کتاب درمان مبتنی بر نظام های درونی خانواده

کتاب درمان مبتنی بر نظام های درونی خانواده نوشته ریچارد سی شوارتز و مارتا سوئیزی است که با ترجمه فاطمه خلیلی منتشر شده است.

درباره کتاب درمان مبتنی بر نظام های درونی خانواده

جنبش درمان خانواده که رفتارهای افراطی افراد را در بافت نظامی بزرگ‌تر بررسی می‌کند، از حوزه سلامت روان جداشده است تا روی بافت و روابط متمرکز شود. نظام‌های درونی خانواده(IFS) با در نظر گرفتن روان ‌به‌عنوان محیط ارتباطی که به‌وسیله هویت‌های مستقل مستقر به وجود آمده است، از این دیدگاه فراتر می‌روند. مدل نظام‌های درونی خانواده ما را به کنجکاوی درباره انگیزه‌ها و تعاملات این گروه درونی هدایت می‌کند که روایت‌های مختص خود را برای گفتن دارند. این کتاب سعی دارد درمان مبتنی برنظام خانواده را بررسی می‌کند و اطلاعات کاملی در اختیار مشاوران و روان‌درمانگران قرار می‌دهد. 

خواندن کتاب درمان مبتنی بر نظام های درونی خانواده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان و فعالان حوزه روان‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب درمان مبتنی بر نظام های درونی خانواده

ما فصل مقدمه را با روایتی شروع می‌کنیم که چگونه من مدل نظام‌های درونی خانواده (IFS) را به وجود آوردم. بین شش پسری که از جنیوا و تد شوارتز به دنیا آمدند، از همه بزرگ‌تر هستم. تد یک فیزیکدان بسیار موفق در سطح دانشگاهی بود که اکتشافات مهمی در حوزه درون‌ریزشناسی انجام داد و بعد رئیس یک مرکز پزشکی بزرگ در شیکاگو شد. درحالی‌که من از هدایای زیادی که از او دریافت کرده‌ام، از او سپاسگذارم، همچنین مسئولیتی را در قبال آن هدایا داشتم. او می‌خواست تا پسرانش در علم پزشکی از او پیروی کنند و بنابراین ‌به‌عنوان پسر اول در بین آن شش پسر، فشار بیشتری روی من بود. اما من آن موقع (و تا حد زیادی هنوز هم) استعداد ذاتی در علوم سخت و ‌‌به‌طورکلی علاقه‌ای به مدرسه نداشتم و ندارم که این ‌‌مسئله پدر من را عصبانی می‌کرد.

زمانی که کارنامه را به خانه می‌بردم و از شدت وجدان‌درد از درون می‌سوختم، ناراحتی او ناراحتی خود را با سرزنش شدید همیشگی خود ابراز می‌کرد.

از آن اتفاق‌ها، من چیزی را که در این کتاب مسئولیت بی‌ارزشی می‌نامم، یاد گرفتم که همراه یک راهنما است تا ارزش خودم را به او ثابت کنم. این راهنما، یک محرک باارزش در روزهای اولیه بود که سعی داشتم باوجود مقاومت‌های زیاد، این مدل از ‌‌روان‌درمانی را ایجاد کنم.

هر تابستان در سال‌های دوران دانشگاه، پدرم، من را ‌به‌عنوان دستیار واحد ‌‌روان‌درمانی بزرگ‌سالان در مرکز پزشکی خودش در شیکاگو ‌‌به کار می‌گرفت. کار من این بود تا بیماران را به بولینگ، شنا و یا سینما ببرم. درنتیجه، بچه‌ها و من با هم دوست می‌شدیم. من احساس خوبی داشتم زمانی که می‌دیدیم، بچه‌ها دور از خانواده‌های خود، تنها با دانستن اینکه خانواده‌هایشان تابستان بعدی به بیمارستان برمی‌گردند، حالشان در تابستان رو به بهبود است. چون من اغلب در تعطیلات آخر هفته کار می‌کردم، اغلب در سالن بودم زمانی که خانواده‌ها برای ملاقات می‌آمدند و من می‌شنیدم که والدین عصبانی آن‌ها به خاطر کارهایی که بچه‌‌های آن‌ها خانواده خود را شرمسار کردند، ناراحت هستند. بعد از رفتن والدین آن‌ها، به آن‌ها می‌گفتم که راحت باشند. همچنین از آن‌ها می‌پرسیدم آیا متخصصان درمانی آن‌ها کاری برای عصبانیت خانواده‌های آن‌ها انجام می‌دهند. آن‌ها پاسخ می‌دادند که متخصصان درمانی آن‌ها هرگز با خانواده آن‌ها صحبت نمی‌کنند و به‌ندرت با آن‌ها حرف می‌زنند. درحالی‌که متخصصان درمانی باید به معنای احساسات و رفتار کودکان که اغلب آن‌ها گوش می‌کنند، توجه کنند. اگر کودک حرف نزند، تمام جلسات با سکوت سپری می‌شود. اگرچه دانش کمی درباره ‌‌روان‌درمانی داشتم، می‌دانستم این تصور اشکالی دارد. یک تابستان من ‌‌به‌طور خاصی شیفته یک دختر زیبا ۱۶ ساله شدم که به هروئین معتاد بود. او ‌‌به‌طور خصوصی به من گفت که پدرش به او دست‌درازی کرده است. یک روز زمانی که والدین او برای ملاقات آمدند، پدرش با بی‌اعتنایی نشسته بود درحالی‌که مادرش دادوفریاد می‌کرد که خودخواهی او به آن‌ها آسیب‌زده است. این نوجوان روز بعد خودکشی کرد. من چیزهای زیادی را حس می‌کردم، به‌خصوص ظلم در بی‌عدالتی در اتفاقی که برای این دختر افتاد. من تصمیم گرفتم تا یک متخصص ‌‌روان‌درمانی شوم و کارها را بهتر انجام دهم. یک مشاور در دانشگاه ما دوره روانشناسی بالینی را تدریس می‌کرد.