار به وجود آمده بود. با نزدیک شدن به شروع قرن جدید رنگ «مونالیزا» ی داوینچی خیلی وقت پیش خشک شده بود و «داودِ» میکل‌آنژ دهه‌ها قبل، از یک تکه سنگ بزرگ مرمر پدید آمده بود. آن‌سوتر در انگلستان هم شکسپیر مشغول نوشتن آخرین شاهکارش بود.

و اما کشور چین تحت فرمانروایی سلطهٔ مینگ در حال توسعه و ترقی و از نظر تکنولوژیکی بسیار پیشرفته‌تر از غرب بود. چین همچنین از نظر فرهنگی غنی شده بود به طوری که همه می‌گفتند در ادارات دولتی چین، کارمندان را ترغیب می‌کنند میان جلسات اداری‌شان شعر بسرایند و خوشنویسی کنند.

ضمناً در این‌جا باید اشاره کنم که اواخر قرون وسطا کشور ژاپن درگیر جنگاوری‌های مداوم و ویرانی‌های متعاقب آن بود. قحطی‌های متناوب، آتش‌سوزی و بلایای طبیعی ملت را به ستوه آورده بود، مالیات‌ها گزاف و فقر گریبان همه را گرفته بود. شالودهٔ جامعه چنان از هم گسسته بود که مردم از اقشار و اقوام مختلف برای تسلی یافتن پناه بردند به آیین بودایی که تأثیر چشمگیری بر سبک زندگی و منش انسان‌ها داشت.

امپراتور و دربار برقرار بود اما شوگان (فرمانده ارتش) قدرت حقیقی را در اختیار داشت. کشور به واسطهٔ اربابان فئودال سپاهی معروف به دای‌میو اداره می‌شد که هر کدام مالکیت محلی داشتند و بر اقلیم خود حکومت می‌کردند. آن‌ها در قلعه‌های تازه بناگشته‌شان بر تخت امارت می‌نشستند و جنگجویان سامورایی را هم در شهرها و محله‌های اطراف قلعه‌ها گمارده بودند تا از ایشان محافظت و در ارتش‌هایشان خدمت کنند. سامورایی‌ها که افرادی کلیدی و مهم بودند، به خوبی تعلیم داده می‌شدند و بسیار قدرتمند بودند و به خاطر وفاداری و فداکاری بی‌نهایتشان برای خدمت به اربابان دای‌میویشان، معروف گشته بودند؛ ذن بودیسم به دلیل تأکید بر داشتن نظم، فرمانبرداری و مدیتیشن، میان آنان بسیار محبوب بود. تعدادی از معابر بزرگ و مهم پایتخت، کیوتو در کارِسانسویی (باغ‌های خشک) بنا گشته بودند تا به قول خودشان ماهیت حقیقی طبیعت بر آنان آشکار گردد و الهام‌بخش مکاشفات عمیق شود.»