کتاب موسیقی درمانی

کتاب موسیقی درمانی (مقدمه، تکنیک‌ها و کاربردها) نوشتهٔ علی زاده محمدی توسط نشر قطره منتشر شده است. این کتاب یکی از آثار مجموعهٔ «روان و زندگی» است که به معرفی اصول، روش‌ها و کاربردهای موسیقی درمانی می‌پردازد. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب موسیقی درمانی

چرا باید کتاب موسیقی درمانی را بخوانیم؟

خواندن کتاب موسیقی درمانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟ 

درمان‌جویان و بیماران می‌توانند از این کتاب به‌عنوان منبعی برای آشنایی با یکی از روش‌های درمانی مکمل و افزایش آگاهی نسبت به گزینه‌های موجود برای بهبود وضعیت روحی و جسمی استفاده کنند. همچنین درمانگران و مشاوران سلامت روان، دانشجویان رشته‌های روان‌شناسی، موسیقی درمانی و علوم پزشکی، علاقه‌مندان به موسیقی و تأثیرات آن بر سلامت و خانواده‌ها و مراقبان برای آشنایی با روش‌هایی که می‌توانند به عزیزان خود در مسیر بهبود و آرامش کمک کنند، می‌توانند از مطالب این اثر استفاده کنند.

بخشی از کتاب موسیقی درمانی

«بیش‌ترین تأثیر موسیقی ایرانی بر خُلق (mood) شنونده است. درواقع موسیقی ایرانی، موسیقی خُلقی یا مُودی است. این موسیقی احساسات و حالات شنونده را با تغییر خُلق به حرکت درمی‌آورد و حالاتی از حزن و شیدایی به‌وجود می‌آورد. برای این‌که موضوع بهتر فهمیده شود لازم است اطلاعاتی دربارهٔ ساختار موسیقی ایرانی داده شود.

موسیقی کلاسیک (سنتی، اصیل) ایرانی شامل هفت دستگاه، پنج آواز شامل دستگاه شور (و آوازهای آن ابوعطا، بیات ترک، افشاری، دشتی)، دستگاه‌های ماهور، سه‌گاه، چهارگاه، نوا و دستگاه همایون (و آواز آن اصفهان) است. قطعات موسیقی ایرانی به صورت آواز، تصنیف، پیش درآمد و رنگ و چهار مضراب نواخته می‌شود.

از نظر حالت‌شناسی، همهٔ گونه‌های موسیقی ایرانی ساختاری وحدت‌مدار و آرام‌بخش دارند و حالات غالب آن‌ها در شکل تصانیف و ضربی‌ها غالبا حزین و شیداگونه است. شش ویژگی در ساختار ردیف وجود دارد که طبیعت روان‌شناختی خاصی را به‌وجود می‌آورد.

این شش خصیصه این‌گونه تعریف می‌شوند: اول اصل وحدت‌گرایی یا مرکزگرایی که نت‌ها را به انتظام و تعادل مرکزی متمایل می‌کند؛ دوم اصل درون‌گردی که گردش‌های ملودیک دانگی پیرامون نت‌های حساس و کلیدی مرکزی به‌وجود می‌آورد و موجب پیدایش کندوکاوی درونی می‌شود؛ سوم اصل بداهه‌گرایی که ملودی‌ها را در جریانی آزاد، سیال و بدون فشار در ذهن سیر می‌دهد و موجب گسترش الهام و بیان فردی می‌شود؛ چهارم اصل مایه گردی (تغییر لحن و مقام آهنگ) است که به واسطهٔ نت‌های مایه‌گردان، حالات مختلف، سیر و حرکت و جابه‌جایی و تغییر حالت را ممکن می‌کند. و بعد عامل پنجم خلق شیدایی و شهودگرایی که به دلیل فواصل عمیق، نفوذ در ضمیر باطن و زوایای خُلق و شهود حالات را تحریک می‌کند و موجب تقویت حالت چرخشی شیدایی در شنونده می‌شود.

اصل آخر (ششم) زینت‌گرایی است که به واسطهٔ ظرایف و تکنیک‌های ساختاری مانند تکیه‌ها، ریزها و زینت‌هایی که جزء بدنه و جوهرهٔ موسیقی ایرانی‌اند، عمق حالات را زیبا و بزرگ می‌کند.»