کتاب ساده‌دل

ساده دل اثر داستانی واقعی و فلسفی بسیار پرمایه‌ای است که ولتر،نویسنده و فیلسوف فرانسوی در سال ۱۷۶۷ نوشت. او در این اثر انتقادی اوضاع زمانه خود را به تصویر کشیده و آن را محکوم کرده است. او در زمان نوشتن کتاب بر اثر فشار حکومت وقت جرأت افشای نام خود را در پایان کتاب نداشت بنابراین نسخه خطی آن را به امضای مستعار پ. کسنل (P.Quesnel) به چاپخانه داد، ولی بعدها کتاب با نام واقعی او به چاپ رسید.

درباره کتاب ساده‌دل

در داستان ساده‌دل، ولتر از زبان مردی ساده‌دل و شریف که دل به خرافات و رنگ و ریای زمانه نبشته، ستم‌ها، ریاکاری‌ها و منفعت‌جویی‌های کشیشان مسیحی را برملا می‌کند و وضع دربار فرانسه را در دوران قبل از انقلاب به بهترین شکل روشن می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه روحانیون و اشراف آن روزگار تیره و تار حیثیت و آزادی و حتی جان مردم شریف را برای تأمین عیش و کامروایی و قدرت و سلطه خود به بازی می‌گرفتند، دست به هر جنایت و تبهکاری در راه تأمین خواسته‌های پلید خود می‌زدند.

 نثر کتاب ساده و روان و بدون پیچیدگی است و از نظر موضوع و صحنه‌های داستان و تیپ قهرمانان آن که همه از آغوش اجتماع زمان نویسنده بیرون کشیده شده‌اند، بر داستان‌های دیگر ولتر برتری دارد.

خواندن کتاب ساده‌دل را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به ادبیات کلاسیک فرانسه را به خواندن این کتاب دعوت می‌کنیم

درباره ولتر

فرانسوا ماری آروئه در در روز ۲۱ نوامبر ۱۶۹۴ متولد شد.  تحصیلاتش را در دانشگاه لویی چهاردهم تمام کرد. اخلاق ولتر با طبع آداب‌دان و محافظه‌کار پدرش همخوانی نداشت و همیشه باعث خشم و ناراحتی او می‌شد بنابراین پرد تصمیم گرفت برای تادیب فرزند او را به زندان بیاندازد.

صدور این فرمان به طول انجامید و در همان ایام ولتر به گناه انتشار چند اثر کوچک انتقادی از پاریس به تول و سپس به سولی سورلوار تبعید شد. چندی بعد مجدد به دلیل انتشار هجونامه مختصری تحت تعقیب قرار گرفت و او را برای مدت یازده ماه در زندان باستی زندانی کردند.

ولتر در دوران اقامت یازده ماهه خود در زندان به تألیف حماسه‌ هانریاد و تراژدی اودیپ پرداخت. نمایش اخیر به قدری مورد استقبال قرار گرفت که مقام ادبی و شهرت اجتماعی او را به حد اعلی رسانید و او را جانشین «کورنی» و «راسین» پیشاهنگان و استادان مسلم تراژدی منظوم فرانسه دانستند. در همین هنگام بود که فرانسوا آروئه تخلص ولتر را برای خود انتخاب کرد.

در سال ۱۷۲۶ بار دیگر گذار ولتر به زندان باستی افتاد. علت توقیف مجدد او، شعری بود که در هجو یکی از درباریان، موسوم به شوالیه ـ دوروهان گفته بود. او را به شرط این که از فرانسه برود از زندان آزاد کردند و ولتر به انگلستان رفت و سه سال آنجا ماند. 

در آن سه سال بیکار ننشست و به تحقیق و مطالعه در ادبیات انگلیسی و به خصوص در آثار شکسپیر و در فرضیات نیوتون پرداخت و با بسیاری از نویسندگان و دانشمندان انگلیسی عصر طرح دوستی ریخت. ارمغانِ ادبی او از سفر انگلستان اثر مهمی موسوم به نامه‌های فلسفی بود که در آن ضمن تشریح فرضیات نیوتن ملت فرانسه را با دموکراسی و ادبیات و فلسفه انگلیس آشنا کرد و پاره‌ای از عقاید مذهبی را که با اوهام و خرافات کاتولیک درآمیخته بود به باد تمسخر گرفت اما ان را تا ۱۷۳۴ منتشر نکرد.

پس از بازگشت از انگلستان تراژدی‌های جدیدی موسوم به بروتوس در ۱۷۳۰ و زائیر در ۱۷۲۳ و آدلائید دو گسلن را در سال ۱۷۲۴ منتشر کرد.

در ۱۷۳۴ پس از انتشار نامه‌های فلسفی ولتر دوباره مورد ازار قرار گرفت و به ایالت لورن گریخت بعد از ان هم دیگر در پاریس آفتابی نشد اما آثارش مرتب در پاریس منتشر می‌شد. او  از سال ۱۷۳۴ تا ۱۷۴۳ در قصر کهنسال سیره در ولایت شامپانی و در خدمت بانوی دانشمندی موسوم به مارکیزدوشاتله به سر برد. او انجا هم به مطالعه و تحقیق و انتقاد از وضع جامعه پرداخت. ولتر زندگی پرماجرایی را گذراند و در نهایت به پروس رفت و در کنار فردریک کبیر، امپراطور آلمان به عنوان پیشکار به زندگی ادامه داد. فردریک از مریدان ولتر بود و به او با دیده تحسین می‌نگریست. ولتر در کنار فردریک کتاب قرن لوئی چهاردهم را که بیست سال مشغول تألیف آن بود به پایان رسانید و این اثر بزرگ برای اولین بار در سال ۱۷۵۲ در برلین به چاپ رسید. در نهایت این نویسنده و فیلسوف بزرگ از مصاحبت و معاضشرت با پادشاهان و شاهزادگان هم ملول شد و روزهای اخر عمرش در نزدیکی مرز سوئیس و فرانسه ملکی خرید و بلاخره ماندگار شد. ولتر مردی ثروتمند و نیکوکار بود و کمک به خلق را فریضه الهی می دانست. او در اواخر عمر به ریش سفید فرنه (جایی که در ان می‌زیست) معروف شد. ولتر در واقع مُبلّغ انسان دوستی و یکی از مربیان بزرگ عالم بشری است. مردی که طرفدار حق و عدالت بود و از پافشاری در رفع ظلم و ستم خودداری نمی‌کرد، به روشنایی علم و مضرات نادانی و لزوم فراهم کردن اسباب ترقی و تعالی بشر صمیمانه معتقد بود و درگفته‌هایش حسن تعبیر و نکته‌سنجی و بذله‌گویی‌هایی داشت که سخنش را بسیار دلپذیر می‌کرد. ولتر از کسانی است که فرهنگ را از گوشه‌های انزوا و انحصار بیرون کشید و در دسترس عامه گذاشت.