با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب آس و پاس در پاریس و لندن

نویسنده:جورج اورول

مترجم:بهمن دارالشفایی

انتشارات:نشر ماهی

دسته‌بندی:

امتیاز:

۴.۴از ۲۶ رأیخواندن نظرات

۴٫۴

(۲۶)

خواندن نظرات

خرید نسخهٔ صوتی

معرفی کتاب آس و پاس در پاریس و لندن

کتاب آس و پاس در پاریس و لندن نوشته نویسنده مشهور جورج اورول است که با ترجمه بهمن دارالشفایی منتشر شده است. اورول را بیشتر با کتاب مزرعه حیوانات می‌شناسند.

درباره کتاب آس و پاس در پاریس و لندن

آس و پاس در پاریس و لندن اولین کتاب جورج اورول است. این اثر در سال ۱۹۳۳ منتشر شد و اورول برای چاپش دردسرهای زیادی کشید چون خیلی‌ها آن را رد کردند و حتی نزدیک بود جورج آن را بسوزاند.

نیمهٔ اول کتاب که در پاریس می‌گذرد، حتی از نظر توالی زمانی تا حدود زیادی مبتنی بر واقعیت است. اما نیمهٔ دوم، که در لندن می‌گذرد، تجربیات اورول است از دوره‌های مختلفی که خودخواسته با خیابان‌خواب‌ها سر می‌کرده و توالی وقایع آن‌طور که در کتاب آمده نبوده است.

بخش اول درباره روزهای زندگی او در پاریس است. آنجا در یک آشپزخانه کار می‌کرد و بخش دوم روزهای اورول در لندن را شرح می‌دهد، زمانی که در قامت یک ولگرد آس‌ و پاس در خیابان‌ها زندگی می‌کرد.

اگرچه اورول را با مزرعه حیوانات و ۱۹۸۴ می‌شناسید اما بعضی می‌گویند آس و پاس در پاریس و لندن خواندنی‌ترین کتاب او است. او این کتاب را زمانی نوشت که دزد تمام پس‌اندازش را دزدید و او مجبور شد برای ادامه زندگی راهی پیدا کند.

خواندن کتاب آس و پاس در پاریس و لندن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات داستانی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جرج اورول

اریک آرتور بلر با نامِ مستعار جُرج اوروِل، ۲۵ ژوئن سال ۱۹۰۳، در شهر موتیهاری، بهار (استان هند) در راج بریتانیا زاده شد. او داستان‌نویس، روزنامه‌نگار، منتقدِ ادبی و شاعر مشهور قرن بیستم بود و زمانی که اریک یک ساله بود، مادرش او و خواهر بزرگترش را به انگلستان برد.

زندگی در محیطی طبقاتی در هند و انگلیس باعثِ نگاهِ ویژه او به فقر شد؛ موضوعی که مهم‌ترین عنصرِ رمان‌ها و نوشتارهای جرج اورول را تشکیل می‌دهد. در جوانی برای کسب تجربه مدتی را در بین فقرا، بی‌خانمانان و کارگرانِ فصلی لندن و پاریس گذراند و بعضی مواقع در ظرفشوییِ یک هتل کار می‌کرد. در این زمان شروع به نوشتن تجربیات خود کرد که به نخستین کتابش آس و پاس‌ها در پاریس و لندن منجر شد. پس از انتشار این کتاب، به رمان‌نویسی پرداخت و دو رمان نخستش نیز بر اساس همین تجربیاتش در برمه (روزهای برمه) و انگلیس (دختر کشیش) شکل گرفت. هوای تازه آخرین رمان او پیش از آغاز جنگ جهانی دوم است.

در سال‌های نخستین جنگ به روزنامه‌نگاری و نقد کتاب پرداخت، ولی در سال ۱۹۴۳ پس از مرگ مادرش کار بر روی رمانی که تا امروز به آن مشهور است یعنی قلعه حیوانات را آغاز کرد. باید خاطرنشان ساخت اورول را بیشتر برای دو کتاب سرشناس و پرفروشش قلعه حیوانات و رمان ۱۹۸۴ می‌شناسند. این دو کتاب بر روی هم بیش از هر دو کتابِ دیگری از یک نویسنده قرن بیستمی، فروش داشته‌اند.

اورول در بیستم ژانویه ۱۹۵۰، هفت ماه پس از چاپ کتاب ۱۹۸۴، درگذشت. به درخواست خودش، پیکرش را سوزاندند و خاکسترش را در گورستانی گمنام و پرت در دهکده‌ای به نام ساتن کورتینی در نزدیکی آکسفورد به خاک سپردند.

بخشی از کتاب آس و پاس در پاریس و لندن

زن طبقهٔ سوم: «گوساله!»

و بعد در یک چشم‌به‌هم‌زدن پنجره‌ها از همه‌طرف باز می‌شوند و ارکستری از نعره‌ها و فریادها به راه می‌افتد و نصف خیابان داخل دعوا می‌شوند. ده دقیقه بعد ناگهان همه ساکت می‌شوند؛ دستهٔ سواره‌نظامی در حال عبور از خیابان است و همه دست از فریادزدن کشیده‌اند تا آن‌ها را تماشا کنند.

این صحنه را فقط برای این شرح دادم که تا اندازه‌ای حال وهوای خیابان کوک دُر را منتقل کنم. نمی‌خواهم بگویم تنها اتفاق این خیابان همین دعواها بود، اما با این حال به‌ندرت پیش می‌آمد صبحمان را بدون دست‌کم یکی از این غائله‌هایی که تعریف کردم بگذرانیم. فضای آن خیابان را این چیزها تشکیل می‌داد: دعوا، ناله‌های غمگین فروشنده‌های دوره‌گرد، فریاد بچه‌هایی که روی سنگفرش خیابان به دنبال پوست پرتقال می‌دویدند و بوی گندی که شب‌ها از گاری‌های زباله‌جمع‌کن بلند می‌شد.

این خیابان بسیار باریک بود؛ دره‌ای تنگ از ساختمان‌های بلند جذام‌زده که به شکل رقت‌انگیزی به هم تکیه داده بودند، انگار همه‌شان در میانهٔ فروریختن منجمد شده باشند. همهٔ ساختمان‌ها هتل بودند و تا خرخره پر از مستأجرهای اغلب لهستانی، عرب و ایتالیایی. طبقهٔ همکف هر هتل یک کافهٔ کوچک بود که آن‌جا می‌توانستید با پولی معادل یک شیلینگ مست شوید. شنبه‌شب‌ها حدود یک‌سوم مردهای محله مست بودند. سر زن‌ها یقهٔ هم را می‌گرفتند و عمله‌های عرب، که در ارزان‌ترین هتل‌ها ساکن بودند، سر هیچ وپوچ دعوا راه می‌انداختند و آخرسر هم کار با صندلی و بعضی وقت‌ها تپانچه فیصله پیدا می‌کرد. هیچ مأمور پلیسی جرئت نمی‌کرد شب‌ها تنها به این خیابان بیاید. محلهٔ کمابیش پرجاروجنجالی بود. بااین حال، وسط این بلبشو و کثافت، مغازه‌دارها، نانواها، رخت‌شورها و بقیهٔ کسبهٔ عادی و محترم فرانسوی زندگی می‌کردند، سرشان به کار خودشان بود و بی‌سروصدا سرمایهٔ اندکی برای خودشان جمع می‌کردند.

نظرات کاربران

مشاهده همه (۱۰)

Mathilda

۱۳۹۸/۰۲/۲۰

داستانی بسیار جالب و تامل برانگیز درباره بدبختی ها و مشکلات قشر فقیر جامعه. توصیه میکنم بخونید. 😊🍀

imalializade

۱۴۰۱/۰۷/۱۹

اتفاقی که بعد از خواندن این کتاب در شما می‌افتد، همان چیزی است که اورول در پاراگراف آخر کتاب از آن حرف زده است:«دیگر هیچ‌وقت فکر نمی‌کنم خیابان‌خواب‌ها اراذلی دائم الخمرند، از گداها انتظار ندارم به خاطر سکه‌ای که کف

- بیشتر

donya

۱۳۹۹/۰۱/۱۵

کتاب خوب و آموزنده و پر محتوایی و داستان خوبی داره هر چند تلخه دوس داشتم چون با خوندنش نگاهم نسبت به بعضی مسائل تغییر کرد 👌😍

م.دهقان

۱۴۰۰/۰۵/۰۹

روایتی سرشار از سختی و سختی و سختی ، در یک کلمه نمایش فلاکت! در کنار پی بردن به برخی تفاوت های فرهنگی. به همه توصیه نمی کنم. اما اگر فکر می کنیم مرفه نیستیم و بدبختیم ، بد نیست بخوانیم!

mahdi

۱۳۹۸/۰۲/۱۹

یک روایت بسیار جذاب از زندگی در گاهی خوشی ، اغلب غم

Sara Amiripour

۱۳۹۹/۰۸/۱۰

واقعا جذاب بود و بسیااار غم انگیز و تاثیرگذار

mahsa.doustdar

۱۳۹۹/۰۲/۱۱

به جهت فهموندن دنیای فقر به یک آدم متوسط؛ معرکه بود!

جواد لایت

۱۴۰۳/۰۵/۱۹

جورج اورول در واقع اسم اصلی اریک ‌بلر بوده! اولین‌کتاب‌از‌این‌نویسنده خوندم‌واقعا‌عالی‌هستش.‌مقداری‌طنز‌هستش‌در‌کل‌عالی‌بود.‌(مطالعه نسخه چاپی) تکه‌از‌کتاب: پیروزی‌از‌آن‌کسی‌است‌که‌بیش‌تر‌میجنگد.شجاع‌باشید.

ftme fadaee

۱۴۰۳/۱۰/۱۷

محتوای کتاب راجب زندگی فقیرانه در خیابان های پاریس و لندن هست ممکنه وسطاش از توضیحات اضافه نویسنده کسل بشید یک بار مطالعه ای مفیده

کاربر ۱۵۴۹۹۲۲

۱۳۹۹/۰۱/۱۳

یه حق اشتراک بگیرید سالانه یا ماهانه از تنوع کتاب بیشتر بتواند استفاده کنند، شاید من خودم خوشم نیومد،

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۳۳)

این اشتباه است که فکر کنیم وقتی کسی کارش را از دست می‌دهد، فقط نگران ازدست‌دادن دستمزدش است. درست برعکس، یک مرد بی‌سواد که عادت به کارکردن با وجودش آمیخته، به خودِ کارکردن بیش‌تر احتیاج دارد تا به پول. آدم تحصیلکرده می‌تواند با بطالت تحمیل‌شده، که یکی از بدترین مصیبت‌های فقر است، سر کند. اما مردی مثل پدی، که هیچ وسیله‌ای برای پرکردن زمان ندارد، کارش را که بگیری همان‌قدر بدبخت است که وقتی سگی را به زنجیر می‌بندی. به همین دلیل حرف مفت است که وانمود کنیم نسبت به کسانی که «به خاک سیاه نشسته‌اند» باید بیش‌تر از دیگران احساس ترحم داشت. کسی که واقعآ لایق ترحم است آدمی است که از ابتدای زندگی در خاک سیاه بوده و با ذهنی خالی و بی‌توشه با فقر روبه‌رو می‌شود.

صبا بانو:)

به نظر من، این گرایش که مدام کار بیهوده بتراشیم، نهایتآ به دلیل ترس از عوام است. عوام (مطابق این طرزفکر) چنان حیوان‌های پستی هستند که اگر وقت فراغت داشته باشند، خطرناک خواهند بود؛ امن‌تر آن است که آن‌ها را آن‌قدر مشغول نگه داریم که فرصت فکرکردن نداشته باشند. اگر نظر آدم ثروتمندی را که اتفاقآ از نظر فکری صادق هم باشد، دربارهٔ بهبود شرایط کاری بپرسید، جوابی شبیه این خواهد داد: «ما می‌دانیم که فقر ناخوشایند است؛ درواقع چون این‌قدر از ما دور است، کم وبیش لذت می‌بریم از این‌که با فکرکردن به ناخوشایندی‌اش خودمان را زجر بدهیم. اما از ما انتظار نداشته باشید کاری برایش بکنیم.

صبا بانو:)

در حال حاضر، حس می‌کنم چیزی بیش از لایهٔ سطحی فقر را ندیده‌ام. با این حال، می‌توانم یکی دو چیز را که قطعآ از فقر آموخته‌ام بشمارم. دیگر هیچ‌وقت فکر نمی‌کنم خیابان‌خواب‌ها اراذلی دائم‌الخمرند، از گداها انتظار ندارم به خاطر سکه‌ای که کف دستشان گذاشته‌ام سپاسگزارم باشند، تعجب نمی‌کنم اگر مردی بیکار انرژی نداشته باشد، سپاه رستگاری را تأیید نمی‌کنم، لباس‌هایم را به گرو نمی‌گذارم، دست کسی را که تراکت پخش می‌کند رد نمی‌کنم و در یک رستوران شیک از غذایم لذت نمی‌برم.

صبا بانو:)

رفته، برای همیشه رفته. فقر، کمبود، ناامیدی از شور انسانی! مگر در واقعیت هم عمر دورهٔ اوج عشق چقدر است؟ هیچ. یک آن، شاید یک ثانیه. یک ثانیه خلسه و بعد از آن خاک، خاکستر، هیچ و پوچ.

mahsa.doustdar

آدم‌های عجیب وغریبی در هتل پیدا می‌شدند. کلا حومهٔ پاریس پاتوق آدم‌های عجیب وغریب است؛ آدم‌هایی نیمه‌دیوانه و گرفتار تنهایی که دیگر تلاش هم نمی‌کنند عادی یا محترم باشند. فقر آن‌ها را از قیدوبند آداب معمول معاشرت رها کرده، همان‌طور که پول آدم‌ها را از قیدوبند کار رها می‌کند.

mahsa.doustdar

در هر عقب‌نشینی ناچار باید چیزی را جا بگذاری. ناپلئون را در برزینا به یاد بیاور! کل ارتشش را جاگذاشت.»

Zahra

می‌گویی می‌خواهی نویسنده شوی. نویسندگی چرت وپرت است. تنها از یک راه می‌شود با نویسندگی پول درآورد: با دختر یک ناشر ازدواج کنی.

mahsa.doustdar

با همهٔ این حرف‌ها، حتی ظرفشورها، هرقدر هم که شأنشان پایین باشد، نوعی غرور دارند. غرورشان غرور آدم‌های زحمتکش است، غرور آدم‌هایی که برای دیگران مساوی‌اند با کار کار کار و باز هم کار. در آن سطح، تنها قابلیتی که می‌توانی به دست آوری این است که مثل گاو کار کنی و خسته نشوی

Zahra

یکی از همان روزها، سروکلهٔ جوانی ایتالیایی در هتل پیدا شد که ادعا می‌کرد حروفچین است. از قماشی بود که آدم تکلیفش را با آن‌ها نمی‌داند، چون خط ریش پاچکمه‌ای داشت که هم نشانهٔ ولگردبودن است و هم نشانهٔ روشنفکربودن. و هیچ‌کس در هتل نمی‌دانست این جوان را در کدام دسته قرار دهد.

mahsa.doustdar

عشق واقعی. تنها چیز دنیا که می‌ارزد برای رسیدن به آن مبارزه کنید، چیزی که در برابرش همهٔ هنرها و آرمان‌های شما، همهٔ فلسفه‌ها و آیین‌های شما، همهٔ کلمات زیبا و سلیقه‌های والای شما، به اندازهٔ توده‌ای خاکستر هم نمی‌ارزد. وقتی کسی عشق را تجربه کرد ــ عشق واقعی را ــ هرچیز دیگری در دنیا در نظرش چیزی نیست جز شبحی از یک لذت واقعی.

mahsa.doustdar