دانلود و خرید کتاب آنالی

مینو عبدالله‌پور( -۱۳۶۲)، نویسنده است. در داستان «دیر رسیدم» از این مجموعه داستان کوتاه می‌خوانیم: «باز دیر رسیدم. اما چون باران گرفته بود، دلشان به رحم آمد و اجازه دادند راه برگشت را به جای این‌که از حیاط برگردم، از راهروها بگذرم. فقط باید سر هر پیچ به راهرو سمت راست می‌پیچیدم تا به در خروج برسم. از کنار پنجره‌های بزرگ رد می‌شدم که همگی کرکره‌های کرم‌قهوه‌ای‌شان مثل همیشه کشیده شده بود. گاه‌گداری پنجره‌ای بزرگ و بدون کرکره به بیرون باز می‌شد و می‌دیدم که باران سیل‌آسا می‌بارد. می‌دانستم تا به ماشین برسم حتما خیس خیس خواهم شد. اما با این حال دیگر فرقی نداشت، بازهم دیر رسیده بودم و نمی‌توانستم مأیوس نباشم. حالا باید تا فردا صبر می‌کردم. پیچیدم به راست. از راهرو بلندی به راهرو بلند دیگری رسیدم. رنگ کرکره‌های این یکی آبی فیروزه‌ای بود. با خودم حساب می‌کردم از این بعد باید زودتر راه بیفتم و توی ترافیک نمانم، که یک‌دفعه آن پنجره را دیدم. کرکره‌هایش کنار رفته بود و برای اولین‌بار می‌توانستم داخل یکی از اتاق‌ها را ببینم. قدم‌هام بی‌اراده کند شد. واقعا داشتم داخل یکی از اتاق‌ها را می‌دیدم؟ آن‌هم بعد از یک سال و شش ماهی که هر روز آمده بودم این‌جا و پانزده دقیقه زیر سقف این ساختمان نفس کشیده بودم. نمی‌دانستم چه اتفاقی خواهد افتاد. ضربان قلبم تند شده بود. یادم بود همان اوایل یک‌بار به دنبال اتاق ویژه‌ای که برایمان در نظر گرفته بودند، توی راهروهای بلند و ساکت این‌جا، با نورهای تخت سفید، گم شده بودم و نمی‌دانستم باید کدام در را باز کنم، یا از کجا برگردم. از بس همه‌چیز و همه‌جا به‌هم شبیه بود. نمی‌دانم چقدر طول کشیده اما بالاخره زنی دوان‌دوان به سمتم آمد و با این‌که سرم داد نکشید، اما خیلی محکم بازویم را گرفت و مرا برگرداند».