کتاب فرهاد که باشی همه چیز شیرین است

کتاب فرهاد که باشی همه چیز شیرین است نوشته سعید گل‌محمدی است. نویسنده در این کتاب به سراغ آثار نویسندگان و اندیشمندان دیگر رفته است و بهترین و زیباترین جملات درباره عشق را گردآوری کرده است.

درباره کتاب فرهاد که باشی همه چیز شیرین است

کتاب فرهاد که باشی همه چیز شیرین است داستان‌ها و جملات الهام‌بخشی برای برافروختن شعله‌های عشق، محبت و مهرورزی در درون است. سعید گل‌محمدی در این کتاب، مجموعه‌ای از حکایت‌ها، جملات و اشعار الهام‌بخش را در طول سال‌ها گردآوری کرده است تا دسترس کسانی بگذارد که به دنبال راهی برای بهبود روابط عاشقانه خود می‌گردند. با مطالعه این اثر و پیام‌های نهفته در آن می‌توانید در راه ساختن یک زندگی صمیمانه و موفق گام بردارید. این کتاب هم حال خودتان را خوب می‌کند هم بهترین هدیه است برای کسانی که دوستشان دارید.

عشق یکی از ارزشمندترین نعمتهاست که منبع انرژی، شادابی، امیدواری، سازندگی و بالندگی است که بسیاری از غیرممکنها را ممکن می‌سازد. عشق توصیفی نیست، تجربی است و کسی عشق را حس و درک می‌کند که عاشق باشد. عشق بایدها و نبایدها و حد و مرزها را کنار می‌زند و با شهامت و قدرت بر موانع و محدودیتها غلبه می‌کند تا به مقصد و مقصود دست یابد. عشق لیاقت می‌خواهد و مهم‌ترین لازمه آن ازخودگذشتگی است. به یاد داشته باشیم که در عشق، عیش و لذت هست، اما در هر عیش و لذتی عشق وجود ندارد. مراقب باشیم تا واژه مقدس عشق را از عیش‌های گذرا متمایز سازیم تا ارزش آن را حفظ کنیم.

کتاب فرهاد که باشی، همه چیز شیرین است که حاصل تلاش‌های نویسنده است برای بازیافتن عشق. 

خواندن کتاب فرهاد که باشی همه چیز شیرین است را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام کسانی که به دنبال متن‌های گزیده و عاشقانه هستند پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب فرهاد که باشی همه چیز شیرین است

عشق چیزی نیست که برای درکش نیاز به دانستن زبان و رسم و رسوم خاصی باشد. چرا که عشق آن‌قدر عمیق است که در مرز کلمات محدود نمی‌شود و آن‌قدر متعالی است که از تفاوت نوع و جنس فراتر می‌رود. عشق همان جادوی بی‌نظیری است که روح تشنه و سرگردان بشر را سیراب می‌کند و لذتی در عشق ورزیدن هست که در طلب آن نیست. عشق به ما جسارت می‌دهد تا مکانهایی را در ذهن و قلب خود پیدا کنیم که هرگز کشف نکرده بودیم. عشق حاصلخیزترین خاک را برای رشد کردن به ما می‌دهد. ما این خاک را با رها کردن خود کهنه و ادراکات بی‌فایده، غنی می‌سازیم و در عوض دید وسیعی پیدا می‌کنیم و دنیایی از امکانات نامحدود برای کشف خود به دست می‌آوریم. اگر خنکای فرح‌بخش و لطیف زیستنی طربناک را می‌خواهیم، باید لقمه عشق را در فهرست غذای روح خویش قرار دهیم.

از هم‌اکنون به همه چیز و به همه‌کس عشق بورزیم،

نور بنوشیم،

دوست داشته باشیم و باز هم عشق بورزیم.

عشق به یک دانه شن

به آفتاب، به بیابان

به شکست، به شمع، به اشک

به تنهایی، به لبخند، به سجاده

به خدا، به بهار، به سکوت

به ناکامی، به رنج، به بی‌کسی

و به غباری که از بال پروانه بر پیشانی گل سرخ می‌نشیند!

بیایید تمامیت هستی را به تماشا بنشینیم و به هر یک از آنها هوار هوار! عشق بورزیم و بدانیم که تنها دوست داشتن و مهرورزی یگانه راه کامیابی و آسوده زیستن در هستی است زیرا ذات خداوند «عشق» است! به یاد آوریم آن زمان را که خدا با خستگی وصف‌ناپذیر خویش هستی را به تصویر کشید، لختی نشست تا نفسی تازه کند، نیم نگاهی به آخرین و زیباترین مخلوق خویش کرد و نجواکنان فرمود: «تو را برای تجسم بخشیدن به عشق خلق کردم که با همه توان و هستی‌ات عشق بورزی و ایثار کنی تا فرشتگان بدانند، چرا باید تو را تکریم کنند.»

سپس با غباری از مهر خویش، طبیعت را از آن هفتمین سقف آبی آسمان گردافشانی کرد و بدین‌سان، همه هستی، عطر و طعم «عشق» را گرفتند.