کتاب خطی در شن

کتاب الکترونیکی «خطی در شن» نوشتهٔ جیمز بار با ترجمهٔ محمدحسن شرفی در انتشارات قاصدک سپید چاپ شده است. نویسنده در این کتاب از آزمندی بی‌پایان استعمارگران در تاریخ خاورمیانه می‌گوید. این کتاب داستان دورانی بس بحرانی را از حاکمیت بریتانیا و فرانسه بر خاورمیانه بیان می‌دارد و نشان می‌دهد تضاد عمیق منافع این دو قدرت، زیربنای درگیری‌هایی خونین را رقم زد که آتش آن تاکنون گریبان خاورمیانه را رها نکرده است. جیمز بار با استفاده از مقالات محرمانه از بایگانی انگلیس و فرانسه، جنگ پنهان و کشنده دسیسه جاسوسی و جاسوسی بین انگلیس و فرانسه برای حاکمیت بر خاورمیانه را به وضوح نشان می‌دهد و شیوه تکان‌دهنده‌ای را که سرانجام فرانسوی‌ها انتقام خود را نشان می‌دهند‌، آشکار می‌کند.

درباره کتاب خطی در شن

در سال ۱۹۱۶، در اواسط جنگ جهانی اول، دو نفر مخفیانه توافق کردند که خاورمیانه را بین خود تقسیم کنند. سر مارک سایکس و فرانسوا ژرژ پیکو از دریای مدیترانه تا مرزهای ایران در ماسه‌ای خط کشیدند و با هم "نقشه‌های" انگلیس از فلسطین ، ماوراءالنهر و عراق و فرانسه در لبنان و سوریه و نقشه‌ٔ خاورمیانه را بازسازی کردند. طی سی سال آینده‌، داستان ناخوشایندی از خشونت و مانور سیاسی مخفیانه آشکار شد که در این کتاب از طریق بازیگران ستارهٔ این مانور یعنی سیاست‌مداران، دیپلمات‌ها، جاسوسان و سربازان، از جمله تی. لورنس ، وینستون چرچیل و چارلز دوگل نقل شده است.

کتاب خطی در شن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به تاریخ و سیاست پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب خطی در شن

مثل خیلی ازسیاحت نامه نویس ها، سایکس دوست داشت تظاهرکند، دارد به سرزمین های ناشناخته می رود. او ادعا می کرد راه هایش را با کنجکاوی در قسمت هائی از نقشه که سفید تر بودند یا پر بودند از علامت سوال و خطوط نقطه چین انتخاب می کند. دیدن اروپائی های دیگر منظره را خراب می کرد. در حالی که بل، مثل بسیاری دیگر از معاصرینش، سایکس را خیلی سرگرم کننده‌یافت اما سایکس از این که به خانم بل برخورد کرده است، خیلی خشنود نبود. او برای همسرش بل را این گونه توصیف کرد: وراج چرت وپرت گوی از خود ر اضی، غلو کن، سینه تخت، مرد نما، جهانگرد، باسن جنبان و یاوه گوی احمق را باهم مخلوط کن.

همان طورکه سایکس در اولین سخنرانی پارلمانی خود مطرح کرد امپراتوری عثمانی در آن زمان رو به قهقرا بود. پس از این که حکومت سلطان در ۱۸۷۶ ورشکسته شد دولت بریتانیا سیاست پنجاه سالهٔ پشتیبانی ازتمامیت و استقلال عثمانی به عنوان سپری در برابر جاه طلبی های دیگر قدرت ها را رها کرد. بریتانیا در ۱۸۷۸ قبرس، و چهار سال بعد مصر و کانال سوئز را تسخیر کرد تا راه به هند را تأمین کند. همان طور که کانال تبدیل به شریان اصلی تجارت رو به رشد شرقی انگلیس شد مصرتبدیل به نقطهٔ اتکاء امپراتوری بریتانیا گشت.

بدنبال ناتوانی عثمانی درپرداخت، در حالی که سرمایه گذاران انگلیسی آنچه از پولشان مانده بود برداشته و فرار کردند، فرانسوی ها داخل شدند تا جای آنها را بگیرند. فرانسوی ها تا آن زمان اعتبار زیادی در امپراتوری از طریق سازمان های مذهبی شان کسب کرده بودند این سازمان ها تعداد زیادی مدرسه را اداره می کردند که بهتر و پر طرفدار تر از معادل عثمانی آنهابودند. در کوششی برای استفاده از خرابی وضع ترک ها آنها بیشتر قرض های حکومت عثمانی را خریدند، و بیش از در آمد سالانه حکومت خود شان بر سر ماندن عثمانی قمارکردند. ترک های جوان، که قدرت را در یک کودتا در ۱۹۰۹ بدست گرفتند، نتوانستند روند پوسیدگی را متوقف کنند. آنها لیبی و باقیماندهٔ تملکات اروپائی خود را د ر بالکان سه سال بعد از دست دادند.