دانلود و خرید کتاب صوتی بچه هایمان به ما چه می آموزند؟

کتاب صوتی بچه هایمان به ما چه می آموزند؟ نوشتهٔ پیرو فروچی و ترجمهٔ مهسا ملک مرزبان است. گویندگی این کتاب صوتی را مهدی خلیلی انجام داده و آوانامه آن را منتشر کرده است. این اثر حاوی درس‌هایی دربارهٔ لذت زندگی و عشق و هشیاری است. بچه‌ها فیلسوفان واقعی زندگی هستند.

درباره کتاب صوتی بچه هایمان به ما چه می آموزند؟

نویسندهٔ کتاب صوتی بچه هایمان به ما چه می آموزند؟ (What Our Children Teach Us) معتقد است که با زندگی در کنار بچه‌ها، همه‌چیز رنگ‌وبوی دیگری می‌گیرد؛ زیبایی، عشق، معصومیت، بازی، درد و حتی مرگ. «بچه‌هایمان به ما چه می‌آموزند؟» را کتاب سحرآمیزی دانسته‌اند که پر است از شوخی‌های جالب. این کتاب صوتی به ما نشان داده است که اگر دست از شنیدن و آموختن برداریم، هر لحظه بودن در کنار بچه‌ها می‌تواند فرصتی بی‌نظیر برای تغییرکردن و رشد به ما بدهد. پیرو فروچی (Piero Ferrucci)، روان‌درمانگر معتبر ایتالیایی معتقد است سفر پدرومادری، راهی است به‌سوی تحول و تکامل، توالی تجربیاتی که می‌تواند ما را غنی کند، تجربه‌ای که هیچ درس و دانشگاه و کتابی نمی‌تواند در ما پدید آورد. گفته شده است که آنچه باعث تمایز این کتاب از دیگر کتاب‌های روان‌شناسی دربارهٔ بچه‌ها می‌شود، این است که پیرو فروچی در پی معادلات معمول روابط بچه‌ها و پدر و مادرها نیست و نمی‌خواهد به ما یادآوری کند چه نکاتی را باید به بچه‌هایمان بیاموزیم؛ بلکه به آینه‌ای که بچه‌ها جلوی روی بزرگ‌ترها می‌گیرند نگاه کرده و کوشیده است به خودانگیختگی و آگاهی اخلاقی دست یابد و در نهایت به اصلاح خود و رفتارهای نادرست ناخودآگاهش برسد. این کتاب نخستین‌بار در سال ۱۹۹۷ میلادی انتشار یافت. نسخهٔ چاپی این اثر در ایران را نشر «نی» منتشر کرده است. بچه‌ها فیلسوفان واقعی زندگی هستند؛ با آن‌ها از طریق این کتاب صوتی همراه باشید.

شنیدن کتاب صوتی بچه هایمان به ما چه می آموزند؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به همهٔ پدرها و مادرها پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صوتی بچه هایمان به ما چه می آموزند؟

امیلیوی سه‌ساله داشت بازی می‌کرد و هی می‌پرید. صد بار بیشتر این کار را انجام داده بود. هر بار می‌گفت: «بابا، بابا، نگام کن، ببین چه جوری می‌پرم؟ ببین. این یه پریدن جدیده.» و از کاری که می‌کرد خیلی خرسند بود. از سه‌چهارتای اولش خوشم آمد، اما بعد از مدتی خسته شدم. داخل پارک ذهنم را پرواز دادم، بی‌توجه و سربه‌هوا شدم. نه اشتباه نکنید؛ من بچه‌ام را خیلی دوست دارم. حتی پیش از دنیاآمدنش با خودم تصمیم گرفته بودم کلی از وقتم را برای او صرف کنم، اصلاً دوست نداشتم در زندگی او پدری غایب باشم. گرچه رابطهٔ خیلی خوبی با هم داریم ولی اغلب بعد از چندساعت بودن با او حوصله‌ام سر می‌رود، به ساعتم نگاه می‌کنم تا ببینم کی نوبت همسرم می‌شود که بیاید و مراقبش باشد. بعضی وقت‌ها انگار ساعت زده باشم از جایم می‌پرم و دنبال کارم می‌روم که گاهی اوقات به شوخی با ویوین درباره‌اش حرف می‌زنیم.

*

 تنها زمانی به حال برمی‌گردم که چیزی مثل درد، لذت یا شگفتی مرا به خود بیاورد. اگر در زمان حال کاملاً سرحال و هوشیار باشم، همه‌چیز متفاوت است. در لحظهٔ حقیقی هیچ‌یک از مشکلاتم وجود ندارند، یا اگر هم مشکلی هست برایم جور دیگری بروز می‌کند. اشکال مبهم یا ترسناکی که در ذهنم ساخته‌ام در شفافیت حال دیده می‌شوند و قدرت رعب‌آورشان را برایم از دست می‌دهند و این حال دیگر از یادم نمی‌رود.