دانلود و خرید کتاب خاطراتی هنوز سبز؛ کتاب دوم

کتاب خاطراتی هنوز سبز؛ کتاب دوم نوشته غلامرضا مجد است که به همراه یازده نفر دیگر به ثبت تاریخ پرداخته سید رضا انزابی نژاد، بیت الله جمالی، یوسف رحیملو، اسد صادقی، مقصود فراستخواه، غلامحسین فرنود، 

سیدحسن قاضی طباطبایی، سیّدحسن مبیّن، منوچهر مرتضوی، محمود نوالی و عبدالله واعظ دیگران نویسندگان این کتاب هستند.

این کتاب مجموعه‌ای یادداشت که با نثری جذاب در دو جلد خاطرات و تاریخ را باهم در می‌آمیزد و روایتی خواندنی ارائه می‌کند.

خواندن کتاب خاطراتی هنوز سبز؛ کتاب دوم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به تاریخ معاصر پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب خاطراتی هنوز سبز؛ کتاب دوم

خاتون، آموزه‌های مسیح از جمله برگرداندن سوی دیگر صورت و واگذاری بالاپوش برآمده از چنین احساس، نیروی درونی است نه ناشی از تحسین ضعف و بیماری. انداچه هنوز هم با سکوت معنی‌دارش، در دلبستگی به وفا و بقا به عهدوپیمانی که با راستی و پاکی بسته، پابرجاست و ذرّه‌ای از راهی که به آن ایمان دارد روی برنتافته؛ چراکه جانش همه امید است و قلبش همه تپش. چون خوب می‌داند «باغِ نومیدان/ چشم در راهِ بهاری نیست» و سکوتش همان سکوتی‌ست که اگر «یک نفر بفهمه، بهتر از هزار فریادیه که هیچ کس نفهمه». بی‌خود نیست که یقین دارد «اینک داورانِ اصلی از راه می‌رسند». هنر حسن انداچه در تقابل با ناملایمات حیات، سکوت است؛ هنری که، به‌تعبیر برشت، پتکی‌ست که می‌توان با آن واقعیت را تغییر داد.

خاتون، حسن انداچه در جوش دادن عُلقه‌های مهرانگیزِ سرمایه‌های معنوی سرزمینش یدی طولانی دارد و تن وُ جانی خستگی‌نشناس و روپا؛ آن هم در میان مدعیانِ بی‌دلیل و شترکینه‌اش که با ظاهرِ زاهدمآب، تمنّای خود ارضاکردن غایتِ آرزوی‌شان است و اوضاع را چنان بلبشو می‌خواهند که هیچ صیادی به صیدِ نیم‌طعمه‌ای از حُسن و قُبح ظفر نیابد. دیده‌ایم خاتون خیلِ این گندم‌نمایانِ جوفروش را! حسن انداچه بیش از من و تو حشر و نشر داشته با آنان، لیکن شرمِ حضور زبانش را به اعتراض و گله بسته نگه داشته است. همواره دل به این خوش داشته که در به گُل‌نشستنِ غنچهٔ فرهنگ و آداب و سنن سرزمینش سهمی داشته باشد هرچند ناچیز و، اجر و پاداشی طلب نکند جز این‌که گلِ خنده بر چهرهٔ جان‌فشانانِ فرهنگی و اجتماعی «خانۀ‌پدری» ببیند. و در این راه نه‌تنها از بذل اعتبار و حرمت اجتماعی خویش که از بذل مال نیز دریغ و هراسی به دل راه نداده است. فقط یکی دو جلسه مجالست کافی باشد که به‌قول نظامی عروضی معلوم کند که «مردی از او زاید» یا نزاید؛ در واقع کردار و گفتار «مرد» بر سر این خطّ به امتحان می‌رسد: بوی مردی از آن می‌آید یا نه؛ مردی را خاتون، به معنای حماسی نگیریم، منظور آن است که اصالت و طراوت داشته باشد کردار و رفتارش، گرمی تن در آن لمس گردد، از عمق زندگی بجوشد؛ جوی آبی که از تهِ مادرچاه از ژرفای سیاه‌چال و از راه دور سینه‌خیز می‌آید. حسن‌انداچه را در این قواره باید دید.