دانلود و خرید کتاب صوتی خیره به خورشید نگریستن

کتاب صوتی خیره به خورشید نگریستن؛  غلبه بر وحشت از مرگ نوشتهٔ اروین د. یالوم با ترجمهٔ اورانوس قطبی‌نژاد آسمانی با گویندگی مصطفی هرآیینی در نوین کتاب گویا به چاپ رسیده است.«اروین دیوید یالوم» روانپزشک آمریکایی که بیشتر به نوشتن رمان‌های روانشناختی‌، مشهور است، در رمان «خیره به خورشید نگریستن» به یکی از مهم‌ترین و متداول‌ترین ترس‌های بشر می‌پردازد. ترس از مرگ از بچگی آغاز می‌شود و تا آخر عمر ادامه دارد. این ترس تا حدی طبیعی و حتی مفید است اما گاهی از حالت طبیعی خود خارج شده و زندگی فرد را با بحران مواجه می‌کند.

درباره کتاب خیره به خورشید نگریستن

اروین یالوم در کتاب خیره به خورشید نگریستن؛ غلبه بر وحشت از مرگ، در این کتاب به مقولهٔ ترس از مرگ و راه‌های شناخت این ترس و مواجهه با آن می‌پردازد. همهٔ ما با ترس‌های گوناگونی مواجهیم اما نوع این ترس‌ها و شدت تجربه کردن هرکدام برای همه یکسان نیست. یالوم و سایر روان‌شناسان از طریق بررسی این ترس‌های آزاردهنده به اطلاعات مهمی دربارهٔ پیشینهٔ روانی هر فرد دست پیدا می‌کنند و سپس با این اطلاعات جدید سعی می‌کنند مشکل را شناسایی و برطرف کنند. ترس از مرگ یکی از این ترس‌هاست که یالوم در این کتاب به تفصیل درباره نگرش‌های مختلفی که در افراد باعث بروز این ترس می‌شود و راهکارهای مناسب آن سخن گفته است.

کتاب خیره به خورشید نگریستن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم.

این کتاب برای طرفداران آثار یالوم و تمام افراد از ۱۵ سال تا ۹۰ سال مناسب و جذاب است.

بخشی از این کتاب خیره به خورشید نگریستن

دو قسم تنهایی وجود دارد: تنهایی روزمره و تنهایی وجودی. اولی بین اشخاص است، رنج گوشه‌‌گیری از مردمان دیگر. این تنهایی که غالبا با ترس از صمیمیت یا احساس طرد شدن، شرم، یا بی‌ارزش بودن همراه است برای همه‌مان آشناست. در حقیقت بیشترین کار روان‌ درمانی متوجه کمک به بیمار و یاد دادن ایجاد روابط صمیمانه‌تر و مستمرتر و پر دوام‌تر با دیگران است.

تنهایی بر اضطراب مرگ می‌افزاید. غالبا فرهنگ ما پرده‌ای از سکوت و انزوا دور مرگ می‌کشد. افراد خانواده در حضور آدم در حال مرگ مبهوت می‌شوند و نمی‌دانند چه بگویند. می‌ترسند مبادا آدم در حال نزع آشفته شود. همچنین از ترس این که مبادا شخصا با مرگ خود روبرو شوند زیاد به او نزدیک نمی‌شوند. زمانی که مرگ انسانی فرا می‌رسید، حتی خدایان یونان از ترس می‌گریختند.

این انزوای روزمره دو کارکرد دارد: نه فقط خوب مراقبت می‌شود که از آدم رو به مرگ دوری کنیم، بلکه خود آدم رو به مرگ اغلب برای انزوا همدستی می‌کند. این‌ها به استقبال سکوت می‌روند تا مبادا کسانی را که دوست دارند به دنیای دل مرده و مخوف خود بکشانند. کسی که جسما بیمار نباشد، اما در چنگ اضطراب مرگ بیفتد، همین احساس را پیدا می‌کند. البته چنین انزوایی شامل هراس هم می‌شود. چنان که ویلیام جیمز یک قرن پیش نوشت: «مجازاتی شیطانی‌تر از این اگر چنین چیزی از لحاظ جسمی امکان‌پذیر می‌بود نمی‌توان ابداع کرد که رشتۀ پیوند کسی را با جامعه ببریم و از آن پس او را از دسترس و توجه دیگران دور کنیم.»

دومین شکل تنهایی، انزوای وجودی، ژرف‌تر است و از شکاف پر نشدنی بین فرد و سایرین ناشی می‌شود. این شکاف نتیجۀ آن است که نه تنها هر یک از ما تنها به هستی پرتاب شده‌ایم و ناچاریم تنها از آن بیرون برویم، بلکه این نکته نیز در آن دخیل است که هر کدام از ما در دنیایی به سر می‌بریم که تنها برای ما شناخته شده است.