🎡 تولد ۱۱ سالگی طاقچه: گردونه را بچرخان، جایزه ببر، کتاب بخوان!🎡

کتاب بوستان سعدی

نویسنده:شیخ مصلح الدین سعدی شیرازی

ویراستار:محمدعلی فروغی

انتشارات:انتشارات نیک فرجام

دسته‌بندی:

امتیازبدون نظر

معرفی کتاب بوستان سعدی

کتاب بوستان سعدی نوشته‌ شیخ مصلح‌الدین سعدی شیرازی، یکی از آثار برجسته‌ی ادبیات فارسی است که توسط انتشارات نیک فرجام منتشر شده است. این کتاب منظوم، از جمله شاهکارهای سعدی به‌شمار می‌آید و در قالب مثنوی سروده شده است. بوستان سعدی بر پایه‌ی نسخه‌ی محمدعلی فروغی تنظیم شده و ساختار آن شامل ده باب است که هرکدام به موضوعی اخلاقی و اجتماعی اختصاص دارد. سعدی در این اثر با بهره‌گیری از زبان شیرین و حکمت‌آمیز خود، مفاهیمی چون عدل، احسان، عشق، تواضع، قناعت، تربیت، شکر، توبه و مناجات را در قالب حکایت‌ها و اشعار پندآموز بیان کرده است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب بوستان سعدی

بوستان سعدی اثری منظوم و اخلاقی از شیخ مصلح‌الدین سعدی شیرازی است که در قالب مثنوی و با زبانی حکمت‌آمیز سروده شده است. این کتاب در ده باب تنظیم شده و هر باب به موضوعی خاص مانند عدل، احسان، عشق، تواضع، رضا، قناعت، تربیت، شکر، توبه و مناجات می‌پردازد. کتاب بوستان سعدی در هر باب با اشعاری آغاز می‌شود و سپس حکایت‌ها و داستان‌هایی مرتبط با موضوع آن باب آورده می‌شود. سعدی در بوستان، با استفاده از روایت‌های کوتاه و مثال‌های متنوع، مفاهیم اخلاقی و انسانی را به‌تصویر کشیده و تلاش کرده است تا خواننده را به تأمل و اندیشه درباره‌ی رفتار و کردار خود و جامعه وادارد. این اثر نه‌تنها جایگاه ویژه‌ای در ادبیات فارسی دارد، بلکه به‌عنوان منبعی برای شناخت اندیشه‌ها و ارزش‌های اخلاقی ایرانیان نیز شناخته می‌شود. نسخه‌ی حاضر بر اساس نسخه‌ی محمدعلی فروغی تنظیم شده و تلاش شده است تا اصالت و صحت متن حفظ شود.

چرا باید کتاب بوستان سعدی را بخوانیم؟

بوستان سعدی به‌دلیل ساختار منظم و موضوعات متنوع، فرصتی برای آشنایی با اندیشه‌های اخلاقی و اجتماعی یکی از بزرگ‌ترین شاعران فارسی‌زبان فراهم می‌کند. این کتاب با روایت حکایت‌ها و مثال‌های گوناگون، مفاهیمی مانند عدالت، بخشش، عشق، قناعت و تربیت را به‌شیوه‌ای ملموس و قابل‌درک بیان کرده است. مطالعه‌ی این اثر، نه‌تنها به شناخت بهتر زبان و ادبیات فارسی کمک می‌کند، بلکه دریچه‌ای به سوی ارزش‌های انسانی و اخلاقی می‌گشاید.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به علاقه‌مندان ادبیات کلاسیک فارسی، پژوهشگران حوزه‌ی اخلاق و حکمت، دانش‌آموزان و دانشجویان رشته‌های ادبیات و علوم انسانی و همچنین کسانی که دغدغه‌ی شناخت ارزش‌های اخلاقی و اجتماعی دارند، پیشنهاد می‌شود. همچنین، آشنایی با شیوه‌ی بیان سعدی و نحوه‌ی استفاده‌ی او از تمثیل و حکایت، می‌تواند برای علاقه‌مندان به ادبیات و فرهنگ ایرانی الهام‌بخش باشد.

درباره سعدی شیرازی

ابو‌محمد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مُشرّف، که با تخلص سعدی و لقب‌هایی چون شیخ اجل، استاد سخن و پادشاه سخن شناخته می‌شود، در حدود سال ۶۰۶ هجری قمری در شهر شیراز چشم به جهان گشود. او از بزرگ‌ترین شاعران، نویسندگان و حکیمان تاریخ ایران و از چهره‌های برجسته‌ی ادبیات جهان است؛ نامش در کنار بزرگانی چون حافظ، فردوسی و مولوی همواره درخشان است.

سعدی در دوران جوانی برای کسب دانش راهی بغداد شد و در مدرسه‌ی نظامیه، که یکی از مهم‌ترین مراکز علمی جهان اسلام در آن زمان بود، به تحصیل پرداخت. او در علوم دینی، بلاغت، منطق، فلسفه و ادبیات عربی تبحر یافت و پس از پایان تحصیلاتش سال‌هایی چند به سفر پرداخت. گفته‌اند که سعدی به شام، حجاز، بیت‌المقدس، آسیای صغیر، هند و شمال آفریقا سفر کرد و حاصل این سفرها، هم تجربه‌ای ژرف از زندگی مردم و فرهنگ‌های گوناگون بود و هم الهامی بزرگ برای آثار پربارش. پس از سال‌ها سیاحت و خطابت، به زادگاه خود بازگشت و تا پایان عمر در شیراز ماند. در همین دوران بود که شاهکارهایش، بوستان و گلستان، را پدید آورد.

مهم‌ترین آثار سعدی عبارت‌اند از: بوستان (به نظم) که در سال ۶۵۵ هجری قمری نگاشته شد و شامل ده باب در باب عدالت، احسان، عشق، تواضع، قناعت و اخلاق است؛ گلستان (به نثر و نظم) که در سال بعد، یعنی ۶۵۶ هجری قمری، تألیف شد و در قالب حکایات و پندهای کوتاه، مجموعه‌ای از تجربه‌های اخلاقی، اجتماعی و انسانی را بیان می‌کند؛ غزلیات، که از لطیف‌ترین نمونه‌های شعر عاشقانه و عارفانه‌ی ادب فارسی است و پر از احساس، خرد و نغمه‌های دل‌انگیز است؛ قصاید، مطایبات و هزلیات، که بازتاب نگاه واقع‌بینانه و طنزپرداز او به زندگی و اجتماع زمانه است. سعدی همچنین اشعاری به زبان عربی دارد که نشان از دانش و تسلط او بر زبان و ادب عربی است. نثر سعدی در گلستان نمونه‌ی کامل «سهلِ ممتنع» است؛ نثری که در ظاهر ساده و روان است اما در ساختار و معنا بسیار دقیق و عمیق. در آثارش طنز، ایجاز، لطافت، بهره‌گیری از آیات قرآن و احادیث، و نگاهی انسانی و اخلاقی کاملاً محسوس است.

دکتر محمدعلی همایون کاتوزیان، پژوهشگر برجسته‌ی ادبی، درباره‌ی سعدی می‌گوید که او پیرو هیچ مکتب فکری یا طریقت عرفانی خاصی نبود؛ سعدی را باید شاعری آزاداندیش دانست که از زاویه‌های گوناگون به جهان و انسان می‌نگریست. هرچند سعدی با عرفان و بزرگان تصوف آشنا بود و احترام ویژه‌ای برای آنان قائل می‌شد، اما خود عارف به معنای صوفیانه‌ی رایج نبود و در برابر تصوفِ «ظاهرپرست» و ریاکارانه موضعی انتقادی داشت. او دین‌دار بود، ولی از تعصب و تنگ‌نظری دوری می‌جست و در اندیشه و سخنش اعتدال را پیشه می‌کرد. از نگاه سعدی، انسان‌ها فراتر از نژاد، مذهب یا موقعیت اجتماعی، اعضای یک پیکر واحدند. این اندیشه را در بیت مشهورش چنین خلاصه کرده است: بنی‌آدم اعضای یک پیکرند / که در آفرینش ز یک گوهرند. سعدی عشق را نعمتی انسانی می‌دانست، اما برخلاف برخی عارفان، آن را نامتناهی و ماورایی نمی‌پنداشت؛ بلکه تجربه‌ای انسانی و زمینی می‌دید که با گذر زمان تغییر می‌کند: مهری را که روزگار به دل نشانَد / روزگار می‌تواند از دل برگیرد. در نگاه او، انسان باید در زندگی کوشا، درست‌کردار و مهربان باشد، اما نه آرمان‌گرا و نه بدبین. سعدی زندگی را، با همه‌ی نقص‌ها و سختی‌هایش ارزشمند و زیستنی می‌دانست و باور داشت که باید تا حد ممکن پاک زندگی کرد، به دیگران نیکی رساند و حق زیستن را برای همگان محترم شمرد. کاتوزیان این نگرش را «رئالیسم فلسفی» نامیده است؛ یعنی واقع‌گرایی در اندیشه و عمل، بدون غفلت از اخلاق و انسانیت.

سعدی از نخستین شاعران ایرانی است که شهرتش از مرزهای ایران فراتر رفت. آثارش به سرعت در سراسر جهان اسلام شناخته شد و تا دورترین سرزمین‌ها، از هند و ترکستان گرفته تا عثمانی و شام، بر زبان مردم جاری بود. گفته‌اند که در زمان حیاتش، شعرهای او در قهوه‌خانه‌ها و بازارها دهان‌به‌دهان نقل می‌شد. نفوذ سعدی نه‌تنها در شعر فارسی، بلکه در ادبیات ترکی، اردو و حتی زبان‌های اروپایی نیز محسوس است. گلستان سعدی در قرن هفدهم میلادی به زبان‌های لاتین، فرانسوی و آلمانی ترجمه شد و بسیاری از متفکران غربی، از جمله ولتر و گوته، از آثار او یاد کرده‌اند.

سعدی در حدود سال ۶۹۰ هجری قمری در شیراز درگذشت. آرامگاهش در همان شهر، در محوطه‌ای سرسبز و آرام در دامنه‌ی کوه، قرار دارد و به نام سعدیه شهرت دارد. سعدیه امروز یکی از زیارتگاه‌های فرهنگی و ادبی ایران است و دوستداران شعر و ادب فارسی از سراسر جهان برای ادای احترام به این شاعر بزرگ به آنجا می‌آیند.