ابوتراب خسروی
ابوتراب خسروی( -۱۳۳۵)، نویسنده معاصر ایرانی است.
جوانی خسروی به دلیل شغل نظامی پدرش در شهرهای مختلف ایران گذشت.
سال‌های ۱۳۴۸ و ۱۳۴۹ در دبیرستانی در اصفهان درس می‌خواند و شاگرد هوشنگ گلشیری بود.
او لیسانس آموزش ابتدایی دارد و سال‌ها در شیراز به کودکان عقب‌ماندهٔ ذهنی آموزش داده است. در حال حاضر بازنشسته شده و در شهر شیراز زندگی می‌کند.
آثار ابوتراب خسروی از مضامین سوررئال با تکیه بر ویژگی‌های رمان پست مدرن بهره گرفته است. او با احاطه نسبی بر ادبیات کهن، دارای نثری پخته و قوی است.
در آثار خسروی زبان ویژه‌ای می‌بینیم که تمایل به باستان‌گرایی، کهن‌الگویی و بازگشت به زبان متون مقدس دارد.
نوشته‌های او بوی رویا و اسطوره می‌دهد و به همین دلیل «همه‌زمانی» و «همه‌مکانی» است.
آثار خسروی انسان را به درنگ، اندیشیدن و استغراق در واژه‌ها دعوت می‌کند. موضوعاتی مثل هستی، مرگ، عشق و انسان که با استحاله‌های پی در پی در آثار وی وجود دارند از موضوعات اصلی کارهای اوست.
از جمله آثار وی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
هاویه، دیوان سومنات، اسفار کاتبان، رود راوی، ویران، حاشیه‌ای بر مبانی داستان و ملکان عذاب.
برخی از جوایز و افتخارات وی عبارت است از:
ـ برنده جایزه مهرگان ادب، برای رمان «اسفار کاتبان».
ـ برنده چهارمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری برای رمان «رود راوی».
ـ برنده یازدهمین دوره جایزه هوشنگ گلشیری برای مجموعه داستان «کتاب ویران».
ـ برنده هفتمین دوره جایزه ادبی جلال آل احمد برای رمان «ملکان عذاب».
