کتاب هنر عمومی در فضاهای شهری

کتاب هنر عمومی در فضاهای شهری، نوشته محمد نصر اصفهانی است. این کتاب یکی از کتاب‌های تخصصی و کاربردی انتشارات شهرسازی است.

انتشارات شهرسازی به صورت تخصصی در حوزه نشر کتب شهرسازی، معماری و عمران فعالیت می‌کند. این انتشارات با به‌کارگیری نیروی جوان و متخصص و استفاده از تجربه پیشکسوتان این حوزه، اقدام به نشر تخصصی و علمی کتاب‌های کاربردی می‌کند. مجله علمی شهرسازی ایران نیز به صورت دوفصلنامه توسط این پایگاه منتشر می‌شود. کتاب‌های این انتشارات به علاقه‌مندان و متخصصان کمک می‌کند بتوانند در کمترین زمان اطلاعات مورد نیاز خود را پیدا کنند.

کتاب هنر عمومی در فضاهای شهری یکی از کتاب‌های مرجع و مفید برای علاقه‌مندان و متخصصان رشته‌های عمران و شهرسازی است.

خواندن کتاب هنر عمومی در فضاهای شهری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به فعالان حوزه شهرسازی و دانشجویان و علاقه‌مندان به این حوزه پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب هنر عمومی در فضاهای شهری

در نوشتارهایی که به بررسی هنر عمومی معاصر پرداختهاند،کمتر نوشتهای به کامیلو زیته و کتاب ارزشمند او، ساخت شهر براساس مبانی هنری که در اواخر قرن ۱۹ میلادی منتشر شد، اشاره کرده است. گرچه زیته در این کتاب به‌طور مستقیم به موضوع هنر عمومی به مفهوم معاصر آن نپرداخته، اما جایگاه شاخص هنر در فضاهای شهری را مورد توجه قرار داده و به ارائه اصول هنری در شهرسازی پرداخته است. موضوع مهمی که زیته در اواخر قرن ۱۹ میلادی در مورد آن اعلام خطر می‌کند، شکل‌گیری فضاهای شهری نوگرایی است که در آنها باید از ایجاد کارهای هنری چشم‌پوشی کرد، فضاهایی که براساس شکل منظم شبکه‌های ارتباطی شکل گرفته‌اند و هرگز نمی‌توانند اهداف هنری را تأمین کنند. با ورود به قرن ۲۰ میلادی و با گرایش شاخه‌های مختلف طراحی و برنامه‌ریزی محیطی-که برنامه ریزی شهری و معماری را نیز شامل می‌شد-به سبک بین‌الملل، تغییرات عمیقی در تلفیق تزئینات سنتی، نقاشی و مجسمه با محیط پیرامون انسان اعم از معماری و محیط شهری پدیدار گشت. همانگونه که زیته در قرن۱۹ میلادی اعلام خطر کرده بود، این دوره گرایش به دور شدن محیط از هنرهایی را تجربه کرد که تا آن زمان به طور معمول با آن تلفیق شده بودند. گرچه مدرسه معماری باوهاس در ابتدای شکل‌گیری سبک بین‌الملل داعیه تلفیق هنرهای مختلف با یکدیگر و با صنعت را تحت عنوان واژه «همکاری» سر داد، اما نه تنها این موضوع تحقق نیافت بلکه چهره‌های تأثیرگذار این سبک خود را بیزار از تزئینات الحاقی به بنا معرفی می‌کردند و در بعضی موارد تزئینات را تا حد « جنایت » می‌دانستند.