دانلود و خرید کتاب صوتی اسپرسو با رضا شاه

کتاب صوتی «اسپرسو با رضاشاه» نوشتهٔ احسان اقبال‌سعید با گویندگی تایماز رضوانی در استودیو نوار منتشر شده است. کتاب اسپرسو با رضاشاه نگاهی انتقادی دارد به حس نوستالژی که نویسنده مدعی است ما ایرانی‌ها از آن بسیار سرشار هستیم. این که همیشه اوضاع گذشته را بهترین حالت ممکن می‌دانیم و از خوبی قدیم‌ها می‌گوییم.

درباره کتاب صوتی اسپرسو با رضا شاه

احسان اقبال سعید در کتاب صوتی اسپرسو با رضاشاه به یک خصلت بارز ایرانیان امروزی پرداخته است و آن «گذشته ستایی» ایرانیان است. موج نوستالژی‌ای که به قول نویسنده با کافه و خرید ادوات طرح قدیم ساخت چین آغاز شد و حتی به دفترهای کاهی دهه شصت هم رسید. او با نگاهی جامعه‌شناسانه، طنز و انتقادی به موضوع نوستالژی تاریخ و نقش آن در زندگی مردم و جامعه ایرانی می‌پردازد و مسائلی مانند فساد اقتصادی، اداری، اجتماعی، تضادها و تناقضات فرهنگی، شکاف بین نسل‌ها، بی‌کفایتی مسئولان در نهادها و... را مورد واکاوی قرار می‌دهد.

اقبال سعید درواقع در این کتاب به قضاوت درباره این باور پرداخته و آن را نتیجه نوستالژی‌سازی مصنوعی و عملکرد چهل‌ساله برخی صدرنشینان دانسته است. اقبال سعید در این کتاب که نوعی خطابه‌ است با موضوع حسرت ایرانی‌ها برای گذشته خوب ازدست‌رفته، آغاز می‌کند و به دنبال آن خیلی از مسائل جامعه امروزی را مطرح می‌کند، مسائلی مثل فساد اقتصادی، اداری و اجتماعی، تضادها و تناقضات فرهنگی، شکاف بین نسل‌ها، بی‌کفایتی مسئولان در نهادها و خیلی چیزهای دیگر که احتمالاً حرف دل خیلی‌ها است. حرف‌های این کتاب راه حلی نمی‌دهد اما کمی تسکین‌بخش است و البته تلنگری شاید، به کسانی که باید.

کتاب صوتی اسپرسو با رضا شاه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به مباحث جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب صوتی اسپرسو با رضا شاه

«نگاه به پشت سر و مرثیه خواندن بر روزگار از دست شده همیشه برای بشر جذاب بوده است. گذشته فارغ از دور و نزدیک یا مستند و خیالی، نوعی جادو در خود دارد، جادوی جاودانگی و بی‌دردی، چرا که زخم و رنج پس از سپری شدن مدت مدیدی از مرارت تنها تبدیل به بازخوانی خاطرات با «زهر» خنثی شده می‌شوند که در قالب یک قاب عکس خندان خوش‌چهره یا چینی و نقره و عمارت خودنمایی می‌کند و هرگز برای کسی ملموس نیست که صاحب عکس اندک زمانی قبل و بعد از برداشتن عکس چگونه در راه‌های ناهموار پایش پیچ خورده یا امنیه‌چی‌ها چگونه برایش پاپوش دوخته‌اند و برای یک غذای حاضری ساده که امروز دست سیف‌الله هم بدهی قهر می‌کند، رنج دوران برده است. به هر حال گنج و عتیقه، که عده‌ای در از پی‌اش روانهٔ کوه و بیابان و خیابان‌اند هم از گذشته می‌آید... انگار برای گروهی گذشته هیچ‌گاه تمام نمی‌شود و با تبلت و اپل هم تاریخ به اشتراک می‌گذارند، در روزگاری که نوستالژی و دریغ‌گویی بر گذشته‌ای که الزاماً دورهٔ خاصی را هم در بر نمی‌گیرد، به یک صنعت، سرگرمی و مقداری روشنفکری تبدیل شده است. گذشته‌ستایی در جامعهٔ ایرانی تبدیل به یک روند شده که البته مختص روزگار اکنون هم نیست و می‌توان در درازنای تاریخ ایرانی از آن سراغ گرفت. اگر حوصلهٔ تماشای آثار علی حاتمی، کارگردان فقید و بلندآوازه سینمای ایران، را که در میان هواخواهانش به سعدی سینما مشهوراست داشته باشید مشاهده می‌کنید در روزگار پهلوی دوم در فیلم‌هایش مدام بر معماری و سبک زندگی قاجاری تأکید دارد، و حسرت و دریغ آن روزگار را می‌خورد، و یک سیمای متحرک آرمانی با دیالوگ‌های مسجع و زنان ابرو پیوسته و حوض و کاشی و عشاق شاعری چون امین تارخ به مخاطب عرضه می‌دارد، و عرصهٔ حاضر را یغمای دنیای خوش گذشته می‌داند. البته برای گرفتاران به جفای روزگار، پور پهلوی می‌تواند غوطه‌ور شدن در رویایی ارزان با بلیط یک قرانی باشد. گذشته زمانی مرده است که تنها در بیان بازماندگان و عکس و فیلم‌ها و البته تخیلات بازسازی می‌شود. نقش صنعت سینما در باشکوه و حسرت‌برانگیز نشان دادن گذشته را نمی‌توان نادیده انگاشت، جایی که تمام گذشتگان در هیبت پل نیومن و شهاب حسینی تصویر می‌شوند.»