کتاب مقدمه ای بر تربیت مربی آموزش فرهنگ ایمنی ترافیک

کتاب مقدمه ای بر تربیت مربی آموزش فرهنگ ایمنی ترافیک نوشته مهدی دیوسالار است. کتاب مقدمه ای بر تربیت مربی آموزش فرهنگ ایمنی ترافیک را انتشارات راز نهان برای کمک به مربیان آموزش ایمنی ترافیک منتشر کرده است.

درباره کتاب مقدمه ای بر تربیت مربی آموزش فرهنگ ایمنی ترافیک

مربی معلم، روان‌شناس یا مشاور نیست. او برای مسائل و مشکلات افراد راهکاری ارائه نمی‌کند، کسی را نیز نصیحت نمی‌کند. او کمک می‌کند تا افراد خودشان برای رسیدن به آگاهی و رسیدن به پاسخ‌ها حرکت کنند و پیچیدگی‌های ذهنی خود را رها کرده و به شفافیت برسند. افراد به کمک مربی به آگاهی‌هایی در مورد خودشان و اهدافشان دست می‌یابند. این کتاب راهنمایی است برای مربیانی که قرار است در حوزه ایمنی ترافیک فعالیت کنند.

خواندن کتاب مقدمه ای بر تربیت مربی آموزش فرهنگ ایمنی ترافیک را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام مربیان پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب مقدمه ای بر تربیت مربی آموزش فرهنگ ایمنی ترافیک

مک کی (۲۰۰۷) شرایط و ویژگی‌های مربی را شامل مواردی همچون تجارب، مهارت ها، آموزش و سطح رشد و توسعه او می‌داند. بهترین مربیان افرادی همدل، حامی و پشتیبان، اهل عمل و دارای اعتماد به نفس بالا هستند. آن ها بایستی قادر باشند اقدامات بهبود موثری را پیشنهاد دهند و بایستی به کارکنان احترام بگذارند. (نئو ، ۲۰۱۰: ۳۴۳) مربی‌گری یکی از روش‌های آموزش و بهسازی منابع انسانی است. روشی که در کشورهای توسعه‌یافته جهت ارتقای بهره‌وری و بهبود عملکرد نیروی انسانی خود مورد استفاده قرار می‌گیرد و متخصصان این کشورها تلاش‌های وسیعی در جهت اجرای چنین روش آموزشی و بهره‌گیری فراوان از نتایج از آن به‌عمل می‌آورند. (فتحی واجارگاه و همکاران، ۱۳۹۵ : ۲۴). برخی از صاحب‌نظران بر این باورند که زمان دقیق شروع مربی‌گری مشخص نیست. اما تاریخچه مربی‌گری را می‌توان به زمان سقراط حکیم (۴۲۷تا ۳۴۷قبل از میلاد) نسبت داد. سقراط اعتقاد داشت افراد هنگامی که به بهترین وجه یاد می‌گیرند که مسئولیت کارهایی گه به آن‌ها واگذار شده است را بر عهده گیرند. (کامپا و اندرسون ، ۲۰۱۱: ۵۳) جوو (۲۰۰۵) واژه «مربی» از کوکس به معنای روستایی در کشور مجارستان که در آنجا کالسکه‌های با کیفیت بسیار عالی و گران‌قیمت تولید می‌شده است، نشات گرفته است. مربی‌گری که در زبان انگلیسی به آن کوچینگ گفته می‌شود، اولین بار در قرن پانزدهم در انگلستان مورد استفاده قرار گرفت. یعنی ابزاری و وسیله‌ای که شما را از جایی که هم‌اکنون در آن هستید به جایی که می‌خواهید باشید، می‌برد. (کندی، ۲۰۰۹: ۶۸) 

ویلسون (۲۰۰۴) می‌گوید، در قرن نوزدهم نیز دانشجویان دانشگاه‌های انگلستان این لغت را برای توصیف برخی از استادانی که در درس‌ها به آن‌ها کمک می‌نمودند و دروس مشکل را به زبانی ساده برای آن‌ها تدریس می‌کردند، به کار می‌بردند. آن‌ها این استدلال را داشتند که خودشان در کالسکه افرادی که به آن‌ها در درس کمک می‌کنند، سوار شده‌اند. اما به‌کارگیری مربی‌گری در مدیریت و آموزش در اواسط سال ۱۹۸۰میلادی توسط توماس لئونارد در ایالات متحده آمریکا ایجاد شد. از آن پس رشد و گسترش آن در بریتانیا، ژاپن، کانادا، استرالیا، سنگاپور و نیوزیلند ادامه داشت و امروزه بسیاری از دانشگاه‌های معتبر آمریکایی، کانادایی و اروپایی به‌عنوان یک سبک در مدیریت و آموزش سازمان‌ها در راستای کمک به افراد برای کسب دستاوردهای بهتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. (فتحی واجارگاه و همکاران، ۱۳۹۵: ۲۶)

 علی‌رغم آنکه مربی‌گری به‌عنوان یک روش و عمل مؤثر و محبوب شناخته شده است ولی با این حال در تعاریف آن ضعف و اخلاف نظر وجود دارد. به‌طورکلی مربی‌گری، یک فرایند آگاهانه است که از مذاکرات (گفت و شنود) حساب شده جهت ایجاد محیطی برای رشد اشخاص، اعمال هدفمند و پیشرفت مداوم و پایدار استفاده می‌کند. (صفرزاده و همکاران، ۱۳۹۰: ۱۵)