تا ۸۰٪ تخفیف خرید اشتراک ۴۶هزار کتاب | با هم برای کتابخانه‌ها در ۱۰سالگی طاقچه

کتاب سرباز کوچک امام (ره)

نویسنده:مهدی طحانیان ، فاطمه دوست‌کامی

انتشارات:انتشارات کتاب قهرمان

دسته‌بندی:

امتیاز:

۴.۷از ۱۲۰ رأیخواندن نظرات

۴٫۷

(۱۲۰)

خواندن نظرات

معرفی کتاب سرباز کوچک امام (ره)

کتاب سرباز کوچک امام (ره) حاصل گفت‌وگو و نگارش فاطمه دوست کامی است. انتشارات پیام آزادگان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی مجموعه‌خاطرات «مهدی طحانیان» است که اسیر ۱۳سالهٔ جنگ میان ایران و عراق بود. این کتاب بیش از ۴۰ بار تجدیدچاپ شده است.

درباره کتاب سرباز کوچک امام (ره)

کتاب سرباز کوچک امام (ره) در ۴ فصل به بیان خاطرات اسیر ۱۳سالهٔ جنگ ۸ساله پرداخته است؛ «مهدی طحانیان». این اثر حاصل گفت‌وشنود این شخص با فاطمه دوست کامی است. نخستیم جلسهٔ این گفت‌وگو در تاریخ هفتم تیر ۱۳۸۸ بوده و آخرین آن‌ها ۲۶ اردیبهشت ۱۳۹۱؛ صدوشصت‌وسومین جلسه. این کتاب حاصل پاسخ‌گویی مهدی طحانیان به ۳۸۰۰۰ پرسش است که در طول ۳۵۰ ساعت مصاحبه به آخر رسید.

«مهدی طحانیان» نوجوان ۱۳ساله‌ای بود که در عملیات بیت‌المقدس در ۱۹ اردیبهشت ۱۳۶۱ به اسارت عراق درآمد.

کتاب حاضر به بیان اتفاقات ریزودرشت زندگی مهدی طحانیان پرداخته؛ اتفاق‌های خواندنی و جذابی که در بسترهای متفاوتی روی می‌دهند و ذهن خواننده را به‌طرز ماهرانه‌ای به همراهی خویش دعوت می‌کنند. گفته شده است که ناب‌ترین بخش این خاطرات مربوط به سال‌های طولانی‌ای است که راوی در اردوگاه‌های نگهداری اسرای ایرانی در عراق سر می‌کرد. او به‌عنوان جوان‌ترین اسیر جنگی در زمان اسارتش به‌شدت کانون توجه بعثی‌ها بوده و به طبع آن شاهد ماجراهای تلخ و شیرینی که در نوع خود کم‌نظیر بودند. نقطهٔ اوج این اتفاق‌ها ماجرای امتناع او از مصاحبه با «نصیرا شارما» یک زن خبرنگار هندی است (که ویدئوی آن بارها دیده شده است).

خواندن کتاب سرباز کوچک امام (ره) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون زندگی و خاطرات اسرای جنگ ایران و عراق پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب سرباز کوچک امام (ره)

«یکی‌دو ساعت در راه بودیم. قیافهٔ زارونزارمان دیدن داشت. کم‌کم از دور، ساختمان‌های بزرگی شبیه سوله معلوم شد. چند دقیقه بعد، اتوبوس‌ها جلوی سوله‌ها نگه داشتند. با همان شیوه ضرب‌وشتم این چند روزه، از اتوبوس‌ها پیاده و وارد یکی از سوله‌ها شدیم. کف سوله بدون هیچ کف‌پوشی پر از لجن بود. وسطش هم یک شیار کم‌عمق وجود داشت که فاضلاب فوق‌العاده بدبویی، در آن روان بود. بوی تند ادراری که در فضا پیچیده بود با بوی عفونت زخم‌های چرک‌کرده بچه‌ها قاطی شده و دیوانه‌کننده بود. بچه‌های مجروح نای ایستادن نداشتند؛ اما اوضاع کف سوله آن‌قدر افتضاح بود که می‌ترسیدند زخم‌هایشان در تماس با این نجاسات و لجن‌ها کارشان را یکسره کند.

یک ساعت بعد، هیچ مجروحی نایستاده بود. بعضی‌ها روی لجن نشسته و بعضی‌ها دراز کشیده بودند. زخم‌هایشان داشت به بهترین حالت ممکن ضدعفونی و استریل می‌شد! همان موقع در سوله باز شد و یک کیسه نان به داخل سوله پرت شد. معلوم نبود این یک کیسه نان به کجای چهار اتوبوس اسیر می‌رسد؟! پیدا بود که می‌خواستند با این کار بچه‌ها را به جان هم بیندازند؛ اما اشتباه می‌کردند. هنوز خیلی مانده بود تا بچه‌هایمان را بشناسند. با دوسه تا از بچه‌ها رفتیم سراغ نان‌ها و تکه‌تکه‌شان کردیم و گذاشتیم‌شان در دهان زخمی‌ها.

از نوری که از پنجره‌های سوله به داخل می‌تابید متوجه شدیم غروب شده. ظاهراً آن شب را مهمان سوله بودیم. همان چند نفری هم که تا آن موقع طاقت آورده و کف سوله ننشسته بودند مجبور شدند روی زمین جایی برای خودشان باز کنند. شلوارهای خاکی و خونی‌مان داخل لجن خیس می‌خورد و سنگین‌تر می‌شد.»

هوری: زندگینامه و خاطرات سردار شهید علی هاشمی

نردبانی برای چیدن نارنج

کرامت یزدانی

وقتی مهتاب گم شد

حمید حسام

در کمین گل سرخ؛ روایتی از زندگی شهید سپهبد علی صیاد شیرازی

محسن مومنی

کوچه‌ نقاش‌ها: خاطرات سیدابوالفضل کاظمی

راحله صبوری

آن بیست و سه نفر

احمد یوسف‌زاده

راز کانال کمیل: روایت پنج روز مقاومت رزمندگان گردان کمیل در کانال دوم فکه

گروه نویسندگان

فرمانده من؛ دفتر اول

رحیم مخدومی

عباس دست طلا: داستانی از زندگی حاج عباس‌علی باقری

محبوبه معراجی‌پور

دلاور مرد سیستان؛ بر اساس زندگی سردار شهید میرقاسم میرحسینی (قصه‌ی فرماندهان ۲۲)

نظرات کاربران

مشاهده همه (۷۴)

ایرانی وطن پرست

۱۳۹۸/۱۱/۰۵

🔴تو امرلی عراق بچه هاش خود جوش 🤔جنایت_آشکار کردند علیه کودکی خودشون تا مدتی که شهر در محاصره داعش هست فعلا بچگی نکنند و اسیر داعش نشوند ...... چون هدف بزرگی داشتند و می دانستند که اگر شهر دست داعش بیوفتد

- بیشتر

HAJI MoMeN

۱۳۹۷/۱۰/۰۳

سلبریتی واقعی یعنی این! قهرمان و سوپرهیرو یعنی این!

ایران

۱۳۹۸/۰۳/۲۳

کتاب شیرینی بود...خواننده رو خسته نمیکنه با هیجان و ظرافت و احترام به خواننده نوشته شده . چه شیرینه کتاب قشنگی میخونی و چه تلخ خواندنش تمام میشود و باز جست و جو برای یافتن کتاب خوب در دنیای کتاب

arash

۱۳۹۷/۱۰/۲۹

( اگر احیانا قصد پاسخ دارید حوصله کنید و تا آخر بخونید بعد پاسخ بدهید ممنون) پنج ستاره میدم چون کتاب رو نخوندم و نمیخوام بی انصافی کرده باشم اما چیزی که میگم ربطی به محتوای کتاب یا شخصیت قهرمان

- بیشتر

mohamad

۱۳۹۷/۰۹/۱۲

این کتاب فوق العاده است. خاطرات بزرگ مرد کوچکی که به تنهایی صدای یک ملت را به گوش جهانیان رساند. این کتاب را خواندم. در گوشه گوشه کتاب تلخی ها و شیرینی ها، شادی ها و غم ها، بدی ها

- بیشتر

راصیه

۱۳۹۷/۱۲/۲۷

تا حالا کتاب به این زیبایی نخونده بودم خیلی از خودم خجالت کشیدم خیلی هم سن من بوده آنقدر شجاع و فهمیده و قوی بوده در برابر عراقی های هرکول ووووووی

امیر

۱۳۹۷/۱۰/۲۱

سلام و صلوات بر تمام شهدای جنگ نابرابر این کتاب بهترین کتابی بود که روایت خیلی جالب داشت جوری که تو بعضی از صفحهات واقعا تصور میکردم خودم هم میان آزادگانم.شادی روح تمام رزمندگانی که الان پیش ما نیستن صلوات

- بیشتر

مرتضی

۱۳۹۷/۱۰/۰۲

خیلی کتاب خوبیه بخوانیم تا بدانیم با چه زحمتی انقلاب به ما رسیده، باشد که بیشتر قدردانَش باشیم.

F Abbasi

۱۳۹۸/۰۳/۱۷

به نظر بنده کتاب سرباز کوچک امام از کتاب های جذاب دفاع مقدس محسوب می شود زیرا در آن با ظرافت هر چه تمام به جزئیات شرایط رزمندگان در جنگ تحمیلی و لحظات جنگ و جبهه و اسارت پرداخته شده

- بیشتر

Pooria Moamma

۱۳۹۷/۱۲/۱۸

فوق العاده ست این کتاب

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۲۳)

منتظر ماندم. دلم می‌خواست بدانم چه درخواستی دارد که ارزش آزادی‌ام را دارد. سرباز رو کرد بهم و گفت: «می‌گه چند تا فحش به خمینی بده! اگه فقط چند تا فحش به خمینی بدی همین الان آزادت می‌کنم.» چه توقعی داشت! از جنازه‌ام هم چنین چیزی نمی‌شنید دیگر چه برسد به خودم.

hajynayeb

گفت: «بچه‌ها بیاین تیکه‌های باقی‌موندهٔ گوشت و پوست شهدا رو جمع کنیم بریزیم توی این نایلون.» اطراف شنی‌ها و محوطهٔ انفجار پخش شدیم. روی زمین، لابه‌لای خاک و سنگ‌ریزه‌ها، تکه‌های ریزریزشدهٔ تن شهدا را که معلوم نبود مال کدام قسمت از تنشان است، پیدا می‌کردیم و داخل نایلون می‌ریختیم. هیچ به خودم نمی‌دیدم بتوانم تن ذره‌ذره‌شدهٔ همرزم‌هایم را از روی زمین جمع کنم و حالم بد نشود. من که با دیدن جنازهٔ عراقی‌ها آن‌قدر حالم خراب می‌شد و انگار یک نفر چنگ می‌انداخت به دل و روده‌ام، حالا باوسواس داشتم تن برشتهٔ رفقایم را از خاک منطقه سوا می‌کردم. اگر پلاک‌هایشان نبود، هیچ نمی‌شد بفهمی آن شهدا، سربازان لشکر ۲۱ حمزه بودند. مات‌ومبهوت پلاک‌ها را به هم گره زدیم و با نایلون فرستادیم عقب.

حسینی

در چند متری‌ام آتش فوق‌العاده پرنوری جان گرفت و سریع خاموش شد. با کنجکاوی سر چرخاندم سمت شعله؛ اما نه از آتش ردی مانده بود نه از سپاهی‌ای که کنارم دراز بود. با تعجب چشم گرداندم روی زمین. دیدم از یک تکهٔ بزرگ زغال، دود نازکی به هوا می‌رود. همان طور متعجب دنبال همرزمم می‌گشتم که متوجه شدم آن تکه هیزم سیاه، همان سپاهی یک دقیقه پیش است. تنها چیزی که گمانم را تأیید می‌کرد کرهٔ چشم‌هایش بود که از کاسهٔ چشمش بیرون زده و بخار سفیدی از آن متصاعد می‌شد. تیرهای فسفری دو زمانهٔ پدافند ضدهوایی، او را به این روز انداخته بود. دلم از مظلومیتش آتش گرفت.

حسینی

سؤال بعدی: «چطور آوردنت جبهه؟» جلوی این سؤال نوشته بودند: «من در مهدکودک بودم که پاسدارهای خمینی ریختند آنجا و مرا دزدیدند. آن‌ها دور از چشم پدرومادر و خانواده‌ام چشم‌هایم را بستند و مرا بردند. وقتی من چشم‌هایم را باز کردم دیدم در جبهه هستم. بعد هم در عملیات و درگیری با نیروهای ارتش عراق، به دست پرتوان آن‌ها به اسارت درآمدم.» از این مسخره‌تر نمی‌شد. زیرش هم نوشته بودند، حالا باید گریه کنی. جای گریه، خنده‌ام گرفته بود. مهدکودک! دست‌های پرتوان نیروهای عراقی!...

elnaz

لحظه‌های قشنگی بود؛ لحظه‌هایی که صدای مناجات پرسوز مداح آسایشگاه در صدای هق‌هق بچه‌ها گم می‌شد. دلتنگی لحظه‌های غریب اسارت خیلی وقت‌ها آتش به جانمان می‌زد؛ اما همهٔ بغض‌هایمان را نگه می‌داشتیم تا برای مصیبت سیدالشهدا (ع) اشک بریزیم. موقع خواندن دعای کمیل به فرازهای «یارب، یارب» که می‌رسیدیم مثل پر سبک شده بودیم. بعد از دعا صورت بچه‌ها زیباتر از قبل می‌شد.

hajynayeb

سر جنازه‌هایی که وسط آتش بودند داشت یکی‌یکی می‌ترکید و مغز آن‌ها به‌سرعت به هوا پرتاب می‌شد.

moon shine

داشتم راهم را کج می‌کردم که برگردم که یک مرتبه چشمم به اتاقی افتاد که با همهٔ اتاق‌ها فرق داشت. رفتم تو. اولین چیزی که توجهم را به خودش جلب کرد میز آرایش زنانه‌ای بود که گوشهٔ اتاق قرار داشت! جلوی آینه پر بود از اسپری و ادکلن و لوازم آرایش زنانه. پای میز توالت چند تا اسباب‌بازی افتاده بود. نگاهم را کشاندم روی تخت‌خواب دونفره‌ای که در اتاق بود. روی تخت یک تفنگ پلاستیکی و یک عروسک و یک پستانک افتاده بود. کنار تخت روی زمین هم یک پوشک خیس بچه بود که معلوم بود زمان زیادی از تعویضش نمی‌گذرد! داشتم از تعجب شاخ درمی‌آوردم. نمی‌دانستم مگر چقدر به پیروزی‌هایشان امیدوار بوده‌اند که جرأت کرده‌اند زن و بچه‌شان را با خودشان بیاورند اینجا.

حسینی

یک سال و یک ماه از جنگ می‌گذشت. در این مدت از نظر آموزش‌های نظامی خیلی خودم را بالا کشیده بودم. بی‌تاب جبهه بودم؛ اما جرأت نمی‌کردم به کسی بگویم در دلم چه می‌گذرد

علیرضا

شکر! مادر با اجازه‌تون دارم می‌رم جبهه... اومدم از شما و بقیه خداحافظی کنم... .» خیلی بی‌مقدمه شروع کرد به گریه‌کردن؛ دلم آشوب شد. طاقت دیدن گریه‌اش را نداشتم. گفتم: «مادر، ان‌شاءالله زود برمی‌گردم خیالت از بابت من راحت باشه... .» گفت: «به خدا سپردمت مادرجون، مواظب خودت باش تو رو خدا...» دوست نداشت زیاد حرف بزند. صدای بغض‌آلودش را از من می‌دزدید.

علیرضا

زمانی که بنی‌صدر خائن چوب لای چرخ انقلاب و جنگ می‌گذاشت، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای به جمع رزمنده‌ها می‌رفتند و با حرف‌هایشان دلگرمی قوی‌ای برای همه بودند.

hajynayeb

با چند تا از بچه‌ها الله‌اکبر گفتیم و از زمین کنده شدیم. آرپی‌جی‌زن‌ها تانک‌ها و نفربرها را نشانه گرفته بودند؛ ما هم به‌سمت عراقی‌ها تیراندازی می‌کردیم. چند تا از تانک‌ها و پی‌ام‌پی‌هایشان که با موشک آرپی‌جی‌مان ناکار شد، کمی آتش سبک‌تر شد. با این حال ما دست از آتش نکشیدیم.

Spg1378

آقای مؤمن‌زاده، آن روز تا آخر زنگ خیلی توی فکر بود. نگاهم با نگاهش که گره می‌خورد، لبخندش را دریغ نمی‌کرد.

محسن

بدن یکیشان که نمی‌دانستم چه‌جور ترکشی خورده، از بیخ شانه و نزدیک گردن تا کمر و انتهای پهلو قاچ خورده و دوشقه شده بود. نیمه چپ بدن تا نزدیکی پاها از نیمهٔ راست جدا شده و فقط از ناحیه پا به بدنش وصل بود و کنارش روی زمین افتاده و اطرافش را غرق خون کرده بود. مانده بودم چطور با آن همه خونی که از این جوان رفته هنوز زنده مانده است. به‌سختی پاهایش را باز کرده و با گردن و کمر خمیده روی زمین نشسته بود. سرش طوری که انگار بدجور روی گردنش سنگینی می‌کرد رو به جلو خم شده بود. هر از چند گاهی به‌سختی صورت بی‌رنگ‌ورویش را بالا می‌آورد و چشم‌های بی‌رمقش را به چشم‌هایم می‌رساند و بریده‌بریده از ته دل بهم التماس می‌کرد که: «برادر... تو رو خدا ما رو از این وضعیت نجات بده... ما خیلی داریم اذیت می‌شیم، یه تیر بزن و خلاصمون کن... به خدا ثواب می‌کنی!»

حسینی

عبدالرحمن، صابون کوچکی را که بچه‌ها برای استفاده کنار شیرهای آب گذاشته بودند برداشت و شروع کرد به شستن دست‌وصورتش. حین شستن هم خودش را باد می‌کرد و نیم‌نگاهی به اطرافش می‌انداخت که ببیند بچه‌ها او را نگاه می‌کنند یا نه. دلش می‌خواست همه بدانند که او چقدر تمیز است. داشتم به لباسم چنگ می‌زدم که یک‌دفعه دیدم عبدالرحمن صابون پر از خرده‌ریش بچه‌ها را مثل یک حبه قند انداخت توی دهانش و با انگشت سبابه شروع کرد به مسواک زدن!

ای که مرا خوانده ای ،راه نشانم بده

پدر ایران‌دخت که می‌دید موقع حرف‌زدن با دخترش سرم را می‌اندازم پایین از همان جا که نشسته بود صدایش را بلند کرد و گفت: «چرا وقتی حرف می‌زنی به دخترم نگاه نمی‌کنی؟ چرا هی سرتو می‌اندازی پایین پسر؟ من پدرشم، حلاله حلاله... می‌تونی نگاش کنی... خودم دارم بهت اجازه می‌دم.» عجب نوبری بود این پدر برای خودش! حتی محمودی هم خنده‌اش گرفته بود و به‌کنایه گفت: «ها... حلاله! وقتی باباش می‌گه حلاله خوب نگاه کنید، اشکال نداره که! چرا سرهاتونو انداختید بایین [پایین]؟!

hajynayeb

با وجود همهٔ این حس‌وحال‌ها، از جنگ یاد گرفته بودم که به چیزی یا کسی دل نبندم. یاد گرفته بودم که باید گذاشت و گذشت... .

ای که مرا خوانده ای ،راه نشانم بده

یکی‌دو بار چند تا از بچه‌ها خواستند گروهی عزاداری کنند؛ اما هر دفعه با تذکر ارشد کوتاه آمدند. ارشدها با خواهش و تمنا از آن‌ها می‌خواستند که همکاری کنند. می‌گفتند: امام حسین (ع) خودش می‌داند چطور داریم سر این قضیه خون دل می‌خوریم، ان‌شاءالله که خودش همین بضاعت کم را با کرمش قبول می‌کند.»

Amirhossein jabbari

همیشه می‌گفت: «حسین چه ربطی به شما بچه مجوس‌ها دارد؟ ما خودمان کشتیمش، خودمان هم برایش عزاداری می‌کنیم!»

صبا

بعد از دعا، بین بچه‌ها تعدادی برگه پخش کردند تا وصیت‌نامه بنویسیم. هرچه فکر کردم هیچ‌چیز به ذهنم نیامد که بنویسم. آخر نه مال‌ومنالی داشتم که سفارشش را به کسی کنم نه حرف خاصی. کاغذ را همان جا گذاشتم و رفتم داخل حرم تا دوباره پیامبر خدا (ص) را زیارت کنم.

محسن

خبرنگار بی‌معطلی آمد نزدیکم و پرسید: «شما اومدید به این راه... و الان اینجا اسیر هستید، هدف شما چه بود؟» جوری که انگار جواب سؤالش را از قبل ده بار مرور کرده باشم بی‌مکث گفتم: «هدف ما حفظ اسلام بود. به‌خاطر اینکه اسلام در خطر بود ما وظیفه خودمون دونستیم که از اسلام دفاع کنیم.»

محسن

حجم

۱٫۰ مگابایت

سال انتشار

۱۳۹۷

تعداد صفحه‌ها

۲۴۳ صفحه

حجم

۱٫۰ مگابایت

سال انتشار

۱۳۹۷

تعداد صفحه‌ها

۲۴۳ صفحه

قیمت:

۱۵,۰۰۰

۷,۵۰۰

۵۰%

تومان