کتاب تنفس در هوای تازه

«تنفس هوای تازه»، هفتمین رمان «جورج اورول» است که در آغاز جنگ جهانی دوم چاپ شد. این رمان حال و هوای مأیوس‌کننده‌ی انگلستان پیش‌ازجنگ را با اوضاع پس‌ازجنگ مقایسه می‌کند.

اورول در طول جنگ جهانی دوم با «بی‌.بی‌.سی» و از ۱۹۴۳ با روزنامه‌های کارگری مانند «تریبون» و«آبزِروِر» همکاری می‌کرد و در سال ۱۹۴۹ به کلی از جامعه کناره گرفت و در انزوای کامل به سر برد تا سرانجام در سال ۱۹۵۰ به علت بیماری سل و جراحات ناشی از جنگ، در لندن درگذشت.

مرد میانسالی که از زندگی روزمره‌اش خسته شده برای تنفس هوایی تازه، یاد ایام کودکی می‌کند. سیر زندگی مرد از کودکی تا بزرگسالی از زبان خودش و تصمیمی که می‌گیرد و ادامه‌ی ماجرا، انسان را به گذشته‌ای که ساده از کنارش رد شده ولی ته ذهنش هنوز وجود دارد، می‌برد.

«جورج اورول» در این اثر نیز مانند بسیاری از آثار دیگرش در قالب رمان و با نثر گزارش‌نویسی و استفاده از طنزهای تلخ و گزنده، درباره سرنوشت بشر و جنگ هشدار داده و خواننده را با خود به سال‌ها قبل برده و در ستایش گذشته سخن گفته است؛ سخنانی بر علیه تکنولوژی و بیانیه‌ای علیه جنگ که انسانِ درگیر روزمرگی را وارد آرامشی نوستالژیک می‌کند؛ آرامشی پیش از دنیای مدرن امروز و فرهنگ مادی‌گرایانه، خصمانه و تجمل‌گرایانه‌اش. او با اظهار تأسف برای نابودی ذات و طبیعت زندگی انسان دیروز، برای آینده‌ دنیا ابراز نگرانی می‌کند.

همه جورج اورول را به‌عنوان یک منتقد سیاسی و اجتماعی می‌شناسند که اوج داستان‌های انتقادی‌اش همان مزرعه حیوانات است؛ اما او در این رمان بر علیه پیشرفت و تکنولوژی و مرگ ارزش‌های انسانی قلم می‌زند و برای ازبین‌رفتن تمامی خصایل انسانی قدیمی اظهار تأسف می‌کند.