کتاب سرمایه‌ی اجتماعی و سلامت اجتماعی

«سرمایه‌ی اجتماعی و سلامت اجتماعی» نوشته دکتر میرطاهر موسوی( -۱۳۴۰) و دکتر ملیحه شیانی است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: امروزه در جریان توسعه جوامع، در کنار انواع سرمایه اعم از طبیعی، انسانی و مادی، سرمایه اجتماعی برونداد و درون‌دادِ توسعه به شمار می‌آید. این اندیشه که سرمایه اجتماعی اکسیر و درمان‌بخش بسیاری از دردهای جامعه است جذابیت زیادی دارد. سرمایه اجتماعی جامعه را سالم‌تر، داراتر، باتدبیرتر و شکیباتر می‌کند. شواهد زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد سرمایه اجتماعی می‌تواند بر نتایج توسعه هم‌چون رشد، عدالت و کاهش فقر تأثیرگذار باشد که از مهم‌ترین مؤلفه‌های تعیین‌کننده عوامل اجتماعی بهداشت است. فقدان سرمایه اجتماعی را در کشورهای توسعه نیافته حلقه مفقوده رشد و توسعه نام نهاده‌اند، طوری که حتی اقتصاد جدید سرمایه اجتماعی را به کار می‌گیرد و به هنجارهایی که از بیرون نظام اقتصادی سرچشمه گرفته است و بر رفتارهای اقتصادی تأثیر می‌گذارد توجه جدی نشان می‌دهد. از این رو، اقتصاددانان آن را به‌عنوان یکی از شاخص‌های مهم توسعه مطرح می‌کنند. توجه به سرمایه اجتماعی در مباحث توسعه آن را از مدل‌های صرف اقتصادی، که معطوف به رشد اقتصادی و افزایش تولید ناخالص ملی هستند، فراتر خواهد برد و به مؤلفه‌هایی هم‌چون نظام شبکه‌ها و ساختارهای اجتماعی و نیز ارزش‌ها و هنجارهای حاکم بر این شبکه‌ها و ساختارها نزدیک خواهد کرد. با توجه به مفهوم سرمایه اجتماعی، می‌توان توسعه را غنی‌سازی کنش‌های اجتماعی ناشی از افزایش تمایل به مشارکت و اعتماد اجتماعی دانست که در این صورت گذر به سوی توسعه از مسیر ایجاد نهادها، تمایلات ارزشی، باورها و هنجارها و ساختارهای مولد و مشوق سرمایه اجتماعی امکان‌پذیر خواهد بود. در جایی که حکومت کارا، نظام قضایی کارآمد و مستقل و سیاست‌گذاری هدفمند وجود دارد نهادهای محلی رشد کرده و کارکردهای کلان حکومت را کامل می‌کنند، به این ترتیب، کشورهایی با سطوح اعتماد بالاتر و عملکرد حکومتی مناسب‌تر رونق و توسعه بیش‌تری خواهند داشت.