کتاب شاعر در دوره نثر

کتاب الکترونیکی «شاعر در دور نثر» نوشتهٔ «رابرت پن وارن» با ترجمهٔ «علی‌رضا بهنام» را نشر مرکز منتشر کرده است. این اثر به بررسی زیبایی‌شناسی هگل و سوگ‌سروده‌های دوئینوی ریلکه می‌پردازد و در دستهٔ نقد ادبی و فلسفهٔ هنر جای می‌گیرد. نویسنده با نگاهی تحلیلی، تفاوت‌های بنیادین میان شعر حماسی باستان و رمان مدرن را از منظر هگل واکاوی می‌کند و سپس به تأملی عمیق دربارهٔ جایگاه شعر و اسطوره در جهان معاصر می‌رسد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب شاعر در دوره نثر

در «شاعر در دور نثر»، «رابرت پن وارن» با رویکردی تحلیلی به نسبت میان شعر و نثر در تاریخ اندیشه و هنر می‌پردازد. این کتاب در قالب ناداستان و جستار فلسفی-ادبی نوشته شده و ساختاری پیوسته دارد که از بحث‌های هگل دربارهٔ زیبایی‌شناسی آغاز می‌شود و تا تأملات ریلکه در سوگ‌سروده‌های دوئینو امتداد می‌یابد. نویسنده ابتدا به تفاوت‌های شعر حماسی باستانی و رمان مدرن از منظر هگل می‌پردازد و سپس به بحران معنای شعر در عصر نثر و مدرنیته اشاره می‌کند. کتاب با ارجاع به آثار و شخصیت‌هایی چون هومر، ویرژیل، گوته، شیلر، هولدرلین، کیتس و ریلکه، تصویری از فرازونشیب‌های شعر و جایگاه آن در جهان مدرن ترسیم می‌کند. «شاعر در دور نثر» اثری است که در آن مرزهای میان فلسفه، نقد ادبی و تاریخ هنر به‌هم می‌رسند و خواننده را به تأمل دربارهٔ سرنوشت شعر و اسطوره در عصر حاضر دعوت می‌کند.

خلاصه کتاب شاعر در دوره نثر

در این کتاب، نویسنده با تکیه‌بر درس‌گفتارهای هگل دربارهٔ زیبایی‌شناسی، به بررسی تفاوت بنیادین میان شعر حماسی باستان و رمان مدرن می‌پردازد. هگل عصر هومر را «وضع اساساً شاعرانهٔ جهان» می‌داند؛ عصری که در آن شعر نه‌تنها سروده می‌شد، بلکه زیسته می‌شد و اسطوره‌ها و خدایان در زندگی روزمرهٔ انسان‌ها حضور فعال داشتند. در این جهان، مرز میان تخیل و واقعیت کم‌رنگ بود و شعر بازتابی از شیوه‌های مشترک اندیشیدن و احساس‌کردن در کل اجتماع به‌شمار می‌آمد. با گذر زمان و ظهور عقل‌گرایی، به‌ویژه با ظهور سقراط، این پیوند شاعرانه گسسته شد و جهان به‌سوی نثر و عقلانیت حرکت کرد. هگل دوران مدرن را «دور نثر» می‌نامد؛ دورانی که نثر به شیوهٔ غالب ادراک بدل شده و علم و فهم ما نیز به نثر نوشته می‌شود. در این عصر، شعر و اسطوره جای خود را به دین پالایش‌شده و اندیشهٔ عقلانی می‌دهند و جهان مدرن دیگر آن وضعیت شاعرانهٔ گذشته را ندارد. نویسنده با ارجاع به سوگ‌سروده‌های دوئینوی ریلکه، بحران شاعر در عصر نثر را به تصویر می‌کشد؛ عصری که شاعر احساس می‌کند در زمانه‌ای اشتباه متولد شده و تلاش می‌کند معنای شاعرانه را در جهانی که به‌شدت منثور و عقلانی شده، احیا کند. ریلکه در سوگ‌سروده‌هایش از درون‌گرایی و جست‌وجوی حقیقت درونی سخن می‌گوید و فرشته را نماد این تلاش برای بازآفرینی اسطوره در جهانی بی‌اسطوره می‌داند. کتاب همچنین به تأمل دربارهٔ سنت و مدرنیته، نزاع قدما و متجددین، و نقش شعر در مواجهه با بحران معنای مدرن می‌پردازد. نویسنده با بررسی نمونه‌هایی از ادبیات و هنر غرب، نشان می‌دهد که چگونه شعر و اسطوره در عصر نثر به حاشیه رانده شده‌اند و شاعر ناگزیر است برای بقا، معنای شاعرانه را در درون خویش و در تجربه‌های زیستهٔ فردی جست‌وجو کند.

چرا باید کتاب شاعر در دوره نثر را بخوانیم؟

این کتاب با ترکیب فلسفه، نقد ادبی و تاریخ هنر، فرصتی فراهم می‌کند تا خواننده با ریشه‌های بحران شعر و اسطوره در جهان مدرن آشنا شود. «شاعر در دور نثر» نه‌تنها به بررسی نظریه‌های هگل و تجربهٔ ریلکه می‌پردازد، بلکه با ارجاع به نمونه‌های متنوعی از ادبیات و هنر، امکان مقایسهٔ وضعیت شعر در گذشته و حال را فراهم می‌آورد. مطالعهٔ این اثر به درک عمیق‌تری از نسبت میان شعر، اسطوره، نثر و مدرنیته کمک می‌کند و ذهن را به تأمل دربارهٔ جایگاه هنر و معنای شاعرانه در زندگی امروز دعوت می‌کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به فلسفهٔ هنر، نقد ادبی، تاریخ اندیشه و کسانی که دغدغهٔ نسبت میان سنت و مدرنیته را دارند، مناسب است. همچنین دانشجویان و پژوهشگران رشته‌های ادبیات، فلسفه و هنر می‌توانند از مباحث تحلیلی و تطبیقی آن بهره ببرند.

بخشی از کتاب شاعر در دوره نثر

«هگل دور هومر را که عصر شعر حماسی است؛ «وضع اساساً شاعرانهٔ جهان» توصیف می‌کند: عصری که در آن، شعر صرفاً سروده نمی‌شد بلکه به عبارتی، زیست می‌شد. عصری که خدایانش در زندگی فانیان فعالانه مداخله و مشارکت می‌کردند. بیشه‌ها، چشمه‌ها و تپه‌ها منزلگاه پریان و فان‌ها دانسته می‌شد؛ درک و دریافت شاعرانهٔ زندگی در آن دوره، صرفاً زادهٔ تخیل شاعرانهٔ ذهن معدودی افراد برگزیده یا هنرمندانی که جانشینان‌شان خیلی بعدتر در تاریخ، اغلب بر جدایی‌شان از حیطهٔ معاصر سوگواری می‌کردند، نبود بلکه امری «طبیعی» بود؛ امری بود در پیوند با واقعیت. امری مربوط به شیوه‌های مشترک اندیشیدن و احساس‌کردن در کل اجتماع. بیراه نیست که بگوییم در چنین جهانی قایزگذاری‌های «ما» بین تخیل و واقعیت اگر نگوییم ناشناخته بود، اهمیت ناچیزی داشت. همین امر نیچهٔ جوان را به این مت برد که سقراط، اولین عقل‌گرای تحلیلی بزرگ یونان و پرسشگر خستگی‌ناپذیر را به نابودکردن اسطوره‌ها (یا آنچه امروزه چنین می‌نامیم) متهم کند و به این که موجب به پایان رسیدن تراژدی و در واقع هنر یونان شده است.»