کتاب بهانه بودن (جلد دوازدهم، کمی از حلوای عشقت را بچشان به کاممان)

کتاب بهانه بودن (جلد دوازدهم، کمی از حلوای عشقت را بچشان به کاممان) نوشته‌ی محسن عباسی ولدی و توسط انتشارات آیین فطرت منتشر شده است. این کتاب بخشی از مجموعه‌ای چندجلدی با عنوان بهانه بودن است که هر جلد آن به موضوعات تربیتی و معنوی با محوریت امام دوازدهم می‌پردازد. در این جلد، نویسنده با بهره‌گیری از نثر ادبی و بیانی صمیمی، مفاهیم تربیت، عشق، انتظار و ارتباط با امام زمان را در قالب متن‌هایی کوتاه و تامل‌برانگیز بیان کرده است. ساختار کتاب به گونه‌ای است که هر متن، موضوعی مستقل اما مرتبط با دغدغه‌های تربیتی و معنوی روزگار ما را مطرح می‌کند. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب بهانه بودن (جلد دوازدهم، کمی از حلوای عشقت را بچشان به کاممان)

کتاب بهانه بودن (جلد دوازدهم، کمی از حلوای عشقت را بچشان به کاممان) اثر محسن عباسی ولدی، مجموعه‌ای از متن‌های ادبی و تربیتی است که با محوریت امام دوازدهم و موضوعات مرتبط با تربیت فرزند، عشق، انتظار و معنویت نگاشته شده است. این کتاب بخشی از یک مجموعه بزرگ‌تر است که هر جلد آن به موازات مجموعه من دیگر ما، به موضوعات تربیتی از زاویه‌ای متفاوت و با بیانی ادبی می‌پردازد. ساختار کتاب به صورت متن‌های کوتاه و مستقل است که هرکدام به یکی از دغدغه‌های تربیتی یا معنوی می‌پردازد و تلاش کرده است با زبانی ساده و قابل لمس، مفاهیم عمیق را به مخاطب منتقل کند. نویسنده در مقدمه توضیح داده است که هدف از نگارش این مجموعه، پیوند دادن تربیت فرزند با معارف دینی و عشق به امام زمان است و تلاش کرده است تا این مفاهیم را از قالب توصیه‌های مستقیم خارج کند و در قالب متن‌هایی ادبی و تامل‌برانگیز ارائه دهد. کتاب بهانه بودن، با رویکردی تلفیقی از تربیت و معنویت، سعی دارد ذهن و دل مخاطب را به یاد امام زنده و حاضر معطوف کند و در عین حال، راه‌هایی برای تربیت فرزند در دنیای پیچیده امروز پیشنهاد دهد.

خلاصه کتاب بهانه بودن (جلد دوازدهم، کمی از حلوای عشقت را بچشان به کاممان)

کتاب بهانه بودن (جلد دوازدهم، کمی از حلوای عشقت را بچشان به کاممان) مجموعه‌ای از متن‌های کوتاه و تامل‌برانگیز است که هرکدام به یکی از موضوعات تربیتی یا معنوی می‌پردازد. نویسنده در این کتاب، دغدغه‌های والدین در تربیت فرزند را با موضوع انتظار و عشق به امام زمان پیوند زده است. متن‌ها با زبانی صمیمی و گاه شاعرانه، به مسائلی مانند نقش عقل و خیال در زندگی، اهمیت عشق و معنویت در تربیت، چالش‌های والدین در دنیای مدرن، و ضرورت پیوند تربیت با ولایت امام زنده می‌پردازند. هر متن، تصویری از یک دغدغه یا تجربه شخصی را روایت می‌کند و در نهایت، مخاطب را به تامل درباره جایگاه امام زمان در زندگی روزمره و تربیت فرزند دعوت می‌کند. نویسنده تأکید کرده است که تربیت بدون پیوند با ولایت، معنای واقعی خود را از دست می‌دهد و عشق به امام، سنگ محک کارها و معیار اصلی در تربیت و زندگی است. در بخش‌هایی از کتاب، به موضوعاتی مانند شادی واقعی، نقاب‌های اجتماعی، نیازهای انسان، و نقش عشق در آرامش دل پرداخته شده است. همچنین، نویسنده با اشاره به مشکلات و دغدغه‌های والدین امروز، راه‌هایی برای بازگشت به فطرت و معنویت را پیشنهاد داده است. در مجموع، کتاب تلاش کرده است تا با بیانی ادبی و تامل‌برانگیز، مفاهیم تربیتی و معنوی را به هم پیوند دهد و مخاطب را به بازاندیشی در تربیت و زندگی معنوی دعوت کند.

چرا باید کتاب بهانه بودن (جلد دوازدهم، کمی از حلوای عشقت را بچشان به کاممان) را بخوانیم؟

این کتاب با ترکیب نگاه تربیتی و معنوی، فرصتی فراهم کرده است تا مفاهیم عمیق انتظار، عشق و تربیت فرزند از زاویه‌ای تازه و ملموس مورد توجه قرار گیرد. متن‌های کوتاه و مستقل کتاب، خواندن آن را برای کسانی که فرصت یا انگیزه مطالعه آثار بلند تربیتی ندارند، آسان‌تر کرده است. نویسنده با بهره‌گیری از زبان ادبی و مثال‌های روزمره، توانسته است دغدغه‌های والدین و خانواده‌ها را با موضوع انتظار و معنویت پیوند بزند و راه‌هایی برای بازگشت به فطرت و آرامش دل پیشنهاد دهد. مطالعه این کتاب می‌تواند به والدین و مربیان کمک کند تا تربیت فرزند را نه‌تنها به عنوان یک وظیفه، بلکه به عنوان مسیری برای رشد معنوی و ارتباط با امام زمان ببینند. همچنین، کتاب بهانه بودن با طرح سؤالات و دغدغه‌های واقعی، مخاطب را به تامل و بازنگری در سبک زندگی و تربیت فرزند دعوت می‌کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به والدین، مربیان، معلمان و هرکسی که دغدغه تربیت فرزند در دنیای امروز را دارد پیشنهاد می‌شود. همچنین، به کسانی که به دنبال پیوند دادن تربیت با معنویت و انتظار هستند یا علاقه‌مندند مفاهیم دینی را در قالبی ادبی و تامل‌برانگیز بخوانند، توصیه می‌شود.