کتاب این گونه تربیت کنیم

کتاب این گونه تربیت کنیم به‌قلم علی دهقانی، محمدامین حسنی و محمدجواد برومند را انتشارات مهراب منتشر کرده است. این کتاب به بیان جایگاه تربیت از منظر قرآن و اهل‌بیت علیهم‌السلام می‌پردازد.

درباره کتاب این گونه تربیت کنیم

تربیت فرزندان یکی از وظایف مهم و خطیر هر والدی است که چالش‌های زیادی را نیز برای آن‌ها به همراه می‌آورد. در این مواقع لازم است تا با الگوگیری از منبعی مطمئن و موثق و تطبیق رفتارها و نگرش‌ها با آموزه‌های آن، به روشی صحیح برای تربیت فرزندان دست یافت. کتاب این گونه تربیت کنیم به‌قلم علی دهقانی، محمدامین حسنی و محمدجواد برومند کوشیده است تا دیدگاه‌های قرآن درخصوص تربیت را بررسی کرده، آسیب‌های تربیتی را واکاوی کند و در انتها به معرفی الگوها و نمونه‌های برتر تربیتی با توجه به آیات قرآن و روایات اهل‌بیت علیهم‌السلام بپردازد.

خواندن کتاب این گونه تربیت کنیم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

والدین، مشاوران و معلمان مدارس و هر کسی که دغدغهٔ آموزش و تربیت دارد، از خواندن این کتاب لذت خواهند برد.

بخشی از کتاب این گونه تربیت کنیم

«واژهٔ تربیت

تربیت در لغت از ماده «ربا» به معنی «زاد و نما، افزایش یافت، نمو کرد» گرفته شده است. در لسان العرب می‌نویسد: «ربا الشيء يَرْبُو رُبُواً ورباء اى زاد و نما» همچنین تربیت از کلمه «رب» به معنی مالک سید و مربی اشتقاق می‌یابد و این‌گونه معنی می‌شود: انجام وظیفه کردن به شیوهٔ نیکو و پسندیده «رَبِّ وَلَدَه وَ الصَّبِيَّ يَرُبُّهُ رَبَّاً». یعنی کودک خود را نیکو تربیت کرد و برای او به نحو شایسته انجام وظیفه نمود. از سوی دانشمندان علوم تربیتی تعریف‌های مختلفی دربارهٔ تعلیم و تربیت ارائه شده است. برخی از دانشوران تعلیم و تربیت را به معنای آمادگی می‌دانند. این گروه بر این باورند که به چه عنوان یک عضو جامعه که حقوق و امتیازاتی دارد مورد توجه نیست، بلکه آماده کردن او برای زندگی آینده مدنظر است برخی دیگر تعلیم و تربیت را به معنای آشکار کردن و یا به تعبیر دیگر به معنای فعلیت دادن استعدادها و قوای پنهانی فرد می‌دانند (همان) و برخی دیگر همانند جان دیویی تعلیم و تربیت را به معنای تجدید سازمان تجربی بر می‌شمارند (همان) و گروهی دیگر همانند جان لاک تعلیم و تربیت را به معنای پرورش قوای ذهنی همانند قوهٔ ادراک، حافظه، یادآوری، تداعی معانی، دقت، اراده، تخیل و تعقل می‌دانند.  به نظر می‌رسد هر یک از تعاریف ذکرشده جامعیت ندارند و تنها به بعدی از ابعاد تربیت انسان توجه داشته‌اند و تعریف کامل‌تر و جامع‌تر تعلیم و تربیت عبارت است از مجموعهٔ اعمال یا تأثیرات عمدی و هدف‌دار یک انسان (مربی) بر انسان دیگر به‌ویژه عمل یا تأثیر فرد بالغ و مجرب بر کودک و نوجوان به منظور ایجاد صفات اخلاقی و عملی یا مهارت‌های حرفه‌ای تربیت در لغت به معنای پرورش دادن است که در آن نمو و زیادتی ملاحظه شده است. راغب می‌گوید: «رب در اصل به معنای تربیت است و رب به طور مطلق فقط بر خداوند اطلاق می‌گردد که متکفل اصلاح موجودات است.» در قرآن کریم مشتقات تربیت چندین‌بار به کار رفته است. از جمله: الف) وَتَرَى الْأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَا أَنْزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ : زمین را خشک و بی‌حاصل می‌بینی، پس هنگامی که باران فرو می‌فرستیم. تکانی می‌خورد و رشد و نمو گیاهان در آن آغاز می‌شود. ب) وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّياني صغيرا بگو خدایا والدینم را مورد رحمت خود قرار ده همان‌طوری که آنان مرا در کودکی مورد لطف و رحمت خویش قرار دادند. بعضی از محققان می‌گویند رب در جمله رییانی از ماده ربو است نه از ماده ربب چون معنای تربیت در نوع مواردی که به کار رفته عبارت است از نمو و زیادت جسمانی و پرورش مادی و تربیت و سوق دادن به کمال و سعادت معنوی در اغلب موارد ملاحظه نشده است، البته تربیت به مفهوم عام آن همه مراتب نشو و نما و زیادتی را - اعم از مادی و معنوی - شامل می‌شود. بنابراین واژهٔ تربیت - با توجه به ریشهٔ آن - به معنای فراهم آوردن موجبات فزونی و پرورش است. علاوه بر این تربیت به معنای تهذیب و از بین بردن صفات ناپسند اخلاقی نیز به کار رفته است. با این نگرش که تهذیب اخلاقی مایه فزونی مقام و منزلت معنوی است و ازاین‌حیث می‌توان تهذیب را نیز تربیت دانست اما در خصوص معنی و مفهوم اصطلاحی تربیت اتفاق نظر وجود ندارد. هر مکتبی بر اساس مبانی فلسفی خود تعریف ویژه ای از آن ارائه داده است که به طور کلی آنها را در سه دسته می توان طبقه بندی کرد. بعضی از دانشمندان معتقدند که باید قسمتی از اخلاقیات در وجود بشر تکوین پیدا کند و فضایل به صورت خوی و ملکه و عادت درآید به‌گونه‌ای که حتی در عالم خواب هم ضد آن اخلاق از او صادر نشود. چنانچه از آیت‌الله حائری (ره) نقل شده است که فرمود: «من حتی در عالم خواب هم اگر زن نامحرم را ببینم چشم از او فرو می‌بندم.» بر اساس این باور تربیت نوعی عادت است باید صفات و ملکات اخلاقی را به صورت عادت در بیاوریم و کاری کنیم که مردم به کارهای خوب عادت کنند.»