دانلود و خرید کتاب صوتی سرمایه‌داری صبورانه

در این فایل صوتی ژاکلین نووگراتز، متخصص توسعه  و یکی از صد متفکر برتر دنیا به انتخاب مجله سیاست خارجی، در یک سخنرانی تد با شما درباره نوعی از سرمایه‌درای موسوم به سرمایه‌داری صبورانه صحبت می‌کند.

تِد (به انگلیسی: TED، مخفف Technology, Entertainment, Design) یک مجموعه همایش جهانی است که توسط بنیاد Sapling که سازمانی غیرانتفاعی خصوصی است، با شعار «ایده‌ها ارزش گسترش دارند»، برگزار می‌شود.

شنیدن سرمایه‌داری صبورانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به کتاب‌ها، سخن‌رانی‌ها و موضوعات حوزه مطالعات اجتماعی و سیاسی و اقتصادی

 درباره ژاکلین نووگراتز

ژاکلین نووگراتز کار خود در وال‌استریت را رها کرد تا بتواند دنیا را تغییر دهد و زندگی پربارتری را تجربه کند. او که دوره بانک‌داری بین‌المللی را دیده و متخصص توسعه بود، در سال ۲۰۰۱ صندوق «آکیومن» را تأسیس کرد. 

ژاکلین و صندوق آکیومن، پیشگامان شیوه‌ای از سرمایه‌گذاری به نام سرمایه‌گذاری صبورانه بودند. این روش چیزی بین سرمایه‌گذاری خطرپذیر و خیریه‌های معمول بود. مدلی که قصد داشت تغییراتی اساسی در کشورهایی‌ که شهروندان عادی آن با روزی کمتر از ۴ دلار گذران روزگار می‌کنند، ایجاد کند. این رویکرد تازه، به مردمان کم‌درآمد نه به‌عنوان قربانیان منفعل، بلکه به‌عنوان مشتریانی بالقوه و فعالان نوپای اقتصادی می‌نگرد.

ژاکلین پیش از بنا نهادن صندوق آکیومن، «کارگاه بشردوستی» و «برنامه رهبری نسل بعدی» را در بنیاد «راکفلر» برپا و اجرا کرد. علاوه بر این، شرکت سرمایه‌گذاری خُردی را به نام «دوتریمبر» در رواندا بنا نهاد. او در حال حاضر عضو هیئت مشاورین مجله «دانشکده کسب‌وکار و نوآوری استنفورد» است که توسط انتشارات ام‌آی‌تی چاپ می‌شود. 

ژاکلین دوره «هِنری کراون» را در «انستیتو اسپن» گذرانده، عضو ارشد «انستیتو سینرجوس» است و سخنرانی‌های زیادی در گردهمایی‌های بین‌المللی چون مجمع جهانی اقتصاد، بنیاد «کلینتون» و «تد» داشته است.

 ژاکلین در سال ۲۰۰۹ در لیست «۱۰۰ متفکر برتر دنیا» مجله سیاست خارجی و «۲۵ فرد باهوش دهه» خبرگزاری «دیلی بیست» قرار گرفت. او مدرک مدیریت ارشد کسب‌وکار از دانشگاه استنفورد و مدرک کارشناسی اقتصاد و روابط بین‌الملل از دانشگاه ویرجینیا دارد.

 بخشی از سخنرانی سرمایه‌داری صبورانه

به نظرم شکست می‌تونه در عین حال نیروی انگیزشی فوق‌العاده‌ای باشه. به کنیا رفتم، تو اوگاندا کار کردم و تو سال ۱۹۸۶ با گروهی از زن‌های روآندایی آشنا شدم که ازم خواستن به کیگالی برم و تو تأسیس اولین شرکت سرمایه‌گذاری خُرد تو کیگالی بهشون کمک کنم. کمکشون کردم و اسمش رو هم گذاشتیم «دوتریمبِره» به معنی «با اشتیاق به جلو حرکت کن.» و همزمان که مشغول کار بودیم متوجه شدم که کسب‌وکارهای زیادی وجود نداره که هم زن‌ها راه انداخته باشن و هم موفق شده باشه. با خودم فکر کردم شاید بد نباشه که یه کسب‌وکار هم راه بندازم. پرس‌وجو کردم تا اینکه شنیدم یه شیرینی‌پزی هست که ۲۰ تا روسپی اداره‌ش می‌کنن. از سر کنجکاوی رفتم ببینمشون. و چیزی که دیدم نه ۲۰ تا روسپی که ۲۰ تا مادر مجرد بودن که برای زنده موندن تقلا می‌کردن.

اینجا بود که شروع کردم به درک قدرت زبان و اینکه چطور با کلماتی برای اشاره به دیگران استفاده می‌کنیم بین اون‌ها و خودمون فاصله می‌ذاریم و حقیر فرضشون می‌کنیم. همینطور فهمیدم که شیرینی‌پزی، شبیه کسب‌وکار نبود. در واقع یه خیریه‌ از نوعِ کلاسیک بود که یه فرد خَیّر صاحبش بود و ماهی ۶۰۰ دلار به این ۲۰ زن می‌داد تا سرشون با پخت‌وپز گرم شه و روزی ۵۰ سنت دربیارن و همچنان تو فقر زندگی کنن. یه قراری با اون زن‌ها گذاشتم. گفتم «بیخیال بخش خیریه‌ی ماجرا می‌شیم. من کمکتون می‌کنم شیرینی‌پزی رو مثل یه کسب‌وکار اداره ‌کنیم.» با دلشوره قبول کردن. منم با دلشوره کارم رو شروع کردم. و البته باید بگم اوضاع همی‌شه سخت‌تر از اون چیزیه که فکرشو می‌کنید.