دانلود و خرید کتاب صوتی زندگی نامه من

کتاب صوتی «زندگی نامه من» نوشتهٔ الکس فرگوسن با ترجمهٔ ماشااله صفری و طاها صفری و گویندگی آرمان خدادادی در آوانامه منتشر شده است.

درباره کتاب زندگی نامه من

سِر الکس فرگوسن بازیکن و سرمربی فوتبال بازنشسته اهل گلاسگو اسکاتلند است که بین سال های ۱۹۸۶ تا ۲۰۱۳، هدایت باشگاه منچستر یونایتد را برعهده داشت. او پرافتخارترین مربی تاریخ فوتبال با کسب ۴٩ جام است و بهترین و موفق‌ترین مربی تاریخ فوتبال به شمار می‌آید. در ماه می ۲۰۱۳ موفق‌ترین مربی تاریخ بریتانیا، به طرز ناگهانی و غیرمنتظره بازنشستگی خود را در هفته‌های پایانی فصل اعلام کرد، این خبر بدون هیچ‌گونه پیش‌زمینهٔ خاصی، در فاصلهٔ دو هفته مانده به پایان فصل اعلام شد. در روز خداحافظی وی، اکثر شبکه‌های خبری انگلستان و جهان این خبر را تیتر اصلی اخبار خود قرار دادند، سیل عظیمی از پیام‌ها بابت، خداحافظی سرآلکس فرگوسن روانه شد، از رقیبان گرفته تا شاگردان قدیمی، از ریاست یوفا و فیفا تا نخست‌وزیر وقت بریتانیا؛ دیوید کامرون. فرگوسن پس از این بازنشستگی ناگهانی اقدام به نوشتن کتاب خاطرات خود کرد. هرچند که از سال‌ها قبل فکر نوشتن این زندگی‌نامه را در ذهن داشت. فرگوسن قبل‌تر کتاب «مربی‌گری زندگی‌ام» را به چاپ رسانده بود که اشاره به سال‌های جوانی‌اش در گلاسکو و دوستانش در آبردین داشت. کتاب زندگی‌نامهٔ من دربارهٔ سال‌های طلایی حضور او در منچستریونایتد است. این دو کتاب مکمل یکدیگرند.

کتاب زندگی نامه من را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به مطالعهٔ زندگی‌نامه‌ٔ افراد مشهور پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب زندگی نامه من

«چند روز بعد دیوید به من اطلاع داد که گلیزرها می‌خواهند با من صحبت کنند. وقتی جوئل گلیزر به من زنگ زد برای او توضیح دادم که تصمیمم به استعفای دیوید ارتباطی ندارد. گفتم که در کریسمس به این نتیجه رسیده‌ام. دلایلم را کامل شرح دادم. مرگ برژیت در اکتبر، زندگی همه‌ی ما را دچار تغییر کرده بود. کتی احساس تنهایی می‌کرد و افسرده بود. جوئل هم حرف‌های مرا درک کرد و قرار شد در نیویورک با هم دیدار کنیم. او باز هم سعی کرد مرا از بازنشستگی منصرف کند. از تلاش او برای متقاعد کردنم به بازگشت، تشکرکردم و البته از حمایتی که در این سال‌ها از من و برنامه‌هایم کرده بود. او هم عملکردم در باشگاه را ستایش کرد. سپس بحث در این مورد آغاز شد که چه کسی می‌تواند جانشین من باشد. فقط یک اسم در ذهن داشتم: دیوید مویس.

برای صحبت در این مورد با دیوید در منزلم قرار گذاشتم. گلیزرها اصرار داشتند فاصله بین اعلام خبر بازنشستگی من و خبر ورود مویس طولانی نشود. می‌خواستند همه چیز طی چند روز نهایی شود و مویس در جای خود قرار بگیرد. اسکاتلندی‌ها به یک چیز معروف هستند: اراده قوی. وقتی آن‌ها اسکاتلند را ترک می‌کنند تنها یک دلیل دارد: موفقیت! اسکاتلندی‌ها برای فرار از گذشته، کشورشان را ترک نمی‌کنند. آن‌ها می‌روند که بهتر شوند. این مسئله در تمام جهان قابل مشاهده است؛ مخصوصا درآمریکا و کانادا. ترک وطن یک راه حل برای موفقیت است نه یک نقاب. اتفاقی که برای من هم افتاد.

دیوید مویس هم در شوخ طبعی چیزی از بقیه اسکاتلندی‌ها کم نداشت. اما در حیطه کاری، همیشه جدی و مصمم هستیم. مردم همیشه می‌پرسیدند چرا در طول بازی، لبخند نمی‌زنم. من هم جواب می‌دادم چون برای لبخند زدن آنجا نیستم. آنجا ایستاده‌ام تا برنده شوم.

دیوید هم صاحب چنین ویژگی‌هایی است. پیش‌زمینه‌ی خانوادگی او را هم می‌دانستم. پدر او یک مربی در درامچاپل۲۷ بود که روزگاری من هم در آن تیم بازی کردم. خانواده خوبی هستند. نمی‌خواهم بگویم خانواده مویس در انتخابش نقش داشت ولی به هرحال چنین ویژگی‌هایی برای مردی که می‌خواهد مسئولیتی سنگین برعهده گیرد مهم است. درامچاپل را در سال ۱۹۵۷ ترک کردم وقتی پدر دیوید مویس یک مرد جوان بود. بنابراین ما آشنایی قبلی با هم نداشتیم. ولی داستان زندگی آن‌ها را می‌دانستم.»