کتاب جمهوری لیبریا

کتاب جمهوری لیبریا نوشته احمد علامه فلسفی است که به معرفی ویژگی‌های طبیعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و جاذبه‌های گردشگری کشور لیبریا می‌پردازد و روابط ایران با این کشور را بررسی می‌کند.

درباره جمهوری لیبریا

لیبـِریا کشوری است در غرب آفریقا. پایتخت آن مانروویا است. این کشور در حاشیه شمالی خلیج گینه در غرب آفریقا قرار گرفته‌است. کشور لیبریا در سال ۱۸۴۷ توسط بردگان آزادشده‌ای که از آمریکا به قاره آفریقا بازگشته بودند بنیاد شده و یکی از قدیمی‌ترین جمهوریهای قاره آفریقا است. این کشور از دهه ۱۹۹۰ به دلیل جنگ‌های طولانی داخلی و نیز نقشی که در جنگ سیرالئون داشت، کشوری شناخته شده‌است.

لیبریا دارای حدود ۵ میلیون جمعیت است. زبان رسمی این کشور انگلیسی است که به همراه ۲۹ زبان محلی آفریقایی دیگر در این کشور تکلم می‌شود. مسیحیت، اسلام و برخی عقاید دیگر در این منطقه رواج دارد. واحد پول این کشور دلار لیبریا می‌باشد. الماس، آهن، کائوچو، قهوه و کاکائو از محصولات صادراتی این کشور است.

 خواندن کتاب جمهوری لیبریا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 همه دوست‌داران مطالعات کشورشناسی مخاطبان این کتاب‌اند.

 بخشی از کتاب جمهوری لیبریا

جغرافیا -لیبریا بین گینه، ساحل عاج و سیرالئون قرار دارد و می‌توان از آن‌ها به عنوان دروازه غربی آفریقا یاد کرد، زیرا راه ورود به همه کشورهای آفریقای غربی است. از راه این کشور و خلیج گینه می‌توان به کشورهای بنین، توگو، نیجریه، کامرون و همچنین کشور چاد راه یافت.

در لیبریا منطقه باتلاقی پست ساحلی در جوار منطقه‌ای مرتفع تر و پوشیده از جنگل‌های استوایی است. رودهای مهم آن سنت پل، سنت جان، سِس و بلندترین نقطه لیبریا کوه نیمبا، با ۱۳۸۰ متر است. لیبریا با فصل مرطوب در تابستان و فصل خنک در زمستان، آب و هوایی استوایی دارد.

تاریخ-کشور لیبریا که قبل از مهاجرت بردگان سیاه پوست آزاد شده در آمریکا ساحل غله نامیده می شد، به دلیل این که بعد از کشف آمریکا برای اداره کردن مزارع نیشکر و پنبه و کار در منازل در نیمکره غربی، دلالان برده از روستاهای ساحلی افراد بومی سیاه پوست به ویژه جوانان از مرد و زن را ربوده و با کشتی به آنجا می بردند تقریباً از سکنه خالی شد. ربودن برده ها از سواحل غربی آفریقا از ۱۶۱۹ میلادی آغاز شد و منحصر به ساحل غله نبود، بلکه از سیرالئون، گینه و کشورهای واقع در ساحل خلیج گینه نیز انسان های سیاه پوست را می ربودند تا در ایالات متحده ، آمریکایی ها کارهای سخت توام با تحقیر و شکنجه را به آن ها تحمیل میکردند

در ایالات متحده این بردگان توسط مسیونرهای مذهبی شستشوی مغزی و سپس آنها را به مسیحیت تبدیل می کردند. در سال ۱۸۱۶ میلادی در زمان ریاست جمهوری «جیمز مدیسون» کنگره آمریکا قانونی را برای اسکان بردگان آزاد شده توسط اربابانشان در آفریقا تصویب کرد. از آن زمان به بعد واردکردن برده از سواحل آفریقای سیاه راکد شد و فقط عده ای از آن ها را برای کار در مزارع نیشکر به جزایر آنتیل می بردند.

در ۱۸۲۱ و ۱۸۲۲ انجمن کوچ نشین آمریکا، لیبریا را برای استقرار بردگان آزاد شده بنیاد گذاشت.تا آنکه جیمز مونرو به ریاست جمهوری رسید و شخصاً به ریاست انجمن مهاجرت بردگان آزاد شده نائل گردید و در زمان او به سال ۱۸۲۲میلادی اولین گروه از بردگان آزاد شده که به دین مسیح نیز مسخ شده بودند وارد ساحل کشوری شدند که به سبب آزادی خود آن را «لیبریا» نامیدند و شهر مونروویا توسط آن ها در ساحل اقیانوس اطلس ساخته شد. این مهاجران وقتی شهر مونروویا را ایجاد کردند تشکیلات شهری شبیه به آمریکا ایجاد کردند. آن ها در چند شهر بندری کلیساهای بزرگی نیز برپا کردند

در ۲۴ جولای ۱۸۴۷ میلادی لیبریا به عنوان یک کشور مستقل به جهان معرفی گردید و بلافاصله دولت انگلستان و سپس سایر دولت های اروپایی آن را به رسمیت شناختند. اولین رئیس جمهور این کشور جوزف رابرتس سیاه پوست اهل ویرجینیا و مسیحی مذهب بود. در آن زمان یک قانون اساسی شبیه ایالات متحده برای لیبریا نوشته شد. در جمهوری لیبریا از زمان جوزف رابرتس تا زمان ریاست جمهوری ویلیام توبمان نزدیک به یک قرن، نوزده نفر به ریاست جمهوری رسیدند که اکثر آن ها طرفدار حزب TWP بودند. این حزب سابقاً در انگلستان ایجاد شده بود و طرفداران آن عقاید لیبرالی و آزادی خواهانه داشتند. زمامداران لیبریا در مدت یک قرن کوشیدند که میان بومیان و مهاجران که حکومت به دست آن ها بود، آشتی برقرار سازند ولی موفق نمی شدند.

در ۱۸۴۷ در لیبریا اعلام جمهوری شد. سیاهپوستان مهاجر آمریکایی بر افریقایی‌های محلی چیرگی یافتند و کنترلشان را به دور از ساحل گسترش دادند.

ویلیام توبمان در اول ژانویه ۱۹۴۴ میلادی به ریاست جمهوری رسید و برای اعتلای کشور دو خط مشی را دنبال کرد. این دو سیاست عبارت بودند از :

۱- اتحاد سران قبایل بومی با کارگزاران حکومتی که همان سپاه پوست های مهاجر بودند جهت حفظ وحدت کشور،

۲- ایجاد دروازه های باز برای سرمایه گذاری کشورهای خارجی در کشور.

ویلیام توبمان که اول جولای ۱۹۷۱ میلادی در بیمارستانی در لندن فوت کرد مدت ۲۷ سال در چندین دوره به ریاست جمهوری رسید. پس از مرگ ویلیام توبمان معاون او ویلیام تولبرت به ریاست جمهوری لیبریا رسید. او قبل از احراز پست ریاست جمهوری رئیس یک گروه مسیحی و استاد لژ فراماسونری لیبریا بود.

ویلیام تولبرت در سال ۱۹۷۵ میلادی بار دیگر به ریاست جمهوری انتخاب شد.

از ۱۸۷۸ تا ۱۹۸۰ قدرت در دست رؤسای جمهوری از حزب ویگ واقعی، از جمله ویلیام تابمن (رئیس‌جمهور از ۱۹۴۴ تا ۱۹۷۱) بود. جانشین وی، ویلیام تالبرت طی کودتایی به رهبری ساموئل دو ترور شد. ساموئل دوئه اولین لیبریایی با نیاکان محلی بود که حکومت کرد.

در نتیجه شورش علیه رژیم دیکتاتور ویلیام تولبرت ، در ۱۲ آوریل ۱۹۸۰ میلادی استوار یکم ساموئل دو با یک کودتای خونین نظامی ، تولبرت و اطرافیان او را کشته و خود با درجه ژنرالی به ریاست جمهوری لیبریا رسید. ساموئل دو در ابتدای حکومتش حزب دموکراتیک ملی لیبریا را تشکیل داد. اما یک دیکتاتوری نظامی را پیاده کرد.

ساموئل دو در ۱۳ ژوئن ۱۹۸۱ میلادی عده زیادی از نظامیان کشور را به اتهام کودتا علیه خودش تیرباران کرد و سپس عده ای از اعضای اتحادیه های کارگری را دستگیر کرد.

چارلز تیلور در ۱۹۹۰، نظام سیاسی لیبریا به دلیل جنگ داخلی از هم پاشید. سیرالئون و لیبریا برای سالها گرفتار جنگ داخلی بوده‌اند و چارلز تیلور نقشی اساسی در هر دو جنگ ایفا کرد. چارلز تیلور متهم است که با مداخله در جنگ داخلی خونین سیرالئون از سال ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۱ انواع جرائم از جمله قتل، تجاوز، فرستادن کودکان به جنگ، برده داری و غارت بوده‌است.

ایالات متحده برای کمک به عامل خود یعنی چارلز تیلور و همچنین سروسامان دادن به اقتصاد لیبریا چندین بار به دولت تیلور کمک مالی کرد و ضمناً چارلز تیلور وسائل بازگشت بیش از دویست هزار نفر آواره جنگ های داخلی را که در کشورهای همسایه به سر می بردند به داخل کشور فراهم کرد.