کتاب شال سبز؛ روایتی داستانی از زندگی شهید سید عبدالحسین دستغیب (قهرمانان انقلاب ۳)

«انسان مؤمن، هر وقت عظمت خدا رو می‌بینه، باید به اون اعتراف کنه؛ و بهترین اعتراف به این‌همه عظمت، دو کلمه است که باید از ته دل گفت.»

بدون که تهمت و توهین، کار آدمای ضعیف و ذلیله. کسایی که دست به این کارا می‌زنن، حرف حساب ندارن و به آخر خط رسیده‌ان. اگه منطق‌شون خریدار داشت، اونو می‌گفتن؛ امّا نداره و فحش می‌دن.

ما به این شکل تربیت می‌شیم. یعنی یاد می‌گیریم برای خدا اگه لازم باشه، باید حتّی از جونم گذشت؛ از جون خودمون، بستگانمون و اطرافیانمون. امام حسین برا ما جانشین خداست؛ امّا اگه لازم باشه، اونم فدا می‌شه. این یعنی برا ما هیچ چی نباید جا خدا رو بگیره. برا همینم معتقدیم که خون بر شمشیر پیروزه؛ چون وقتی برا خدا کار می‌کنیم، دیگه شکست نداریم. برا ما عمل به تکلیف یعنی پیروزی؛ حتّی اگه در ظاهر، این طور نباشه. واقعهٔ کربلا برامون فقط یه ماجرای غم‌انگیز یا تحریک‌کننده نیست؛ یه جور شیوهٔ پرورش انسانه؛ شیوه‌ای که انسانو فقط بندهٔ خدا می‌دونه. و وقتی بنده‌ست، باید مطیع باشه؛ مطیع اوامر الهی؛ و وقتی این‌طور شد، هر چی خدا براش بخواد، به همون راضیه. همینم باعث می‌شه که خدا از اون شکست ظاهری، عظمتی بسازه که حتّی امثال شمام حسرتشو بخورین.

تازه این بخشی از تربیت دینی ماست. هر چند بخش مُهمّیه، ما سیزده پیشوای دیگم داریم که هر کدوم، قسمتی از این مجموعه رو درست می‌کنن؛ مجموعه‌ای که بهش می‌گیم تربیت اسلامی، و حاصلش انسان کامله؛ انسانی که قرآنم همونو می‌خواد. نمونه‌شم همین چهارده انسان واقعی هستند؛ چهارده نور پاک.

مدّتی قبل بود. طلبه‌ای جوان، بعد از درس سؤال کرد: «می‌شه بگین منظور امام که گفتن شهید نظر می‌کنه به وَجْهُ الله، چیه؟» و او با لبخند جواب داد: «این از اون چیزاییه که گفتنی نیست؛ فقط باید دید.»

امّا از کجا معلوم اون حکومت، درست و نادرستو خوب تشخیص می‌ده؟ مگه حاکما غیر از مردمن؟ اونام آدمایی هستن که رئیس شده‌ان. اگه درست تربیت نشده باشن، اوضاع فرقی نمی‌کنه؛ همون ظلم، همون فساد، همون خودبزرگ بینیا؛ و باز روز از نو و روزی از نو. اون‌وقت باید مثل همین رژیم، سلاح دست بگیرن و جلو مردمشون وایسن.

یک مشت آدم‌های بی دفاع را لَت و پار کردید. از پشت بام و طبقهٔ دوّم پرت‌شان کردید پایین. کتاب‌هاشان را آتش زدید. قرآن و نهج‌البلاغه آتش زدید. واقعاً که روی مغول و تیمور را سفید کردید! حالا ما ارتجاعیم یا شما؟! ما عقب افتاده‌ایم یا شما؟! - در جایی دیدم نوشته بود کشور ما روزگارش به جایی رسیده که سالی شصت‌هزار تومان جایزه می‌دهند به زنی که آوازه‌خوانی‌اش بهتر از دیگران باشد. برای تشویق یک همچین شغل مهمّی (با تمسخر این را گفت)، این‌قدر جایزه می‌دهند! در حالی که برای فرهنگ، برای کسی که بهترین کتاب را در سال نوشته، پنج‌هزار تومان جایزه گذاشته‌اند. حالا این دو را با هم مقایسه کنید و ببینید اوضاع چطور است؟! یک زن آوازخوان، دوازده برابر یک محقّق یا یک دانشمند برای این‌ها ارزش دارد!