کتاب نبرد با اژدهای درون

کتاب نبرد با اژدهای درون نوشتهٔ جی اشنوس و ترجمهٔ زهرا محمدخانی است و نشر کنکاش آن را منتشر کرده است. این کتاب درخصوص آموزش احساس عصبانیت به کودکان بدون ازدست‌دادن کنترل است.

درباره کتاب نبرد با اژدهای درون

انسان همواره درصدد اعمال کنترل بر محیط و ابعاد مختلف شخصیت خویش بوده و در این زمینه موفقیت‌های قابل توجهی به دست آورده است. از طریق رعایت تغذیه، ورزش و بهداشت توانسته است به جسم و روان خود کمک کند و در حوزه بهداشت روانی هم باید سلامت روان خود را افزایش دهد.

خودکنترلی یا خودتنظیمی یکی از راهبردهای سلامت روان است؛ به این منظور که فرد دارای خودکنترلی می‌تواند هیجان رفتار و آرزوهای خارج از نیاز را که افراد در جامعه انجام می‌دهند، کنترل و از محرک‌های آنی و هیجانات منفی که مخرب هستند جلوگیری کند.

خشم و عصبانیت، یک احساس طبیعی است که با کمک خودکنترلی می‌توان آن را مدیریت کرد. این کتاب به شما نشان نمی‌دهد که چگونه به فرزندان خود بیاموزید هرگز عصبانی نشوند، بلکه به یک هدف واقع‌بینانه و قابل دستیابی می‌رسند که خشم خود را چگونه مدیریت کنند و یا به گونه‌ای ابزار کنند که در زندگی مشکلی ایجاد نکنند.

به طور کلی اهداف این کتاب عبارت‌اند از :

۱. کمک و شناخت رفتار عصبانیت در کودکان و اینکه چگونه می‌توانید به فرزندان خود بیاموزید که از رفتارهای عصبانی یا پرخاشگرانه دست بردارند و رفتارهای جدید و مثبت را بیاموزند.

۲. کمک به والدین در درک بهتر کودکانی که اغلب عصبانی هستند.

۳. راهکارهایی برای تأثیرگذاری بر رفتار فرزندانتان.

خواندن کتاب نبرد با اژدهای درون را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمامی پدران و مادران و معلمان و مربیانی که با کودکان کار می‌کنند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نبرد با اژدهای درون

خشم یک احساس طبیعی است که همه انسانها آن را تجربه می‌کنند. خشم نه خوب است و نه بد، این فقط بخشی از تجربیات بشر است. مطابق فرهنگ لغت، عصبانیت به عنوان احساس قوی ناخشنودی تعریف شده است.

عصبانیت یا خشم اصطلاح عمومی است که هیچ چیز را در مورد توجیه یا تظاهر بیان نمی‌کند، بلکه فقط پیامدهای عاطفی را توضیح می‌دهد گاهی برای بعضی از افراد خشم پذیرفتنی‌تر است و اغلب به جای احساسات ثانویه مثل نا امیدی، خجالت، نگرانی و حتی غم، تجربه یا احساس می‌کنند. به عنوان مثال فرض کنید دختر جوان شما شب جمعه دیر وقت به خانه می‌آید زیرا با گروه دوستان خود (دختر و پسر) به تماشای فیلم رفته‌اند. او به تماسهای تلفنی شما و پیامهای متنی شما پاسخ نداده است. ده دقیقه بعد با کمی نگرانی درباره سلامتی او، شما کم کم احساس آزردگی می‌کنید (به یاد داشته باشید که اولین بار است که دیر کرده است) بعد از ۵دقیقهٔ دیگر تلاش نا موفق برای رسیدن به او، شما بیشتر نگران می‌شوید و دلایل مختلفی برای اینکه چرا دیر آمده است را تصور می‌کنید، همچنان زمان می‌گذرد، شما به هیچ وجه موفق به تماس با او نخواهید شد و به شدت نگران می‌شوید چون یکی از دوستانش رانندگی می‌کند باعث می‌شود که به تصادف اتومبیل و آسیب دیدن او فکر کنید، در این لحظه شما با والدین دیگر تماس می‌گیرید، اما هنوز پاسخ و اطلاعات خاصی در مورد مکانی که فرزندتان هست، دریافت نکرده‌اید. تا اینکه بعد از سی دقیقه از مقررات منع رفت و آمد او به خانه می‌گذرد که با لبخند بر روی صورتش که به شما نگاه می‌کند و با خوشحالی می‌گوید. من آمدم خانه، فیلم عالی بود.

در این سناریو فرصتی مناسب وجود دارد که عصبانیت را تجربه کرده و آن را در اعمال و سخنان خود بیان کنید ولی ممکن است عصبانیت خود را به دلیل دیر آمدن دخترتان و سرسخت بودن، سرزنش کنید و یا ممکن است فکر کنید که عصبانی هستید از اینکه با شما تماس نگرفته است و یا به تلفن خود پاسخ نداده و یا از شما عذرخواهی نکرده است. اما اینها واقعاً واکنش عاطفی شما نیستند، در عوض نگرانی اصلی شما (یک احساس ثانویه) از افکار شما در مورد ایمنی او ناشی می شود. عصبانیت شما در واکنش به علوم آگاهی شما نسبت به اقدامات او شعله ور شد و در نتیجه عصبانیت باعث نگرانی می‌شود.