کتاب نقش امیدواری و تفکر مثبت در موفقیت و آینده

کتاب نقش امیدواری و تفکر مثبت در موفقیت و آینده نوشتهٔ مریم سلیقه است و انتشارات نظری آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب نقش امیدواری و تفکر مثبت در موفقیت و آینده

کتاب نقش امیدواری و تفکر مثبت در موفقیت و آینده سفری است به قلمرو بینش‌های علمی در مورد نیروی تفکر مثبت و امید که نقش مقتدرانه و شگفت‌آوری در زندگی ایفا می‌کنند. محققان دریافته‌اند که نقش امید از آنکه نیروی تسلی‌بخش در اوج احساس غم‌زدگی باشد فراتر است و باید گفت از حیطه‌های گوناگون از موفقیت تحصیلی گرفته تا تحمل مشاغل پرزحمت مزایایی به همراه می‌آورد. از نظر فنی امید از چشم‌اندازی روشن که نشانه‌ٔ آن است که همه چیز به خوبی پیش می‌رود فراتر است.

امید یعنی اعتقاد به این امر که هدفتان هرچه باشد هم اراده‌ٔ دستیابی به آن را دارید و هم راه آن مقابل شما گشوده است. اگر این مفهوم را برای امید در نظر بگیریم باید بگوییم مردم از نظر میزان امیدواربودن با یکدیگر تفاوت دارند. بعضی افراد معتقدند که می‌توانند خود را از چنگال گرفتاری رها کنند یا راهی برای حل مشکلات پیدا می‌کنند. درحالی‌که برخی دیگر نیرو، توانایی یا ابزارهای لازم برای دستیابی به هدفشان را در خود نمی‌بینند.

 افرادی که امید زیادی دارند ویژگی‌های معین مشترکی دارند که در میان آن‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

توانایی برانگیختن خود، احساس کاردانی کافی برای یافتن راه‌های دستیابی به هدف، قوت قلب دادن به خود زمانی که در تنگنا قرار می‌گیرند، دارابودن انعطاف‌پذیری لازم برای یافتن راه‌های مختلف جهت دستیابی به اهداف خود یا در صورت عدم موفقیت تعویض یکی از آن‌ها و دارابودن این منطق که هر تکلیف دشوار را به قطعات کوچک‌تری که قابل انجام باشند تقسیم کنند، تفکر مثبت و خوش‌بینی.

 افراد موفقیت‌ها و شکست‌های خود را برای خودشان تعریف می‌کنند، افرادی که تفکر مثبت دارند و خوش‌بین هستند شکست را چیزی می‌بینند که می‌توانند آن را تغییر دهند و می‌توانند در نوبت بعدی موفق شوند درحالی‌که افراد بدبین به خاطر شکست خود را سرزنش می‌کنند و آن را به خصیصه‌ای دیرپا در وجود خود نسبت می‌دهند که قادر به تغییر آن نیستند. حتی در واکنش نسبت به ناامیدی افراد خوش‌بین به صورتی فعال و امیدوار پاسخ می‌دهند. در مقابل افراد بدبین با این موانع با این فرض برخورد می‌کنند که نمی‌توانند در مورد آن‌ها کاری انجام دهند تا آنکه دفعه‌ٔ بعدی کارها را بهتر انجام دهند و از این رو افراد مثبت‌اندیش و خوش‌بین برای فعالیت طرح‌ریزی می‌کنند و آنان مانع را چیزی می‌بینند که می‌توانند آن را کنار بزنند؛ در مقابل، افراد بدبین با این موانع با این فرض برخورد می‌کنند که نمی‌توانند در مورد آن کاری انجام دهند تا آنکه دفعهٔ بعد کارها را بهتر انجام دهند و از این رو کاری برای حل مسائل انجام نمی‌دهند. آن‌ها مانع را نوعی کاستی فردی محسوب می‌کنند که همیشه آنان را آزار خواهد داد.

در واقع این افراد خوش‌بین و امیدوار هستند که بذر امید می‌پاشند. در واقع خوش‌بینی و امید را همانند درماندگی و ناامیدی می‌توان آموخت. زیر بنای هر دوی این حالات نگرشی است که روان‌شناسان آن را خودباوری می‌خوانند یعنی این باور که فرد بر وقایع زندگی خود تسلط دارد و می‌تواند با چالش‌هایی که پیش می‌آیند روبه‌رو شود.

خواندن کتاب نقش امیدواری و تفکر مثبت در موفقیت و آینده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند زندگی امیدوارانه‌تری داشته باشند و با نقش امید در زندگی‌شان بیشتر آشنا شوند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نقش امیدواری و تفکر مثبت در موفقیت و آینده

«ایجاد هر نوع صلاحیتی در خود حس خود باوری فرد را تقویت می‌کند و او را نسبت به تقبل خطرات و به جست‌و‌جوی درگیری‌های دشوارتر به آمدن مشتاق‌تر می‌سازد و غلبه بر آن چالش‌ها نیز در مقابل حس خود باوری را افزایش می‌دهد.

این نگرش احتمال استفاده‌ی احسن از تمام مهارت‌های خود یا انجام آنچه را که به رشد آن‌ها منجر می‌شود افزایش می‌دهد.

و چه بسیار کسانی را دیده‌ام که موفق شده‌اند امراض مهلکی چون سرطان و غیره را در خود از بین ببرند و این کار را با کمک همین نیروی ذاتی انجام داده‌اند. گروهی با غلبه بر بیماری‌های روانی توانسته‌اند به قدرت معجزه‌آسای آن پی ببرند. بارها به کسانی برخورده‌ایم که دچار یک مشکل روانی، خواه فوبی یا وسواس و یا شک و تردید و یا حتی خصومت با مردم و جزء اینها بوده‌اند. پس از مدتی که مجدداً به آنها برمی‌خوریم در منتهای شگفتی درمی‌یابیم که از عوارض قبلی اثر و نشانه‌ای در ایشان وجود ندارد.

در کنش متقابل افراد با یکدیگر حالت روحی از فردی که در بیان احساسات نیرومندتر است به فرد منتقل می‌شود. اما بعضی افراد مشخصاً پذیرای سرایت احساسات هستند. حساسیت ذاتی آنها سیستم عصبی خودکار آنان را آسان‌تر تحریک می‌کند که «نشانه‌ای از فعالیت عاطفی است».

«امید خود را از دست ندهید.»

در هر یک از ما نیروی شفابخشی وجود دارد که به مقابله با بیماری‌ها بر‌می‌خیزد. این قدرت نامرئی که برگرفته از نیروهای آسمانی است می‌تواند سلول‌های بیمارمان را درمان کند و تندرستی را دیگر بار به پیکرمان بازگرداند. تنها باید آن را با فکر خود به یاری بخوانیم و در جهت سلامتی و شفای خود به کار گیریم.

ما به طور ناخودآگاه احساساتی را که از فردی دیگر مشاهده کرده‌ایم تقلید می‌کنیم به این صورت که ناخودآگاهانه از حالت‌های چهره، اندام، آهنگ صدا و دیگر نشانه‌های غیرکلامی احساسات دیگران الگو می گیریم. افراد به واسطه‌ی این تقلید، حالت‌های روحی فرد دیگر را در خود بازسازی می‌کنند. در واقع تقلید روزمره‌ی احساسات قاعدتاً به صورتی کاملاً ظریف انجام می‌پذیرد.

اُلف دیمبرگ محقق سوئدی دانشگاه اُپسالا دریافت زمانی که افراد چهره‌ای خندان یا عصبانی را می‌بینند در چهره خودشان به واسطه تغییراتی مختصر در ماهیچه‌های صورت نشانه‌هایی از همان حالت روحی پدید می‌آید. این تغییرات با استفاده از حس گرمای الکترونیکی مشهودند اما عموماً به چشم غیرمسلح نمی‌آید.

با امیدواری است که می‌توان در مقابل اضطراب فشارآور و نگرش حاکی از شکست یا افسردگی و در رویارویی با چالش‌ها یا موانع دشوار تسلیم نشد. در واقع افراد امیدوار در تعقیب اهداف خود در طول زندگی، کمتر دچار افسردگی می‌شوند و در کل اضطراب کمتری دارند و درماندگی عاطفی در آنها کمتر است.

ما در هر رویارویی با دیگران علائم عاطفی ارسال می‌کنیم و این علائم بر افرادی که با ما هستند تأثیر می‌گذارند. هر قدر از نظر اجتماعی زیرک تر باشیم بر علائم ارسالی خود کنترل بیشتری خواهیم داشت. هر چه باشد آداب دانی در جامعه وسیله‌ای است برای حصول اطمینان از اینکه هیچ رخنه‌ای در روابط عاطفی افراد به وجود نمی‌آید تا ارتباط میان آنها را سست کند. «این قانون اجتماعی است که وقتی به حیطه‌ی روابط صمیمانه داخل شود طاقت‌فرسا می‌گردد.»

بعد از پرس و جو معلوم می‌شود که با بهره‌گیری از این نیروی درونی موفق به سرکوب ناراحتی عذاب‌آور خود گشته‌اند و از نو روانی سالم و شاداب پیدا کرده‌اند. در واقع دعای خیری که ما در حق بیماری می‌کنیم در صورتی مستجاب می‌گردد که از سر ایمان و خلوص باشد و دیگر اینکه خود او نیز به این امر معتقد باشد و با کسی که برای او دعای خیر می‌کند هماهنگی نماید تا نتیجه حاصل شود. در واقع هر دعا خطابی است به ضمیر باطن تا به تحرک در آید و در مورد سلامتی بیمار همکاری کند و هر کسی بر اساس ایمان خود به آرزوهایش می‌رسد.

با تفکر در مورد موضوعات ابدی و آسمانی و اندیشیدن درباره معنویات عقده حقارت و احساس خود کم انگاری را در خود از بین خواهیم برد. بیماری غیرقابل درمان وجود دارد فقط انسان‌هایی که به افکار غلط خود چسبیده‌اند هرگز روی تندرستی و شادابی نخواهند دید.

شفای روحی زمانی روی می‌دهد که بر پایه تطابق کامل زندگی نفسانی شخص و فعالیت ضمیر باطن وی و در جهت هدفی مشخص قرار داشته و از سوی دیگر با معیارهای علمی منطبق باشد. انسان بر اساس ایمان خود هر چه می‌خواهد به دست می‌آورد. سلامتی هم از این مقوله جدا نیست. کافی است به آنچه شفا می‌بخشد فکر کنید تا نتایج آن را ببینید.»