دانلود و خرید کتاب صوتی اسکیمو ها چگونه فرزندانشان را تربیت می‌ کنند؟

کتاب صوتی اسکیمو ها چگونه فرزندانشان را تربیت می‌ کنند؟ نوشتهٔ می‌‌لینگ هوپگود و ترجمهٔ میلاد سبزه‌‌ آرای لنگرودی و با صدای سپیده مالمیر است و ناشر صوتی کتاب یاران فناور آن را منتشر کرده است. این کتاب دربارهٔ ماجراهای فرزندپروری از آرژانتین تا تانزانیاست.

درباره کتاب صوتی اسکیمو ها چگونه فرزندانشان را تربیت می‌ کنند؟

کتاب اسکیموها چگونه فرزندانشان را تربیت می کنند؟ نوشتهٔ می‌لینگ هوپگود و با ترجمهٔ میلاد سبزه‌‌ آرای لنگرودی، روایت ماجراهای فرزندپروری از آرژانتین تا تانزانیاست.

فرزندپروری فرایندی ثابت نیست بلکه تکامل می‌یابد، چراکه اکثر مادران و پدران می‌خواهند از بهترین اطلاعات و ابزارهای موجود برای کمک به موفقیت خانواده‌هایشان استفاده کنند. آیا تنها یک روش استاندارد فرزندپروری وجود دارد؟ از رویکردهای بومی فرزندپروری در کشورهای مختلف جهان و حتی در میان قبایل بدوی چه چیزهایی می‌توانیم بیاموزیم؟

استفاده از پوشک، کالسکه، غذاهای فوری، شیر خشک، اسباب‌بازی‌های کارخانه‌ای و... باعث شده است که بارداری، والدگری، دوران کودکی، نحوه تغذیه، خواب، آموزش و حتی بازی با کودکان در بسیاری از فرهنگ‌ها تغییر یابد و شیوه درست فرزندپروری در همه مشابه هم شود. هرچند رویکرد غربی به فرزندپروری اهمیت دارد اما به نظر می‌رسد دراین‌باره به صداهای متنوع‌تری نیاز داریم.

در این کتاب دکتر می‌لینگ هوپگود به عنوان یک مادر آگاه، نگاهی به رفتارهای متنوع فرزندپروری در کشورهای مختلف جهان از آرژانتین گرفته تا فرانسه، چین، ژاپن، کنیا، تبت و حتی قبایل و اقوام آکا، پولینزی و مایا می‌اندازد تا بینشی وسیع‌تر نسبت به ابعاد مختلف فرزندپروری داشته باشد.

شنیدن کتاب صوتی اسکیمو ها چگونه فرزندانشان را تربیت می‌ کنند؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به تمام والدین پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب صوتی اسکیمو ها چگونه فرزندانشان را تربیت می‌ کنند؟

«در حیاطی در بوئنوس آیرس نشسته‌ام و درحالی‌که کیک دارچینی‌ام را می‌خورم، با جمعی از دوستانم درباره نحوه فرزندپروری والدین بومی اینجا صحبت می‌کنیم. ما یک آمریکایی چینی‌تبار، یک آمریکایی بولیویایی‌تبار، یک آمریکایی آفریقایی‌تبار، زنی پرتغالی و دو آرژانتینی هستیم یعنی سه مادر، یک مادر باردار و دو نفر که شاید بعدها مادر شوند. گهگاهی شوهران ما و افراد دیگری نیز وارد بحث می‌شوند. موضوع بحثمان درباره تربیت فرزند در فرهنگ‌های دیگری غیر از فرهنگ خودمان است و داریم درباره چیزی شبیه به این صحبت می‌کنیم.

من می‌گویم: «دیوانه کننده است. اینجا والدین در ارتباط با فرزندانشان کارهای متفاوتی نسبت به ما انجام می‌دهند، کارهایی که اگر در آمریکا بودم احتمالاً برق از سرم می‌پرید.»

مادر آمریکایی دیگری حرفم را قطع می‌کند و می‌گوید: «حرف شما درست است! در اینجا وقتی پدر و مادرهای دیگر در زمین‌بازی به بچه‌ام شیرینی تعارف می‌کنند واقعاً نمی‌دانم باید چه‌کار کنم. گاهی نمی‌پذیرم اما انگار مجبورم با این مورد و موارد زیاد دیگری کنار بیایم.»

یک نفر دیگر می‌پرسد: «آیا این همه قند بچه‌ها را بیش‌فعال نمی‌کند؟»

یک زن آرژانتینی که در انتهای میز مشغول غذا پختن است می‌گوید: «نه این‌طور نیست. پسر من چه چند کلوچه شیرین بخورد و چه نخورد، زودتر از همه به خواب می‌رود.»

زن دیگری می‌گوید: «در مورد زمان خواب چطور؟ منظورم این است که کودکان آرژانتینی همیشه بیدار هستند.»

دیگری می‌گوید: «بله، برای من باور نکردنی است که آن‌ها تا نیمه‌های شب در اطراف رستوران‌ها بازیگوشی می‌کنند!»

من وارد بحث می‌شوم و می‌گویم: «می‌دانم که چند بار کار اشتباهی کرده‌ام و اجازه داده‌ام فرزندم تا ساعت ۱۱ شب بیدار بماند، اما انگار این کار در اینجا مشکلی ندارد.»

تربیت فرزندم در خارج از کشور آگاهی‌بخش بود و لحظات مقایسه و تضاد بسیاری وجود داشت که برایم تعجب‌برانگیز و آموزنده بودند. برای مثال، رفتار آرژانتینی‌ها با زنان باردار برایم جالب بود. آن‌ها در قطار و اتوبوس صندلی خود را به من می‌دادند و همه اصرار داشتند بدون نوبت در ابتدای صف بایستم. همچنین، غذا دادن آن‌ها به فرزندانشان نیز متفاوت از ما بود. آن‌ها به جای تهیه غذای آماده، ترجیح می‌دادند پوره تازه به فرزندانشان بدهند.

این تجربه‌ها باعث شد نسبت به تجربیات و دانشی که پیش از مادر شدن داشتم، بیشتر فکر کنم. من کودکانی را دیده بودم که در رستورانی در یک شهر باتلاقی در برزیل و یا در خانه‌ای چادری متعلق به یک خانواده اهل روستاهای تایلند، با اشتیاق غذاهای عجیب‌وغریبی را می‌خوردند. با وحشت به مادران و پدرانی نگاه کرده بودم که هنگام بالا رفتن از کوه، سوار شدن به کامیون و حتی نشستن در پشت موتورسیکلت، نوزادان را در پشت یا بغل خود حمل می‌کردند. خواهران و برادرانم در تایوان، برای سرگرمی، به من پیشنهاد می‌کردند که در طول دوران بارداری هزار دُرنای کاغذی درست کنم تا این دوره را با موفقیت سپری کنم و اصرار داشتند که پس از وضع حمل، فقط باید نوشیدنی‌های گرم بنوشم تا از بهبودی بدنم مطمئن شوم. زن‌داداش‌های کره‌ای‌ام تا زمانی که بچه‌هایشان بتوانند راه بروند کنار آن‌ها می‌خوابیدند و برای میان وعده برنج آبکش شده و برای صبحانه سوپ داغ درست می‌کردند. همچنین پرستارم که در کشور سوئیس بزرگ شده بود به من گفت که در مدرسه‌های کشور سوئیس برخی بچه‌ها سه یا چهار زبان یاد می‌گیرند.»