کتاب ناراحت میشید اگر چیزبرگر سفارش بدم؟

کتاب الکترونیکی «ناراحت میشید اگر چیزبرگر سفارش بدم؟» نوشتهٔ شری اف. کلب با ترجمهٔ مجید نجفی مقدم در نشر سیتا چاپ شده است. این کتاب که دربارهٔ گیاه‌خواری و تام‌گیاه‌خواری است با این پیش‌فرض نگاشته شده است که باید سؤالات تام‌گیاه‌خواران را بشنویم و به آن‌ها پاسخ درخور بدهیم چرا که این سؤالات نمایانگر تلاش آن‌ها برای شرکت در گفت‌وگو است. سه دفاعیهٔ محکمه‌پسندی که در این کتاب برای تام‌گیاه‌خواری برشمرده می‌شود عبارت‌اند از: سلامت، محیط‌زیست و حیوانات.

درباره کتاب ناراحت میشید اگر چیزبرگر سفارش بدم؟

علاوه بر نرخ روزافزون تعداد تام‌گیاه‌خواران، حتی شمار بیشتری از افراد سعی می‌کنند که مصرف یک یا چند محصول حیوانی را محدود کنند. گیاهخواران از خوردن گوشت (از جمله گوشت پستاندارانی چون گاو و گوسفند، پرندگانی مثل مرغ و بوقلمون و ماهی‌هایی مثل ماهی تن و ماهی آزاد) پرهیز می‌کنند. دسته‌ای از افراد که شاید بتوان آن‌ها را گیاه - ماهی‌خوار نامید (پسترین‌ها) از خوردن پرندگان و پستانداران امتناع می‌کنند و دستهٔ دیگر که فلکسترین نامیده می‌شوند سعی بر این دارند که میزان مصرف انواع مختلف محصولات دامی را کاهش دهند. حالا این افراد را هرچه خطاب کنیم، این حقیقت باز هم به قوت خود باقی می‌ماند که آمریکایی‌ها هر روز بیشتر و بیشتر در انتخاب‌هایشان برای اینکه سبدهای غذایی‌شان و شکم‌هایشان را چطور پر کنند تجدیدنظر می‌کنند. انقلابی سراسر صلح آغاز شده که با آنچه ما می‌خوریم شروع می‌شود. این انقلاب ما را به این فرامی‌خواند که لحظه‌ای بایستیم و به آنچه درون قلبمان به آن باور داریم فکر کنیم. میان اعتقاد ما در مورد چیزی که حیوانات لایق آن هستند و نحوهٔ رفتارمان در زندگی شکافی عمیق به چشم می‌خورد. تام‌گیاه‌خواران مردان و زنانی هستند که به شکلی فعال به دنبال ایجاد یک تغییر روشن‌بینانه به نفع حیوانات هستند، تغییری مبتنی بر عشق و شفقت.

کتاب ناراحت میشید اگر چیزبرگر سفارش بدم؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به کسب اطلاعات بیشتر دربارهٔ گیاه‌خواری و تام‌گیاه‌خواری پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب ناراحت میشید اگر چیزبرگر سفارش بدم؟

«این سوال بنا به دلیلی دیگر هم سوالی است بجا؛ در گذشته و (حتی تا حد زیادی امروز) فعالان حقوق حیوانات تمایل داشتند که اعتراض خود را روی بعضی از انواع سوء استفاده‌ها از حیوانات متمرکز کنند. حال این که به انواع دیگر نمی‌پرداختند یا حتی ساده از کنارشان رد می‌شدند. مثلاً برخی فعالان حوزهٔ حیوانات تأکید می‌کردند که استفاده از خز کار وحشتناکی است و به همین دلیل فروشگاه‌هایی که در آن‌ها خز فروخته می‌شد را تحریم می‌کردند و حتی زنانی را که لباس خزدار می‌پوشیدند مورد آزار قرار می‌دادند. من هم در دوران جوانی از مخالفان خز بودم و باور داشتم که این مخالفت می‌تواند موضع مناسبی برای کسی که دغدغهٔ حیوانات را دارد باشد. بااین‌حال وقتی نظراتم را برای کسانی که خز می‌پوشیدند عنوان می‌کردم، آنها از من می‌پرسیدند: چرا گوشت می‌خوری؟ بازهم می‌توان گفت که سوال منصفانه‌ای بود و من پاسخ خوبی برایش نداشتم. دیگران به من می‌گفتند که من فقط حیوانات بانمک را دوست دارم و حقوق اخلاقی حیوانات را بر پایهٔ همین علاقه توسعه داده‌ام. همچنین می‌گفتند که علاقه مبنای قابل‌قبولی برای ایجاد تمایز اخلاقی نیست. باید اقرار کنم که حرف‌شان کاملن درست بود.

البته شکی نیست که مردم آزادند که تصمیم بگیرند تنها موجوداتی که کمتر «بانمک» اند را بخورند و از مصرف آنها که خیلی دوست‌داشتنی‌اند صرف نظر کنند. هرچند اگر خط تمایزی که می‌کشند این باشد، دیگر دلیلی وجود ندارد که از کسی بخواهند مانند آن‌ها رفتار کند، زیرا انتخاب‌شان زمینهٔ اخلاقی به‌خصوصی ندارد. با در نظر گرفتن اینگونه سوابق در جنبش حقوق حیوانات، تعجبی ندارد که وقتی یک همه‌چیزخوار با یک تام‌گیاهخوار اخلاقی روبرو می‌شود بپرسد: «این چه خط تمایز سرسری و بی‌دقتی است که مدافعان حقوق حیوانات ترسیم می‌کنند؟» خط تمایز میان جاندار و بی‌جان خود را به عنوان یکی از این احتمالات معرفی می‌کند. به نظر می‌رسد اگر واقعاً تمایزی که از آن صحبت می‌کنیم این باشد، آن‌گاه تام‌گیاهخوار نمی‌تواند خوردن گیاهان را طبق ارزش‌های خودش توجیه کند. از همین رو اتخاذ عقاید او امکان زیستن اخلاقی _ چه تام‌گیاهخوارانه و چه غیر از آن _ را از بین می‌برد. و خودِ همین می‌تواند به عنوان برهانی خوب در رد تام‌گیاهخواری اخلاقی به ذهن اکثریت افراد خطور کند. ممکن است بعضی‌ها بگویند: «آهان ... دیگر توانستیم نتایج پوچ استدلال‌های تام‌گیاهخوارانه را نشان بدهیم و حالا می‌شود آن را رد کرد.»