ویلیام. اچ. مکریون
ویلیام اچ مک ریون بازنشستهی نیروی دریایی ایالات متحده است که در ۶ نوامبر ۱۹۵۵ در پاینهرست در کارولینای شمالی متولد شد. پدرش یک افسر نیروی هوایی بود و خانوادهاش در کودکی ویلیام به تگزاس نقل مکان کردند. مادر مک ریون در تگزاس به دنیا آمده بود و خود مک ریون نیز به شدت به این ایالت احساس تعلق میکرد.
مک ریون جوان در سیزدهسالگی غواصی را آغاز کرد. او که یک ورزشکار مشتاق بود، علاوه بر غواصی، فوتبال نیز بازی میکرد. با توجه به سابقهی نظامی پدرش و همچنین دوستان خانوادگی، کار در ارتش چیزی بود که مک ریون همیشه مد نظر داشت. پس از فارغالتحصیلی از دبیرستان در تگزاس، او با بورسیهی تحصیلی وارد دانشگاه تگزاس در آستین شد و به نیروی دریایی ROTC پیوست. پس از کاوش در دورههای پیشپزشکی و حسابداری، او یک شغل مناسب به عنوان روزنامهنگار پیدا کرد. مک ریون از نوشتن لذت میبرد و آموزش ارتباطات را در حرفهی نظامی خود بسیار مفید میدانست.
ویلیام اچ مک ریون با آغاز خدمت در نیروی دریایی، به برنامهی آموزشی SEALs (گروههای دریایی، هوایی و زمینی)، برنامهی ویژهی نیروهای نخبه دست یافت. SEALها برای کار در تمام محیطها (دریا، هوا و زمین) در شدیدترین شرایط آبوهوایی آموزش میبینند. مک ریون ورزشکار به خواستههای سختگیرانهی تمرینهای SEAL عمل کرد، فرآیندی که خود او آن را «عمر انباشتهشده در شش ماه» میخواند.
پس از اتمام آموزش پایهی انهدام زیر آب SEAL، مک ریون به تیم تازهتاسیس SEAL Six ملحق شد. به این ستوان جوان یک جوخه برای فرماندهی داده شد، اما او خیلی زود با فرماندهی تیم، ریچارد مارسینکو، دچار مشکل شد، شیوههای رهبری آنها با یکدیگر تضاد پیدا کرد و مک ریون از این سمت عزل شد. در مواجهه با این شکست، ستوان جوان میتوانست ادامهی کار دریایی خود را خارج از برنامهی SEAL دنبال کند، اما او مصمم بود خود را ثابت کند. او به تیم SEAL Four ملحق شد و در آنجا فرماندهی یک جوخهی کامل به او داده شد. مک ریون در موقعیت جدید خود به موفقیت دست یافت. در اواسط دههی ۱۹۸۰، دولت رونالد ریگان از افزایش عمدهی نیروهای نظامی ایالات متحده، از جمله گسترش SEALها و سایر نیروهای ویژه حمایت کرد. با رشد جامعهی عملیات ویژه، حرفهی مک ریون نیز پیشرفت کرد.
ویلیام اچ مک ریون مدرک کارشناسی ارشد خود را در دانشکدهی فوق لیسانس نیروی دریایی در مونتری، کالیفرنیا کسب کرد. او به عنوان دانشجوی برنامهی امور امنیت ملی وارد این دانشگاه شده بود، اما به زودی نیاز به برنامهی تحصیلات تکمیلی در عملیاتهای ویژه، نه فقط برای نیروی دریایی، بلکه در سراسر نیروهای مسلح را احساس کرد. او به ایجاد برنامهی درسی عملیات ویژه کمک کرد و اولین فارغالتحصیل این برنامه نیز شد. پایاننامهی کارشناسی ارشد او، نظریهی عملیات ویژه، در سال ۱۹۹۶ منتشر شد. این اثر بارها تجدید چاپ شده، به چندین زبان ترجمه شده و در سراسر جهان مورد مطالعه قرار گرفته است.
مک ریون علاوه بر تجربهی فرماندهی و کار آکادمیک، سوابق چشمگیری از خدمت در پستهای اداری نیز به دست آورد. شهرت مک ریون فراتر از نیروی دریایی و در سراسر جامعهی عملیات ویژه گسترش یافته بود. او به عنوان معاون فرماندهی کل عملیات در فرماندهی عملیات ویژهی مشترک نیز منصوب شد.
کاپیتان مک ریون به عنوان فرماندهی گروه یکم جنگ ویژهی نیروی دریایی، در تابستان ۲۰۰۱ یک تمرین سقوط آزاد ۱۰۰۰ فوتی را رهبری میکرد. در این زمان، حادثهای رخ داد که به راحتی میتوانست به قیمت جان او تمام شود. در حین سقوط آزاد، فردی که جلوتر از او بود، چتر نجات خود را خیلی زود باز کرد و مک ریون در حین باز شدن چتر نجات، به آن برخورد کرد. در این زمان او نیز چتر خود را باز کرد اما طی این عملیات آسیب بسیاری دید. عمل جراحی فوری توانست کمر و لگن شکستهی او را ترمیم کند، اما مک ریون پس از این حادثه مجبور شد ماهها بیتحرک بماند.
در سال ۲۰۱۴، دریاسالار ویلیام اچ مک ریون پس از ۳۷ سال خدمت در نیروی دریایی ایالات متحده، بازنشستگی خود را اعلام کرد. در ماه می همان سال، او در دانشگاه تگزاس در آستین سخنرانیهایی را ایراد کرد. زمانی که این سخنرانیها در اینترنت منتشر شد، در عرض چند هفته میلیونها بیننده را به خود جذب کرد. پس از آن، از مک ریون درخواست شد پست ریاست دانشگاه تگزاس را بپذیرد و انتصاب او به این سمت در ژانویهی ۲۰۱۴ اعلام شد.
ویلیام اچ مک ریون در کتاب خود با عنوان تختخوابت را مرتب کن (۲۰۱۷)، موضوعات سخنرانی آغازین خود را گسترش داد. مک ریون در این کتاب، درسهای حرفهای خود را به عنوان یک دریاسالار برای چالشهای زندگی روزمره و کار به همگان ارائه داد. در روزهای پایانی سال ۲۰۱۷، مک ریون برنامههای خود را برای بازنشستگی از دانشگاه تگزاس در سال ۲۰۱۸ اعلام کرد. در همان سال، او کتاب زندگینامه و خاطرات خود را به نام داستانهای دریا: زندگی من در عملیات ویژه را نیز منتشر کرد.
